Dag 11. Loodzwaar ....

Bilbao, we hebben er ruim een week over gedaan. Terugkijkend op die eerste dagen, kan je concluderen dat het begin zeer pittig was.

Hier en daar een schaafwond, flink geblesseerde tenen, stijve spieren, vermoeide voeten. Tja, zestigers op de Camino, en dan speciaal de “zware” Camino del Norte, da’s geen wandeling in het park. Maar……we hebben de eerste week toch goed doorstaan en zijn weer helemaal op orde. Dus geen medische bulletin voorlopig. We genieten van de mooie etappes, de natuur is zo geweldig mooi hier in dit deel van Spanje,

we lachen veel, hebben mooie gesprekken, prima te eten en zijn nu echt in Camino-sferen. Het was de week van het “opstarten” zeg maar, maar nu zitten we er weer hellemaal “in”.  Gisteren een mooie albergue Gerekiz.

Een vriendelijke maar strenge dame schrijft ons in. De standaard vragen beantwoorden we. Ja, we willen hier graag avondeten en ook ontbijt. Avondeten even doornemen, Victor en Peter eten vegetarisch en ik ach, na zo’n pittige wandeling lust ik wel een everzwijn. 😜 Het wordt weer prima geregeld. Na het ontbijt vertrekken we voor een wat langere afstand dan de afgelopen dagen. Ruim 24 kilometer denken we. Door de kortere afstanden van de afgelopen dagen, heb ik ruim de gelegenheid gekregen om wat te herstellen. Bilbao, het klinkt……..uitdagend, ver ook. Ik heb er zin in. Ik neem jullie nog even mee naar gisteren avond. Het diner, pas om 19:45 uur. Spaanse tijd. Wat maakt het uit. We krijgen vooraf een enorme, hoge schaal met sla. Zo’n schaal die je normaal voor een heel gezin op tafel zet. Ik kijk over de rand en een heerlijke mix van groene sla, fijne stukjes tomaat, ui, mais en tonijnstukjes, kijkt me aan. Heerlijk. Dat “groen voer” kunnen we goed gebruiken. Er staat olie, azijn, zout en peper op tafel dus…….op smaak brengen naar je eigen behoefte. De nacht, is weer zo’n nacht. Bedden zijn oké. We liggen er vroeg in ik slaap redelijk maar wel weer vroeg wakker. Dan op pad na het ontbijt. Het is heerlijk fris en zonnig. Het ruikt zo lekker in het bos. De afspraak voor koffie staat op zo’n 10 km. We zijn tijdelijk gestopt met het aan elkaar vetellen van onze verhalen (geschiedenis van de mens, het Boeddhisme en van de computer).  Niet omdat het niet leuk is, maar de route vergt veel adem en de omgeving is ademloos. Tja, dan is praten wat lastig. Het eerste deel op weg naar de koffie is mooi, later volgt een lang stuk dalen langs een N-weg. Wij stappen naar beneden een hoop wielrenners kruipen omhoog. Zwetend, puffend, stampend op de pedalen. Een enkeling heeft toch nog puf om te kletsen op weg naar boven. Op een gezellig pleintje drinken we koffie en eten we wat.

We komen weer een hoop bekende pelgrims tegen. Dat blijft leuk. Allemaal op pad soms zie je elkaar een dag niet en dan loop je weer synchroon met elkaar. Het stuk na de koffiebreak is eerst saai en dan loei zwaar. Het gaat echt de hele middag omhoog. Soms als een muur zo steil, dan weer over de bekende rommelige bospaden en ook een lange weg niet echt inspirerend. Hard werken dus. Op een zeer strategisch punt staat aan het eind van zo’n “langzaamaan omhoog kruip pad” een drankautomaat met koele drankjes. Hier is over nagedacht. Twee ijskoude colaatjes later ga ik weer. Omhoog, omhoog, omhoog. Als dit zo doorgaat lopen we rechtstreeks de hemel in. 😇Eindelijk klaar met dat geklauter. Lekker uitblazen op een bankje en wachten op Victor. Peter is al vooruit. Dit jaar merk ik heel goed dat ik minder vermogen heb dan in 2019. Ik ben weer drie jaar ouder en het lijkt of ik dat merk. De “jonkies” Peter en Victor gaan wat beter dan ik.

Maar we zitten nu weer op een terrasje in Bilbao. Victor en ik dan. Peter is al bij de slaapplaats. Hij appt. Kleine kamer, mhhh. We gaan het zien. Victor en ik moeten nog ruim 2 kilometer maar we willen eerst een koel biertje. Het is warm. Dik dertig graden. Dorstig weer dus. Het plan is om vanavond maar eens zelf te koken. Victor en ik zijn daar best handig in. Ach ik zeg het gewoon. 🤗 Zo dan maar eerst het laatste stukje lopen en dan lekker siësta. En dat laatste stuk is ook een laatste stuk. Dwars door de stad. Dus naar beneden en dan toch weer omhoog. We laten het zelf koken los. Waar we nu slapen is té klein. We slapen bij een particulier in huis en hebben een postzegel als slaapkamer met drie bedden tegen elkaar gepropt.

Dat wordt dus een grote uitdaging. Na zo’n zware dag moet je eigenlijk goed rusten. Normaal ben ik erg optimistisch maar nu……..mhhhhh. Eerst maar eens een beetje bijkomen en dan zien we wel. We zijn weer een etappe verder. We zijn in Bilbao. Het lijkt een mooie stad, maar ik heb er nog niet zoveel oog voor. Moe maar blij dat ik weer binnen ben. Camino is soms lijden……maar ik heb besloten om in een hotel te gaan slapen. Ik heb hopelijk een goede nachtrust en Peter en Victor hebben dan wat meer ruimte. Via booking een hotel gevonden en geboekt. Zo, dus opgelost. We zijn inmiddels op weg naar wat eten en drinken op zo’n typisch Spaans terrasje eerst een biertje. We gaan een menu Del Dia eten € 12,50. Geen drie sterren maar energie. Ach het komt altijd goed, het komt altijd Camino. Nog even wat energie overhouden om naar het hotel te lopen. Klein half uurtje. 

Buen Camino

Wim