D43, L39, Konya!

*Wees een lamp, of een reddingsboot, of een ladder. Help een ziel genezen.*  

– Rumi  

En daar zijn we dan. Konya.

Morgen slenteren we door de stad, nog één dag actief, nog één dag 'afzien'. Het hotel is goed, Jeromy heeft net een biertje gebracht – precies wat ik nodig had, ik ben hem dankbaar. Hetty’s biertje wacht in de koelkast, zij ligt te slapen. Uitgewoond, ja, maar sterk genoeg om vandaag gewoon mee te lopen, stap voor stap.  

Vanmorgen wakker geworden in die moskee. Sedat’s *goedemorgen*, Fikri al op, de stilte nog aanwezig in de lucht. Een vreemde, mooie ervaring. Vanacht, op die bergtop, tussen die witte lage bergen, wit door de maan die bijna vol is, de maan die alles bleek maakt, de maan waardoor ik minder sterren kan zien dan normaal op een berg, en dan die klamme slaapzak weer in. Het is geven en nemen met al die ervaringen. 

Ontbijt: thee (geen 2-in-1 meer, helaas), pide, tomaat. Hetty had een onrustige nacht. En toen: lopen. De bagage de trappen af, de Duster in, en weer omhoog voor de rest, daarna op weg, het is nog koel, de hitte tegemoet. Mehmet moet weg – een begrafenis. Verdorie. Maar daarna mag hij naar zijn kleinkind, dus het leven geeft en neemt.  

We liepen goed, snel zelfs, naar de eerste rustplek waar Tieleke, René en Anneke zich weer bij ons voegden. Daarna, na een ijsje, thee, soda water, wordt het lastig, warm en lastig. Moeizaam, maar ze hielden vol. En het was het waard – die Cappadocië-achtige rotsen, die oude brug in Sille

in dat toeristendorpje vlak voor Konya. René en Meryem lopen door tot de stad Konya zelf, maar wij? Taxi. Bewaren wat we nog hebben aan energie voor morgen.  

Sille schokte me. Alles netjes, keurig, terras na terras. Mooi, maar die etenttentjes – bah. We zaten in van die makkelijke stoeltjes, ik gaf de hond water uit in plastic bordje (koel, anders drinkt hij niet, het beest is verwend). Geen salami, alleen puur vlees. Ik legde nog wat volkoren toast neer, maar onze *hiker* keek er misprijzend naar. Straks halen ze hem op, ontwormen hem, zetten hem ergens terug – maar volgens Iris heeft die slimmerd al een nieuwe groep toeristen gevonden. Zo gaat dat hier. Je begint van die honden te houden, net zoals ik van de katten ben gaan houden. Soms is het een last. 

Vanavond eten. Fikri uitzwaaien, onze stille held met z’n Dacia Duster. Na veertig dagen lopen weet ik het wel – je mist alles. De mensen, de geuren, de chaos. Maar ze blijven, ergens, in een hoekje van je hart.  

Morgen die stadswandeling. De veertigste loopdag. Vermoeiend, ja, maar dat is het leven, moe worden en genieten van het uitrusten.  

Tot morgen, vrienden. Liefs uit Konya