Een bewogen week, eind goed al goed.

Een bewogen week. De week voor de vorige was er eentje met zware inspanningen in grote hitte, dus toen ik wat last kreeg van de maag was dat niet zo vreemd. Vreemder ware het toen de intensiteit van de pijn toenam en pijnstillers noodzaak bleken. Enfin, u heeft het kunnen lezen. Donderdag terugvlucht, vrijdag naar de huisarts die eerst wat luchtig keek maar schrok toen hij de ontstekingswaarden zag. Ik mocht meteen door naar het Franciscus Gasthuis, buikecho, CT-scan en vele mensen die op mijn buik klopten en het verdict was: blindedarmontsteking. Maar. Mijn blindedarm ligt natuurlijk weer op een lastige plek en er was een abces omheen ontstaan waardoor opereren nog moeilijker werd. En ik had geen pijn meer. Dus antibiotica en kijken hoe het gaat en opname.

Na twee dagen ziekenhuis mag ik vandaag weer naar huis en blij toe. Als er iets is gelijk bellen he en niet aarzelen! Weinig last maar wel heel moe. Hoe verder? Kuurtje afmaken, en later (volgende week) naar polikliniek om te bekijken hoe verder om te gaan met die nog steeds aanwezige blindedarm. Hoewel ze die er tegenwoordig ook niet standaard meer gelijk uithalen zo werd mij verzekerd. Interessante tijden. Leuk eens om het reilen en zeilen van zo'n ziekenhuis eens van (te) dichtbij mee te maken. Overigens hulde voor de medewerkers van het Franciscus: een heel fijn en zeer betrokken stel mensen met het hart op de rechte plek.

Peter, vanuit huis

Dag 17. Peter door naar het ziekenhuis...

Even een laatste update. De pijn bij Peter is verklaard. Blindedarmontsteking. Peter wordt vandaag of morgen geopereerd. Wij wensen deze bikkel veel sterkte!

Dag 16. De helden keren terug naar huis.

De terugreis. Gisteren met de bussen naar Bilbao, goed geregeld en vlotte reis. Ik voel me door een stevige dosis pijnstillers redelijk maar een fijne pijnvrije dag is het nog niet. Komt wel weer, het gaat steeds beter. We lopen naar het hotel van de dag, Victor loopt vooruit om te kijken of we er al in kunnen en zowaar. Drie onderbedden in 1 kamer, dat zijn we gewend. Na het installeren gaan Wim en Victor de stad verder verkennen, ik blijf even liggen maar voeg me later bij hen. Ook sluiten oude Canadese vrienden aan voor een gezellig avondje bier, Rhea en Rick, hele aardige mensen. Halverwege de zend-ontvang schaal. Na een prima avond naar het hotel waar het bijzonder warm is. Ach ja. De ochtend erna vroeg op en koffie met croissant en vervolgens met een Uber naar het vliegveld. Ik hoor van een vriend van het begrip  Uberschaamte, die kende ik nog niet. Het is een klein vliegveld dus alles gaat heel vlot.

En dan het vliegtuig, dat was voor mij best okee want rij 2 en een leuk raampje waardoor ik het stijgen vanaf Bilbao kon zien en de landing in Amsterdam. Wat is ons land zo van boven bekeken toch keurig aangeharkt! Maar de kompanen zaten helemaal achterin in een soort bezemkast zonder raam en weinig ruimte en zij waren niet blij. Wat dan wel weer goed ging was de bliksemsnelle bagageservice op Schiphol en de vlotte treinreis

naar Rotterdam alwaar we elkaar een boks gaven en afscheid namen. Voor mij met de sneltram naar huis en het was goed er weer te zijn. We hebben, de trouwe lezertjes weten dat, mooie en memorabele dingen meegemaakt maar vanavond lekker in je eigen bed slapen heeft toch ook wel wat. Tevens heb ik mijn rugzak aan Victor gegeven, hij nam hem maar gelijk mee naar huis, ik heb besloten geen camino's meer te lopen en heb ervoor in de plaats een fraai geel koffertje aangeschaft in Spanje (met handen en voeten - de aanschaf dan niet de koffer).

Hetty vond een petje in de rugzak van Peter die hij dacht niet meegenomen te hebben. Staat goed Hetty

Dus dit was het avontuur dit jaar, weer heel anders dan andere jaren en ook herkenbaar. Ik dank alle lezers voor hun commentaren, dat vonden we leuk.

Peter

Dag 15. Reünie!

We ontmoete Rhea en haar man in Bilbao. Ruinie.

Bus, bus en terug naar Bilbao

Na twee nachten in het zelfde appartement zijn we nu in Bilbao terug. Het besluit om te stoppen is oké. Het reizen met de bus gaat zeer soepel en oké. In Bilbao lopen Victor en ik nog naar het Guggenheim museum nadat we onze spullen in het hostel hebben gezet. Peter neemt rust. Begrijpelijk. Guggenheim is mooi, indrukwekkend. Als verrassing ontmoeten we Rhea en Rick uit Canada. Rhea hebben we ontmoet in 2019 op onze grote Camino. Het wordt een mooie avond. Nu slapen en morgen naar huis. Dat voelt goed.  

Buen Camino

Wim.

Het nieuwe stadion van Bilbao

Op het toilet ...Van Gogh

Dag 14. Een druk op de pauzeknop!

Druk op de pauzeknop

Het is nog donker. De klok staat op 03:28. Ik heb de blog. Het is warm in huis. Heb net de blog van Victor gelezen. Speciale editie zeg maar. Kortom ik ben klaar wakker. Dat komt o.a. dat het rommelig is in dit appartement op de zevende verdieping. Niet letterlijk rommelig, maar met alle geluiden in en rond het gebouw. Het waait flink en de kamerdeuren waaien open. Die van mij dan. Het appartement is behoorlijk gedateerd, maar voldoet prima voor ons. Drie eigen kamers, drie eigen bedden, nou ja twee en een slaapbank. Daar lig ik op in de huiskamer. Geen klacht, ligt heerlijk niks mis mee. Aan de voor- en achterzijde zijn twee balkons met schuiframen.

Die staan tegen elkaar open om de warmte wat te verdrijven. Resultaat? Klapperende deuren. Of ze blijven niet openstaan, of ze sluiten niet meer goed. Het is oud, ik zei het al. De vuurtoren knipoogt in een vast ritme elke keer zijn licht de kamer in. Het stoort niet maar houd me wel wakker. Ik hoor gestommel en zie in de deuropening het silhouet van Peter voorbij schuifelen op weg naar het toilet. Ik kan niet zien hoe het met hem gaat. Hij was gisteren erg beroerd. Gisteren op het terras heb ik mijn plannen op tafel gegooid. Al dagen ben ik flink aan het afzien om mijn etappes te volbrengen. Het kost me heel veel energie. Mijn motorvermogen is laag, te laag. Na de eerste kilometers van de dag begint het al. Laag tempo, brandende voeten, geen trek om te eten, dwing mezelf veel te drinken. Toch kan ik zeker van de omgeving genieten. Het is echt prachtig hier.

Dat helpt ook wel en zorgt voor afleiding. Oké er zijn ook stukken die saai en loei zwaar zijn. Ik loop dus eigenlijk steeds in het rood. Niet goed, niet fijn en zeker niet verstandig. Plannen aanpassen dus. Ik leg het Peter en Victor voor. Uiteraard schrikken ze een beetje maar snappen dat ik wat moet. Je hoort zo vaak van je dierbaren, vrienden, volgers enz. wel voorzichtig doen hè, niet te gek denk aan jezelf. Nou dat is dus precies wat ik ga doen. Hoe dat gaat uitpakken ga ik straks onderzoeken. Eerst nog maar een paar uurtjes slapen. Het is nu 07:00 uur. Wakker. Caminotijd. Dat klokje werkt prima. Meestal wordt je wakker rond dezelfde tijd en begin je aan je ochtend ritueel. Vandaag gaat dat anders. Peter is zeker nog niet helemaal oké. Rugpijn is er bijgekomen. Dat is een zwakke plek voor Peter vandaar dat hij altijd met heel weinig kilo’s loopt dat helpt zeker. Dus we nemen een rustdag. Net overlegd met Victor of we een dag langer in dit oude appartement kunnen blijven. Als dat lukt gaan we kijken wat we de komende dagen gaan doen. Ik druk zeker de pauzeknop in. Mijn plan is om naar Santiago de Compostella te reizen, daar een dag de “toerist” uit te hangen en dan de Camino te verlaten en naar huis terug te keren. Nu doorlopen ook met kortere afstanden en extra rustdagen is geen optie voor mij. Valt dat dan tegen? Nou ja en nee. Zo’n antwoord mag niet van Peter. Ik hoor hem al zeggen ‘ja wat is het nu ja of nee?’  🤗 Ja, omdat het hier zo mooi is om te lopen, het simpele leven, de rust. Dat nu stoppen valt tegen ja en ook dat het deze keer niet echt lekker gaat met mijn voeten en algehele conditie. Ondanks alle kilometers die ik thuis heb gelopen, ruim 2000 dit jaar, is dat geen garantie. Nee, het valt niet tegen omdat het hoort bij de Camino. Je weet dat het je kan overkomen. Dat is even slikken, maar dan ga je toch aan de slag met het zoeken naar de verdere reis mogelijkheden. Het is weer wat later op de dag. We zitten aan de koffie met een mooi uitzicht vanaf de 7e verdieping over de haven en de Cantabrische zee.

We nemen een rustdag en blijven nog een nacht in dit appartement. Nu lijkt het net een boekingskantoor. We hebben vluchten, extra overnachting in Bilbao en we denken dat we morgen met een regio bus zonder reservering wel in Bilbao kunnen komen. Vanaf Bilbao vliegen we terug naar huis. Alle drie. Peter kan zeker niet verder die is nog steeds beroerd. We helpen waar we kunnen en vertroetelen hem. Dat zal zeker helpen. Doorgaan is echt geen optie deze keer. Ook Victor is solidair en gaat mee terug. De kracht zit in het durven beslissen, hoe mooi het plan ook is, hoe geweldig het ook is om met elkaar dit avontuur te beleven. Goed, de kogel is door de kerk en er ook weer uit gevlogen. Nu eerst ontbijt. Het is tenslotte al 10:20. We bakken een eitje op geroosterd brood met koffie. Simpel en lekker. Victor en ik doen een “toeristisch” uitstapje. Naar het strand, een oude kerk 13e eeuw”, terras met koffie. Dan lopen we naar het busstation waar we morgen vandaan vertrekken. We kopen tickets, deels gewoon met een papieren kaartje en deels digitaal. Daarna nog naar de supermarkt voor de lunch. We sjouwen het weer terug naar het appartement en gaan heerlijk lunchen. Witte wijn, geroosterd brood, stukje brie. Fantastisch uitzicht op de haven en de zee. Heerlijk en dan……..siësta. Ja hoor, daar zijn we weer. Lekker even gerust. Peter nog niet opgeknapt, Victor en ik gaan nog even naar een terras, Peter rust verder uit.  Straks koken we thuis wat lekkers en dan zit deze dag er wel op. Het is een bewogen dag. Veel beslissingen, nieuwe plannen, regelen, boeken, tikkies versturen naar elkaar. Het plan staat. We hebben alles geregeld. Het is goed zo. Verstandig besluit, we brengen onze dierbare op de hoogte. Ze zijn bezorgd, maar ook blij ons weer thuis te hebben. Dat voelt enorm goed en is ook goed. Morgen onze ervaring van de reis terug. We voelen dat het oké is. Het mooie is dat wij wel de Camino verlaten, maar de Camino óns nooit verlaat. 

Buen Camino

Wim

Dag 13. Ziek en een beetje moe ...

In de tijdmachine mag ik even terug!

Dag 11.

Ik heb de blog niet maar maak wat eigen aantekeningen. Ik heb wat observaties. Vanochtend loop ik rustig weg. Stijl naar boven. Wim en Peter lopen al wat voor me. Ik ploeter naar boven. Ik word ingehaald door een slanke jongeling en drie meiden. Het groeten van een medereiziger zit er niet in. Ze zijn alleen met zichzelf bezig. Hij, vast trots op zijn tocht vanuit München, heeft een nieuwe trotse identiteit opgebouwd zo lijkt het. De meiden vinden dat interessant en ze kunnen onderling hun eigen taal spreken. Maar er is ook een andere groep Duits sprekenden onderweg, Eén Poolse drie Duitse. Heel aardig. Ze pakken vanaf het terras de bus naar Bilbao, vertellen ze wat besmuikt. Prima hoor. Een van hen is een stevige dame met veel tattoos. Ze zit naast met mij eten op dag 9. Nadat ik uitgesproken was met de Pakistaanse, sinds 9/11 in Spanje, eerst Nederland, waar haar vader nog woont, gevlucht uit de bergen, waar ze een Christelijke minderheid waren, kwam ik in gesprek met haar. Ze snapte niet dat al die mensen zo naar die Nederlanders luisterden met hun grote mond, terwijl ze zo'n klein onbelangrijk landje waren. Ik legde uit dat dat dus onze kwaliteit was, en dat dat heel knap was van ons, toen brak de glimlach door. Ze excuseerde zich en zij dat ze gewoon even niet zo goed in haar vel zat. Ik vertelde haar op mijn beurt dat de Duitsers eens hun schuldgevoelens opzij moeten schuiven en een moeten beginnen met Europa te verdedigen door te investeren in hun leger. En sprak met haar over haar onvrede gevoelens. Een gezellige avond volgde. 

Gisteren kregen we goed eten. Drank was niet inclusief, afhankelijk van je gerecht. Dus ik koop een fles wijn en deel die met Wim. Komt er een Spanjaard op mijn fles aan, gebaard dat hij de wijnfles pakt. Ik zeg hem van niet. Geen wijn van hem, maar voor ons. Ja, nou, pakt de fles toch om een beetje wijn bij zijn cola te gooien. Ik zeg hem in het Nederlands dat hij een eikel is (volgens Peter noemde ik hem een lul, zou ook kunnen). Kennelijk moet deze Spanjool nog leren dat wat van mij is niet van hem is en dat Rioja in Cola gooien nog erger is). Zulke mensen heb je dus ook. De eigenaars gebaarde hoofdschuddend of ik een nieuwe fles wilde, maar dat vond ik niet nodig. Niet haar schuld tenslotte. 

Ik liep door na deze bespiegelingen en zoals jullie konden lezen in de blog van Wim werd het serieus. Ik ontmoette Jo, uit Ierland, en daarna landgenoot Zach, die mij vertelde dat Wim, zijn vriend ook inmiddels, Wim maakt vrienden voordat je met je ogen kan knipperen,  bij de frisdrankautomaat, 2 minuten voor mij liep. En jawel, ik zei Zach gedag en trof Wim op zijn volgende pauze.

Dag 12 Zwaar. Lees de blog van Wim. Ik loop naar boven te stumpen en hoor George Zamfir binnenkomen. De CD die ik gedownload had voor mijn moeders begrafenis en die we als sluitstuk bij mijn moeders kist afspeelde. De dag erna plopte hij nog een keer op. En dat random met 400 nummers. Alsof mijn moeder me even een seintje geeft, ik loop een stukje met je mee hoor. In de maat met zijn bekendste nummers, die langzaam zijn, stamp ik naar boven. Het raakt me. En dat is prettig, ondanks een emotie. Na 2 dagen Zamfir heb ik tegen haar gezegd, ik vind het soms wel mooi maar nu even iets anders opzetten 😊

Dag 13 Heet. 38 graden en we moeten nog 6 km. Hoe in godsnaam? Het weghotel heeft eten en bier. Ik heb het idee dat we alle bier opdrinken. Als ik aankom zie ik Wim 2 lege bierglazen wegschuiven om Peter er 2 nieuwe te zien brengen. Zo gaan we door tot de douche en daarna bij het eten wijn. Omdat Wim wit drinkt en ik rood krijgen we ieder een eigen fles. Welkom natuurlijk. Ons vochttekort moet bijgevuld worden. Na het behoorlijke eten, salade vooraf, asperges met gebakken papikra en ui ernaast en heerlijk flan, echt goed, zijn we bijgekomen. Samen met de fles wijn maakt dat inclusief ruime fooi 17 euro pp.

Verder: de blog van Peter

Dag 14 Ik heb de blog. We hebben nog een keer een airbnb.

Daarna proberen we de Auberge's weer. Ook de openbare. Maar daar beginnen we morgen mee, als we minder ver lopen en dus eerder ter plaatse zijn.

Wim en ik lopen een prachtige route, Peter neemt de provinciale weg. Het valt mee zegt hij. Maar zijn maag is niet in orde. Hij loopt hard door en is er voor 12 uur maar niet in orde. Slaapt op het strand. Is het het eten, de zon, de inspanning, het is onduidelijk? Wij komen een paar uur later, groot oponthoud bij een cafe, waar we Cola 3, pinchos 2, Radler 2% 2 en café con leche 1 achterover slaan. Daarna vervolgen wij de wonderschone route. Wim voelt enerzijds dat het goed gaat maar tegelijkertijd dat hij op zijn maximum aan het presenteren is. Gisteren wilde zijn hartslag in rust niet snel naar beneden. Peter is er al. Maar als wij de airbnb betreden (mijn moeder spreekt alleen Spaans! melde mijn contactpersoon, No problema!, antwoorde ik) apt Peter ons dat het niet goed gaat. Misselijkheid… wij zoeken hem op op terras waar hij hoopt dat ons medicijn (vitamine Bier) hem er overheen helpt. Dat lukt matig … Wij brengen Peter en zijn rugzak naar het appartement waar we drie slaapkamers hebben, de tocht van terras naar appartement valt hem niet mee. 

Nu zijn we aan het strand zonder Peter en bespreken we opties voor de terugreis, maar daarover morgen meer. We besluiten zelf te gaan koken. We hebben een prachtig uitzicht van 7 hoog, met eettafel voor het raam voor 3 personen. Het gaat pasta worden, met paprika, knoflook, ei, rucola, een hoop geraspte kaas en tonijn later bijgevoegd voor de niet vegetariërs, en tomaat , gemengd.en erbij. Of het lekker was ? Het was geweldig! Samen koken is kennelijk een recept voor succes. Al weten we niet wat Peter vindt, want die slaap zich over zijn probleempjes (problemen zou Peter zeggen, hij kan al die verkleinwoordjes (verkleinwoorden) niet uitstaan. Met wijn en bier vooraf. Hoort erbij. Morgen verder.

Victor

Dag 12. Hoe warm het was en hoe ver.

Hoe warm het was en hoe ver. Een klassieke zin en ook nu van toepassing. We zagen het al aankomen, vandaag heel warm. Dat loopt wel los, zo dacht ik luchtig, maar niet dus. 38 graden en onbewolkt en dan lopen met rugzak. En de aubergue die we wilden was dicht dus een hotel verder, toch dik 26 kilometer. Nog even terug naar de slaapplek, het was inderdaad krap zelfs met twee. Maar wel koffie om de hoek en zelf al wat ontbijtspullen gekocht, crackers, noten en yoghurt. Dan op pad. We lopen bijna de hele dag door de stad Bilbao.

Weinig natuurschoon dus.

Dit ziekenhuis is van 2 eeuwen geleden

Ik besluit de Maps route te nemen want niet zo goed geslapen en iets korter. Dat gaat best goed en de eerste kilometers zoeven voorbij. Maar dan komt de invloed van de koperen ploert en die is niet mis. Zwoegend bereik ik het hotel. Ik check in en de hotelier die ziet hoe ik er aan toe ben draagt mijn rugzak naar boven. Na een heerlijke douche en kleren wassen zit ik nu in het café, met cola. Victor en Wim zaten net op 6 kilometer dus die komen over een tijdje aan en ik zal ze verwelkomen met een cerveza, dat doet het altijd wel. Na een nachtrust zijn we morgen uiteraard weer helemaal fit, zijn we de ontberingen vergeten en starten we weer een mooie uitdagende loopwagen.

Ook heel leuk deze vakantie is het contact met andere lopers. Allemaal een eigen verhaal en dat willen ze veelal graag delen. Ik heb me voorgenomen om in gesprekken met andere reizigers vooral heel veel te vragen en niet zoveel te zenden. Dat doe ik wel eens namelijk en niet alleen ik. Ook (ik typte bijna zelfs) in deze bubbel wordt denk ik meer gezonden dan ontvangen. Zo vroeg ik laatst aan een Catalaanse wat ze dacht van een eventueel referendum daar en kreeg een mooi en uitgebalanceerd antwoord. En van twee Canadezen kreeg ik een fijn overzicht van de stam van zaken in hun maatschappij en dat stemde best hoopvol. Het waren fysicists en ze vertelden uit hun praktijk hoe immens de laatste tijd de vooruitgang is bij de ontwikkeling van nieuwe vaccins, tegen allerlei ziektes te gebruiken. Dat zijn dus naast de uitgebreide uitwisseling van allerlei loopverhalen fijne dingen. Nu in een hotel zal zo’n gesprek er niet zo snel van komen maar we hebben nog vele dagen. Het ga alle lezers goed!

Peter

Dag 11. Loodzwaar ....

Bilbao, we hebben er ruim een week over gedaan. Terugkijkend op die eerste dagen, kan je concluderen dat het begin zeer pittig was.

Hier en daar een schaafwond, flink geblesseerde tenen, stijve spieren, vermoeide voeten. Tja, zestigers op de Camino, en dan speciaal de “zware” Camino del Norte, da’s geen wandeling in het park. Maar……we hebben de eerste week toch goed doorstaan en zijn weer helemaal op orde. Dus geen medische bulletin voorlopig. We genieten van de mooie etappes, de natuur is zo geweldig mooi hier in dit deel van Spanje,

we lachen veel, hebben mooie gesprekken, prima te eten en zijn nu echt in Camino-sferen. Het was de week van het “opstarten” zeg maar, maar nu zitten we er weer hellemaal “in”.  Gisteren een mooie albergue Gerekiz.

Een vriendelijke maar strenge dame schrijft ons in. De standaard vragen beantwoorden we. Ja, we willen hier graag avondeten en ook ontbijt. Avondeten even doornemen, Victor en Peter eten vegetarisch en ik ach, na zo’n pittige wandeling lust ik wel een everzwijn. 😜 Het wordt weer prima geregeld. Na het ontbijt vertrekken we voor een wat langere afstand dan de afgelopen dagen. Ruim 24 kilometer denken we. Door de kortere afstanden van de afgelopen dagen, heb ik ruim de gelegenheid gekregen om wat te herstellen. Bilbao, het klinkt……..uitdagend, ver ook. Ik heb er zin in. Ik neem jullie nog even mee naar gisteren avond. Het diner, pas om 19:45 uur. Spaanse tijd. Wat maakt het uit. We krijgen vooraf een enorme, hoge schaal met sla. Zo’n schaal die je normaal voor een heel gezin op tafel zet. Ik kijk over de rand en een heerlijke mix van groene sla, fijne stukjes tomaat, ui, mais en tonijnstukjes, kijkt me aan. Heerlijk. Dat “groen voer” kunnen we goed gebruiken. Er staat olie, azijn, zout en peper op tafel dus…….op smaak brengen naar je eigen behoefte. De nacht, is weer zo’n nacht. Bedden zijn oké. We liggen er vroeg in ik slaap redelijk maar wel weer vroeg wakker. Dan op pad na het ontbijt. Het is heerlijk fris en zonnig. Het ruikt zo lekker in het bos. De afspraak voor koffie staat op zo’n 10 km. We zijn tijdelijk gestopt met het aan elkaar vetellen van onze verhalen (geschiedenis van de mens, het Boeddhisme en van de computer).  Niet omdat het niet leuk is, maar de route vergt veel adem en de omgeving is ademloos. Tja, dan is praten wat lastig. Het eerste deel op weg naar de koffie is mooi, later volgt een lang stuk dalen langs een N-weg. Wij stappen naar beneden een hoop wielrenners kruipen omhoog. Zwetend, puffend, stampend op de pedalen. Een enkeling heeft toch nog puf om te kletsen op weg naar boven. Op een gezellig pleintje drinken we koffie en eten we wat.

We komen weer een hoop bekende pelgrims tegen. Dat blijft leuk. Allemaal op pad soms zie je elkaar een dag niet en dan loop je weer synchroon met elkaar. Het stuk na de koffiebreak is eerst saai en dan loei zwaar. Het gaat echt de hele middag omhoog. Soms als een muur zo steil, dan weer over de bekende rommelige bospaden en ook een lange weg niet echt inspirerend. Hard werken dus. Op een zeer strategisch punt staat aan het eind van zo’n “langzaamaan omhoog kruip pad” een drankautomaat met koele drankjes. Hier is over nagedacht. Twee ijskoude colaatjes later ga ik weer. Omhoog, omhoog, omhoog. Als dit zo doorgaat lopen we rechtstreeks de hemel in. 😇Eindelijk klaar met dat geklauter. Lekker uitblazen op een bankje en wachten op Victor. Peter is al vooruit. Dit jaar merk ik heel goed dat ik minder vermogen heb dan in 2019. Ik ben weer drie jaar ouder en het lijkt of ik dat merk. De “jonkies” Peter en Victor gaan wat beter dan ik.

Maar we zitten nu weer op een terrasje in Bilbao. Victor en ik dan. Peter is al bij de slaapplaats. Hij appt. Kleine kamer, mhhh. We gaan het zien. Victor en ik moeten nog ruim 2 kilometer maar we willen eerst een koel biertje. Het is warm. Dik dertig graden. Dorstig weer dus. Het plan is om vanavond maar eens zelf te koken. Victor en ik zijn daar best handig in. Ach ik zeg het gewoon. 🤗 Zo dan maar eerst het laatste stukje lopen en dan lekker siësta. En dat laatste stuk is ook een laatste stuk. Dwars door de stad. Dus naar beneden en dan toch weer omhoog. We laten het zelf koken los. Waar we nu slapen is té klein. We slapen bij een particulier in huis en hebben een postzegel als slaapkamer met drie bedden tegen elkaar gepropt.

Dat wordt dus een grote uitdaging. Na zo’n zware dag moet je eigenlijk goed rusten. Normaal ben ik erg optimistisch maar nu……..mhhhhh. Eerst maar eens een beetje bijkomen en dan zien we wel. We zijn weer een etappe verder. We zijn in Bilbao. Het lijkt een mooie stad, maar ik heb er nog niet zoveel oog voor. Moe maar blij dat ik weer binnen ben. Camino is soms lijden……maar ik heb besloten om in een hotel te gaan slapen. Ik heb hopelijk een goede nachtrust en Peter en Victor hebben dan wat meer ruimte. Via booking een hotel gevonden en geboekt. Zo, dus opgelost. We zijn inmiddels op weg naar wat eten en drinken op zo’n typisch Spaans terrasje eerst een biertje. We gaan een menu Del Dia eten € 12,50. Geen drie sterren maar energie. Ach het komt altijd goed, het komt altijd Camino. Nog even wat energie overhouden om naar het hotel te lopen. Klein half uurtje. 

Buen Camino

Wim

Dag 10. De laatste der korte tochten

We verlieten de Auberge met een goed gevoel. Een heerlijk terras zowel overdag als 's avonds na het goede eten. 

Goede gesprekken over hoe het is om in een oorlog te functioneren, hoe het is om in de milieu technologie te werken, en over hoe de Fransen afwijken van de andere gasten. En dat natuurlijk op dat terras.

In Guernica hebben we dat met koffie nog een goed geëvalueerd met alle grappige zaken vandien. Maria geholpen met het verband om haar hand en toen weer verder. Een prachtige wandeling,

de hele dag door, en onze voeten hielden het goed, zo ook onze longen.

Nog één keer een korte etappe en daarna gaan we weer boven de twintig lopen. 

Ik laat foto's voor zichzelf spreken. Let ook op de kiwibomen 🥝. 

Groet en Liefde, vanaf de auberge

Victor