Dag 14. Een druk op de pauzeknop!

Druk op de pauzeknop

Het is nog donker. De klok staat op 03:28. Ik heb de blog. Het is warm in huis. Heb net de blog van Victor gelezen. Speciale editie zeg maar. Kortom ik ben klaar wakker. Dat komt o.a. dat het rommelig is in dit appartement op de zevende verdieping. Niet letterlijk rommelig, maar met alle geluiden in en rond het gebouw. Het waait flink en de kamerdeuren waaien open. Die van mij dan. Het appartement is behoorlijk gedateerd, maar voldoet prima voor ons. Drie eigen kamers, drie eigen bedden, nou ja twee en een slaapbank. Daar lig ik op in de huiskamer. Geen klacht, ligt heerlijk niks mis mee. Aan de voor- en achterzijde zijn twee balkons met schuiframen.

Die staan tegen elkaar open om de warmte wat te verdrijven. Resultaat? Klapperende deuren. Of ze blijven niet openstaan, of ze sluiten niet meer goed. Het is oud, ik zei het al. De vuurtoren knipoogt in een vast ritme elke keer zijn licht de kamer in. Het stoort niet maar houd me wel wakker. Ik hoor gestommel en zie in de deuropening het silhouet van Peter voorbij schuifelen op weg naar het toilet. Ik kan niet zien hoe het met hem gaat. Hij was gisteren erg beroerd. Gisteren op het terras heb ik mijn plannen op tafel gegooid. Al dagen ben ik flink aan het afzien om mijn etappes te volbrengen. Het kost me heel veel energie. Mijn motorvermogen is laag, te laag. Na de eerste kilometers van de dag begint het al. Laag tempo, brandende voeten, geen trek om te eten, dwing mezelf veel te drinken. Toch kan ik zeker van de omgeving genieten. Het is echt prachtig hier.

Dat helpt ook wel en zorgt voor afleiding. Oké er zijn ook stukken die saai en loei zwaar zijn. Ik loop dus eigenlijk steeds in het rood. Niet goed, niet fijn en zeker niet verstandig. Plannen aanpassen dus. Ik leg het Peter en Victor voor. Uiteraard schrikken ze een beetje maar snappen dat ik wat moet. Je hoort zo vaak van je dierbaren, vrienden, volgers enz. wel voorzichtig doen hè, niet te gek denk aan jezelf. Nou dat is dus precies wat ik ga doen. Hoe dat gaat uitpakken ga ik straks onderzoeken. Eerst nog maar een paar uurtjes slapen. Het is nu 07:00 uur. Wakker. Caminotijd. Dat klokje werkt prima. Meestal wordt je wakker rond dezelfde tijd en begin je aan je ochtend ritueel. Vandaag gaat dat anders. Peter is zeker nog niet helemaal oké. Rugpijn is er bijgekomen. Dat is een zwakke plek voor Peter vandaar dat hij altijd met heel weinig kilo’s loopt dat helpt zeker. Dus we nemen een rustdag. Net overlegd met Victor of we een dag langer in dit oude appartement kunnen blijven. Als dat lukt gaan we kijken wat we de komende dagen gaan doen. Ik druk zeker de pauzeknop in. Mijn plan is om naar Santiago de Compostella te reizen, daar een dag de “toerist” uit te hangen en dan de Camino te verlaten en naar huis terug te keren. Nu doorlopen ook met kortere afstanden en extra rustdagen is geen optie voor mij. Valt dat dan tegen? Nou ja en nee. Zo’n antwoord mag niet van Peter. Ik hoor hem al zeggen ‘ja wat is het nu ja of nee?’  🤗 Ja, omdat het hier zo mooi is om te lopen, het simpele leven, de rust. Dat nu stoppen valt tegen ja en ook dat het deze keer niet echt lekker gaat met mijn voeten en algehele conditie. Ondanks alle kilometers die ik thuis heb gelopen, ruim 2000 dit jaar, is dat geen garantie. Nee, het valt niet tegen omdat het hoort bij de Camino. Je weet dat het je kan overkomen. Dat is even slikken, maar dan ga je toch aan de slag met het zoeken naar de verdere reis mogelijkheden. Het is weer wat later op de dag. We zitten aan de koffie met een mooi uitzicht vanaf de 7e verdieping over de haven en de Cantabrische zee.

We nemen een rustdag en blijven nog een nacht in dit appartement. Nu lijkt het net een boekingskantoor. We hebben vluchten, extra overnachting in Bilbao en we denken dat we morgen met een regio bus zonder reservering wel in Bilbao kunnen komen. Vanaf Bilbao vliegen we terug naar huis. Alle drie. Peter kan zeker niet verder die is nog steeds beroerd. We helpen waar we kunnen en vertroetelen hem. Dat zal zeker helpen. Doorgaan is echt geen optie deze keer. Ook Victor is solidair en gaat mee terug. De kracht zit in het durven beslissen, hoe mooi het plan ook is, hoe geweldig het ook is om met elkaar dit avontuur te beleven. Goed, de kogel is door de kerk en er ook weer uit gevlogen. Nu eerst ontbijt. Het is tenslotte al 10:20. We bakken een eitje op geroosterd brood met koffie. Simpel en lekker. Victor en ik doen een “toeristisch” uitstapje. Naar het strand, een oude kerk 13e eeuw”, terras met koffie. Dan lopen we naar het busstation waar we morgen vandaan vertrekken. We kopen tickets, deels gewoon met een papieren kaartje en deels digitaal. Daarna nog naar de supermarkt voor de lunch. We sjouwen het weer terug naar het appartement en gaan heerlijk lunchen. Witte wijn, geroosterd brood, stukje brie. Fantastisch uitzicht op de haven en de zee. Heerlijk en dan……..siësta. Ja hoor, daar zijn we weer. Lekker even gerust. Peter nog niet opgeknapt, Victor en ik gaan nog even naar een terras, Peter rust verder uit.  Straks koken we thuis wat lekkers en dan zit deze dag er wel op. Het is een bewogen dag. Veel beslissingen, nieuwe plannen, regelen, boeken, tikkies versturen naar elkaar. Het plan staat. We hebben alles geregeld. Het is goed zo. Verstandig besluit, we brengen onze dierbare op de hoogte. Ze zijn bezorgd, maar ook blij ons weer thuis te hebben. Dat voelt enorm goed en is ook goed. Morgen onze ervaring van de reis terug. We voelen dat het oké is. Het mooie is dat wij wel de Camino verlaten, maar de Camino óns nooit verlaat. 

Buen Camino

Wim