Een mooi spreekwoord, “De laatste loodjes wegen het zwaarst.”
Ik heb het eens opgezocht, o, dat is een ouderwets woord, ik bedoel natuurlijk, ik heb het eens gegoogeld. 😜 Er zijn meerdere mogelijkheden. Een ervan is deze;
Loodje betekent hier letterlijk ‘stukje lood’. De meeste spreekwoordenboeken vermelden dat de uitdrukking ontleend is aan het wegen met een weegschaal met loden gewichten, waarbij de laatste kleine gewichtjes, de laatste loodjes, de doorslag gaven. Juist door die laatste loodjes, die het zorgvuldigst werden afgepast, ontstond het evenwicht.
Nou ben ik niet aan het wegen en laat staan dat ik dat met lood zou doen, dus het lijkt niet van toepassing op mij of onze situatie. Natuurlijk ben ik wel aan een laatste periode bezig wat mijn werk betreft, maar dat ervaar ik absoluut niet als zwaar. Datzelfde geld voor de voorbereiding van onze tocht. Terwijl Peter afgelopen week heerlijk aan het genieten was van een cruise-vakantie, hij schreef er al over in zijn eerste blog, hebben Victor en ik nog maar eens een aantal kilometers toegevoegd aan onze trainingsrondjes. Ik mijn routinerondjes rond en in de omgeving van Barendrecht, na het werk en de langere afstanden in het weekend. Victor volgens zijn eigen schema, soms in de buurt maar ook vaak met verschillende gezelschappen op pad in Nederland. Soms komen die twee bij elkaar. Ik bedoel de “rondjes” van Victor en mijn “rondjes”. Heb ik zelf al een paar keer met Peter getraind, samen lopen met Victor uhhh ja, dat is dus die bewuste Camino-etappe in Frankrijk geweest waar alles begon.
Daar hebben we dus vorige week zaterdag 19 januari maar eens een gevolg aan gegeven. Victor en Hetty waren de gastheer en gastvrouw van de “Teunisbloemloop”. Een mooie wandeltocht vanaf de woonomgeving van Victor en Hetty. In de uitnodiging stond, dat er gestart werd met koffie en bij terugkomst stond de soep klaar. Nou, klinkt niet verkeerd toch? Tussen de koffie en de soep natuurlijk wel wandelen. Keuze uit twee afstanden, 24 km of 14 km. De route was in de omgeving van de Rottemeren. Een fantastisch gebied en voor mij weer eens een heel andere omgeving dan mijn Barendrechtse rondjes. Over de wandeling zelf kan ik kort zijn, het was een leuke groep met allemaal ervaren lopers, al dan niet opgedaan op de Camino. Onderweg heb ik mooi wat ervaringen kunnen oppikken van de diverse deelnemers. Met twee keer een pauze voor een kop thee en koffie, is de afstand echt een makkie, niks geen loodjes die zwaar wegen. Ja, het was best wel koud, maar stappen en gelijk praten doen kilometers “wegstappen” alsof je met de TGV naar Parijs rijdt. Voor ik wist was ik weer in de auto op weg naar huis nadat we heerlijk ruim 6 uur (inclusief de pauzes) hebben gewandeld. Een leuke ervaring zo met een grote groep op weg zijn. Na nog een paar tochten op mijn thuisterrein, heb ik nu meer dan 900 kilometer getraind. Afgelopen vrijdag nog zo’n 17 kilometer samen met een collega die ook veel aan de wandel is. Ze was speciaal vanuit Bergen op Zoom naar Barendrecht gekomen om ook maar eens in een andere omgeving te lopen.
Nog even dan over het werk en die loodjes. Als je net als ik zo echt aan het eind sta van een lange carrière, en je bent de officiële stappen aan het nemen – officieel je einde dienstverband bevestigen, officieel daar een “echte” bevestigingsbrief van ontvangen, officieel je flexibel pensioen aanvragen, officieel je laatste project aan het afronden, ja dan, dan voel je die spanning dat het echt gaat gebeuren. O ja, met die spanning bedoel ik dan die opgewonden spanning zoals je die vroeger als kind ook zo kon ervaren. Je eerste schoolreisje, met een echte touringcar, of die eerste keer dat je op 31 december mocht opblijven – wat eigenlijk helemaal niet leuk was want je barste van de slaap maar toegeven ho maar – of die eerste keer dat je op een brommer mocht rijden. Nou ja ik vond dat soort dingen best wel spannend, en nu dus ook mijn pensioen. Op de vele vragen of ik in een “zwart gat” ga vallen, antwoord ik steevast ‘nee echt niet, ik kom eerder op een witte berg terecht.” 🥴 Zeg nou zelf, een tocht van ruim 2600 km, 4 maanden op pad, 123 dagen lopen. Dat kan toch nauwelijks een zwart gat zijn! Ben wel benieuwd hoe het op deze tocht met die “loodjes” zit? 😜
We gaan het zien. Nog 67 dagen!
Buen Camino y saludos
Caminotier Wim
