Saint-Artiers - Mussidan, vrijdag 31 mei 2019

Etappe Saint-Artiers - Mussidan 28km

Een blog, twee routes. Peter loopt de maps.me route, dat is wat korter, 23 km en het is wat vlakker. Victor en ik lopen de officiële Jacobs-route en zijn dik 28 km onderweg.  Het weer is perfect, althans voor mij. Ruim 28 graden en een heerlijke, zonnige dag. Peter en Victor zijn wat minder “zonne-kinderen” en vinden dit zeer pittig en dan te bedenken dat het nog wat warmer gaat worden. Nadat we onze lieve gastdame gedag hebben gezegd, we krijgen drie zoenen van haar bij het afscheid, zwaaien we nog een keer en gaan terug naar het dorpje op zoek naar een bakker en supermarktje. We hebben weer dagvoorraad nodig dus we slaan alle drie zo onze eigen producten in. Ik koop weer eens een stokbrood en een blikje tonijn in tomatensaus. Peter “propt” mijn spullen in mijn rugzak en ik zijn spullen in die van hem. Makkelijk, hoeft de rugzak niet gelijk weer af. Dan zeggen we elkaar gedag en gaan onze eigen weg. Ik loop een stukje samen op met Victor en na een heerlijk pauze-plekje na 5km, 

zien we elkaar pas ‘s avonds weer in de nieuwe slaapplaats in Mussidan. De originele route is geen moment vlak. Het gaat op en af, best pittig met deze temperatuur. Gelukkig gaat een groot deel van de route over koele bospaden en......droge graspaden. Eindelijk géén natte schoenen en voeten. Dat is lang geleden. Het maakt de dag zoveel prettiger. Ik pauzeer een tweede keer in een soort bushokje naast de vuilcontainers. Nee, ze stinken niet. Er staat een lekker tuinstoeltje en ik neem een lange pauze.

 Ik eet mijn stokbroodje met de heerlijk tonijn/tomaat pasta. Normaal ben in weer snel weg maar nu geniet ik van de rust en de rustpauze. Ik blijf zeker drie kwartier heerlijk zitten. Ik zet mij grote hoed op en mijn nieuwe zonnebril, smeer wat zonnebrand op en vertrek weer. Ik merk gelijk dat het me goed doet om wat langer te pauzeren. Het gaat weer super. 

Goed drinken is met warm weer belangrijk, dat is een open deur.  Dus goed “water-management” toepassen. 😂 Ik loop altijd met anderhalve liter water verdeeld over twee flessen. Dubbelwandig dus altijd koel. Onderweg kijk ik uit naar plaatsen om water aan te vullen. Dat kan bij de kraantjes op de begraafplaatsen of gewoon “brutaal” aanbellen en zielig kijken en zeggen ‘Ik ben een pelgrim, heeft u wat water s.v.p.?’  Dat lukt meestal maar vandaag zijn de Fransen “niet-thuis”. Maar hulp is onderweg. Eindelijk loop ik weer de bewoonde wereld in na een toch waar ik echt niemand gezien heb. 

Alleen op de wereld is er niks bij. Maar dat is zo lekker, zo stil, zo mooi een met de natuur, zo rustgevend ondanks de inspanning van het lopen. Echt weer Camino. O ja, hulp onderweg. In het eerste dorpje wat ik na lang dus binnenloop hangt een uithangbord wat verraad dat dáár wel eens koel, helder water verkrijgbaar zal zijn. En ja hoor, koel water van de tap! Heerlijk. Met volle flessen ga ik weer op pad voor het laatste deel. Nog 5 km en ik ben klaar. Het is even puzzelen waar ik nou precies moet zijn, maar Peter, hij was er al, helpt en laat me de locatie zien. Yes, een eigen kamer voor maar €11,00. We drinken op een terrasje ons etappe biertje en dan ga ik terug om lekker te douchen en even te rusten. Victor komt ook binnen hij heeft ook lekker op zijn gemak gedaan. Vandaag geen mogelijkheid om zelf te koken dus gaan we naar de afhaal-pizza en eten de pizza’s daar op 🥴. Na afloop drinken we nog wat op een terrasje, heerlijk buiten de temperatuur is zomers. Ik schrijf daar deze blog en ga dan zo terug en lekker slapen. Zo zijn jullie weer virtueel meegenomen op onze etappe. Morgen 31 km! Jullie horen van ons hoe dat weer gegaan is. 

Het was een prachtige dag, het is prachtig weer, het is een prachtig avontuur. Het is prachtig.

Salud

Caminotier

Périgueux - Saint-Astier, donderdag 30 mei 2019

Vandaag een niet zo lange wandeling met toenemende temperaturen. Nu nog een 22 graden maar oplopend naar boven de 30. Wim geniet, Peter kreunt. Er is, zoals hij zegt, ruimte voor verbetering. De darmen werkten niet mee. Wellicht de omschakeling naar ander weer. In ieder geval, hij moest er hard voor werken. Anders bij Wim en mij. Wim zat al heel vroeg in de middag op het terras, ruim voor 1 uur en we waren toch niet voor achten op stap. Ikzelf zag een derde pauze plek, de derde pauze die ik meestal als enige neem, met waterpartijen, overhangende bomen, kort en droog gemaaid gras, die kon ik niet laten lopen. Ik bleef daar een uurtje relaxen. 

De tocht was weer mooi en de streek is platter dan Limburg. 

Kortom, redelijk makkelijk. We wisten dat de winkels dicht zouden zijn en hadden voldoende voorraad bij ons. 

We slapen op een privé adres met 2 kamers. Alleen Wim heeft de pech dat Peter de laatste tijd ook wat snurkt. 

Nog geen plek voor morgen om te slapen. De gemeentehuizen zijn allemaal dicht en het privé adres neemt de telefoon niet op.

Voor morgen de kleren aanpassen. De buff moet tegen de zweetdruppels het voorhoofd bedekken en de 'Engelse' pet wordt vervangen door een zwarte legerpet. Zwart ivm de zon. Geeft het meeste rust aan de ogen. Ik heb geen zonnebril. 

Ultreïa en liefde,

Victor

Hieronder een gedicht van een van de beroemdste dichters van Spanje, Machado.

 

Walker, je voetafdrukken zijn 
het pad en niets anders; 
Walker, er is geen pad, het pad 
is gemaakt door te lopen

Wanneer je loopt, maak je het pad, 
en wanneer je terugkijkt 
zie je het pad waar je nooit meer op 
hoeft te stappen. 
Walker er is geen weg 
maar paden in de zee

 

Wandelaar, je sporen 
zijn de weg, in zij alleen; 
wandelaar, er is geen weg, 
van weg ontstaat in het gaan

Gaandeweg levert de weg, 
in als je omkijkt 
zie je het pad dat nooit meer betreden zal worden. 
Wandelaar, er is geen weg, 
slechts een kielzog in de zee

Sorges - Périgueux, woensdag 29 mei 2019

Etappe Sorges - Périgueux 27 km

Jullie kennen vast wel het gezegde; men moet geen oude schoenen wegwerpen voordat men nieuwe heeft. (=je moet niet iets al afdanken zonder dat er een vervanger voor is). Beetje eigenwijs om die verklaring er achter te zetten, maar hé ik pluk het ook maar van het grote www. 😜 Nou Peter heeft dit met voeten (mooie woordspeling) getreden. Victor schreef het al in zijn blog. Zijn schoenen zijn “open” schoenen. Die van Peter en mij niet, maar toch vertonen ook die een “open” karakter. Peter gooit met een symbolische actie zijn schoenen ‘s morgens in de vuilniszak. 

Oei, als dat maar goed gaat. De route gaat vandaag naar Périgueux zo’n 27 km verderop. We kunnen de route een beetje omleggen en langs een Decathlon winkel lopen. Dat gaan Peter en ik doen. De route gaat zeker weer over natte graspaden. Om natte voeten te voorkomen plak ik de losse stiksels van mijn schoenen af met duct-tape. Dat zal helpen. 

Nou mooi niet. Na precies 1 km en een eerste strook nat gras laten ze al los en voel ik het vocht naar binnen trekken. Balen. Gelukkig valt het de rest van de dag mee. Het is zonnig en de route gaat over mooie paden, 

door het bos, langs mooie landbouwvelden, wat asfalt. Prima te doen. Ook de hoogteverschillen worden minder.  We lopen in de Dordogne en daar is het allemaal wat vlakker in aanloop naar de Pyreneeën. Ja, het staat er echt. De Pyreneeën. We zijn al zover. Peter loopt nu op zijn sandaal-schoenen, minder zwaar, wat lossere pasvorm, meer comfort dus. Hij is blij, hij is zelfs extra blij. Zijn cluppie Sparta is gepromoveerd naar de hoogste divisie. Hij loopt bijna de hele dag het Sparta-lied te fluiten. Victor loopt weer lekker in zijn eigen tempo en Peter en ik lopen langzaam bij hem weg. We pauzeren maar twee keer dus we gaan best snel. Zo’n pauze, zeker de tweede is altijd lekker. Ik heb vandaag lekkere tonijnpasta bij me. Dat smeer ik op mijn wasa-crackers en zit heerlijk te smullen. Midden in een bos op een mooi bankje. Wat is dit toch een heerlijk basic leven. We zoeken tijdens zo’n pauze ook naar een overnachting voor de volgende dag en vinden een adres. Peter belt en reserveert. Weer gelukt. Ik maak een screenshot van de locatie en het onderkomen en app dat in onze Camino-groep. Klaar. We zijn echt op elkaar ingespeeld. Mooi om te zien. We naderen de Decathlon winkel en gaan naar binnen. We zijn zo’n drie kwartier binnen maar dan hebben we ook precies wat we willen. Peter nieuwe schoenen en een nieuw hoofddeksel (binnenkort volgt de foto).

Ik heb nep crox gekocht, nieuwe sokken een zwembroek en een nieuwe zonnebril. Buiten halen we alle labels er af en stoppen de spullen in onze rugzak. Peter gaat de laatste 5 km naar ons slaapadres op zijn nieuwe schoenen lopen. Het is even wennen maar het gaat goed. De gite ligt iets uit het centrum, maar is weer een prima plek om te overnachten. We hebben een privé kamer met ons drieën. We hebben boodschappen gedaan en weer eens zelf gekookt. 

Gezellig, lekker en gezond voor een paar euro de man. Het smaakt weer heerlijk. Gebakken aardappel-blokjes met ui en ei, groene sla met tomaat en uitjes, vegaburgers en weer een heerlijke omelet met uitjes. Glaasje rosé erbij en een biertje. We maken ons eigen feestje. 

Het is mooi zoals we met z’n drieën optrekken, het gaat geweldig al weken lang. Vanmiddag in het bos heb ik samen met Peter alvast het reserveren in het Spaans doorgenomen. Dat wordt mijn taak straks in Spanje. We zijn er bijna! 

Salud

Caminotier

Thiviers - Sorges, dinsdag 28 mei 2019

Gisteren zijn we in een paardengoktotobar tegen het station in Thiviers opgehaald door onze oud collega Diana en haar man Anton. In de grote auto met alarmsignalen dat er van alles mis was, maar dat deed de auto standaard begrepen we, reden we naar hun huis. En wat voor een huis. Een huis, een gite en  gastenkamers. We kregen alle drie een eigen kamer en ik had de eer in de Willem van de Berg kamer te slapen, vernoemd naar mijn geweldige collega van weleer uit mijn IJsselmonde tijd, die hier veel verbleef. 

Het huis en de tuin en hun bos is fantastisch. Zowel qua grote als qua inrichting. En er is ook nog een verwarmd zoutwaterzwembad bij. Diana stimuleert ons te gaan zwemmen, niets beter voor de spieren dan dat. Het niet hebben een zwembroek is geen argument. Want er is niemand die je kan zien. 

Dus Wim en ik wagen het erop en het is heerlijk. Daarna melden we ons weer voor de het eten. En dat is niet gering. Diana kan verschrikkelijk goed koken en we krijgen vele Indiase gerechten! Het is verrukkelijk. En als kraker krijgen we een dessert die al helemaal niet te overtreffen is. Het wordt een gezellige avond die eindigt als de caminotiers één voor één in slaap dreigen te vallen. 

De volgende morgen om 9 uur ontbijt en dat kan omdat we maar een korte route hebben morgen. Een heerlijk ontbijt! Op de helft van onze tocht 3 dagen een Nederlands intermezzo en nu een Brusselaar als vrijwilliger in de refugio. Daar knap je van op. De tijd bij Diana en Anton is te kort voor alle anekdotes uit het verleden door te nemen, maar we moeten verder. We nemen afscheid met foto's en zoenen. 

We gaan naar Sorges. Het eerste stukje nemen we de korte Maps route om wat graspaden te vermijden. Daarna, na de eerste pauze, neem ik de Jacobsroute en lopen Wim en Peter door op de korte route. 

(Quizvraag: wat is dit voor bloem?)

Ze hopen zo droge voeten te houden. We hebben inmiddels namelijk alle drie open schoenen terwijl alleen die van mij als zodanig bedoeld zijn. 

Onderweg kom ik een mooi kruis tegen. Groen is waar het koper door de verf heen komt. Hier laat ik de kaart van mijn Advaita vrienden, in een opwelling in mijn rugzak gestopt, achter, in zo'n zelfde opwelling. 

Alle drie zijn we voor vieren in Sorgos in een gite gerund door vrijwilligers van de vereniging. We zijn nog de enige. Het mooie kerkje is bekeken. Stijlvol modern ingericht.

Na het douchen zag ik een weegschaal. 77.9 kilo. Ik ben dus 7 ons afgevallen. Peter 1 ons en Wim is gelijk gebleven. Kortom, we eten kennelijk genoeg. Marcel bijvoorbeeld, een pelgrim die we tegen kwamen een paar dagen geleden, was 10 kilo afgevallen. Die doet iets niet goed. Wij zijn tijdens onze voorbereiding en training al wat afgevallen. En dat heerlijke eten van gisteren zorgt ook voor handhaving van ons gezonde gewicht. En dat soort momenten hebben we de hele tocht al gehad, te beginnen met de mega cheesecake van Marja in Dordrecht. 

Groet en liefde,

Victor

La Lac - Thiviers, maandag 27 mei 2019

Een zware dag vandaag. Het begon prettig genoeg, bij de familie Jonker waar we twee nachten hebben overnacht, een goed stevig ontbijt om 7 uur, en hartelijk uitgezwaaid door de hele familie. En dan op weg naar Thiviers, waar oud-collega Diana Molenaar woont, 32 kilometer verder, en dat vinden we ook nu nog een zeer respectabele afstand. De eerste 10 gaan goed genoeg, 15 graden en net droog, maar al wel door veel halfhoog gras waar de inmiddels niet meer zo waterdichte schoenen, want loslatende stiksels aan alle kanten, niet zo tegen kunnen. De rest van de dag nattige sokken dus. 

Moeilijk te vinden route's soms, nog aardig wat hoogtemeters, veel asfalt en vooral: het is ver. En een beetje regenachtig, dus wat somber in de omgeving. Werken dus. En vooraf dachten we veel te dalen, maar de weg gaat immers naar boven. Al snel raken we elkaar kwijt, en we zoeken onze eigen weg.

Na heel veel zwoegen kom ik in Thiviers. Daar zie ik Wim weer, hij heeft ook moeten werken, maar voelt zich sterk en straalt dat ook uit. Samen duiken we een cafeetje in, waar veel wordt gegokt op paardenrennen, en drinken een pint en komen bij. Wachten op Victor die altijd iets langere pauzes heeft. 

Het goede nieuws: mijn been houdt het prima. Luister toch naar je lichaam, zei Andrea, een Duitse medepelgrim laatst, maar ik vind dat mijn lichaam maar gewoon naar mij moet luisteren. Dat gaat tot nu toe best goed. 

Vanavond eten en slapen we dus bij Diana. Zo lang niet gezien, heel benieuwd hoe het haar hier vergaat en hoe we het gaan ervaren hier. Morgen een veel kleinere afstand en dat is zeer welkom. Nu 56 dagen gehad, nog 54 te gaan. We zitten over de 1100 kilometers. Geen seinen op oranje of rood, we're going strong.

Morgen meer over ons verblijf.

Met strijdbare groet,

Peter

Flavignac - Le Lac, zondag 26 mei 2019

Etappe Flavignac - Le Lac 17km

Vandaag een zeer vroege start. Om 05:45 uur gaat de wekker en sta ik op. Waarom zo vroeg? Dat is een mooi verhaal. We overnachten bij de Nederlandse familie Jonker. Die hebben hier van een oude boerderij een prachtig privé- en logeerverblijf gemaakt. 

We zijn het al meer tegen gekomen op deze reis. De tomeloze energie, doorzettingsvermogen en een onbegrensd enthousiasme kunnen leiden tot de mooiste prestaties. De familie Jonker heeft zelf ook veel gewandeld op de diverse Camino’s. Het was hun droom om een leven met meer rust, meer basic, meer tijd voor elkaar en het gezin te realiseren. Een van de jonge dochters heeft op deze zondag haar eerste wedstrijd springen met haar eigen paard en moet héél vroeg op pad. Zo herkenbaar voor mij want ook onze dochter heeft met regelmaat wedstrijden waar je erg vroeg voor op moet. Vandaag rijd zij in Nederland ook een wedstrijd maar pas in de middag. Uiteraard heb ik heel veel duimpjes ge-appt. 👍🏼👍🏼 Wij moeten worden teruggebracht naar het ophaalpunt van gisteren dus ja, wij moeten ook vroeg klaar staan. Om 07:00 uur rijden we weg en 15 minuten later staan we voor de kerk waar we gisteren gestopt zijn. Lekker vroeg dus en al ontbeten. Het is mistig en best fris. 

We vinden 17 km al niet eens meer erg. Het went snel. Omdat we ook vandaag op het zelfde adres slapen laten we veel achter en lopen met heerlijk lichte rugzakken. Gewicht-goeroe Peter heeft zelfs een piepklein dag-rugzakje geleend van onze gastheer en loopt helemaal vederlicht. Door de mist is het wel heerlijk stil alle geluiden worden gedempt. Het is zondag dus er is zo vroeg nog geen mens op straat. We starten met z’n drieën, maar al binnen 1 km is ons harmonica-model al geactiveerd. Victor achteraan, Peter in het midden en ik loop voorop. Vandaag kunnen we de hele route de markering volgen van de St. Jacobsroute. Dat is relaxed lopen, niet steeds op je telefoon kijken of het goed gaat. Goed op de markering letten en het kan niet fout gaan. Nou toch wel. Je loopt in gedachte, bent niet alert genoeg op de signalen, ja en dan moet je weer een stukje terug. Ach niet zo erg we zijn er weer gekomen. Onderweg zien we niet zoveel met de mist.

Het stijgen en dalen is niet al te zwaar of ben ik er al aan gewend? In no time staat de teller 12 km. Pauze tijd. Ik vind geen geschikte plek dus loop door. Pas in het dorp Châlus vind ik een bankje en eet wat. Peter komt daar ook naar toe maar die loopt nog wel een eindje achter me. Ik kijk uit op een heel hoge oude toren. Een overblijfsel van een van de vele kastelen. Aan deze toren kleeft nog wel een stuk geschiedenis.

Het is hier dat de voormalige koning van Engeland, Richard I Leeuwenhart is overleden aan de gevolgen van een ontstoken wond aan zijn schouder. Hij was geraakt door een pijl uit een kruisboog. Wij lopen geen gevaar en de zon is inmiddels doorgebroken. In no time leggen we de 17 km af en zijn weer vroeg terug. We hebben de hele middag om uit te rusten en ons op te laden voor een dikke 30 km morgen. Dat wordt weer even een mooie inspanning. We vieren ook vandaag dat we precies op de helft zijn (in dagen). Vanaf morgen tellen we af naar Santiago. Aan Victor merken we dat hij steeds meer in de Camino is. Zijn blogs zijn doorspekt met mooie overwegingen, gedichten, verhalen van zoekende mensen en via zijn groet strooit hij nu ook al met liefde. Die Victor. Dat je over dingen nadenkt dat klopt echter wel. Omdat we zoveel alleen lopen dwalen je gedachten alle kanten op. Het ritme van  het lopen, de mooie natuur en de rust geeft echt ruimte voor overdenkingen. Mooi om te ervaren eindelijk eens tijd om wat langer over het leven na te denken. Het doet goed, het voelt goed, het is goed. 

Salud

Caminotier

(Hier op de toilet gespot.)

Limoges - Châlus, zaterdag 25 mei 2019

K. vertelt over zijn struggle om de conventies te weerstaan. Om te werken zoals hij werkt, zich te kleden zoals hij wil. Hij wil niet in het regime. Hij past niet. Maar hij is daar eenzaam. Ooit in Den Haag bij de bhagwan club, meegenomen door een vriend, hoorde hij mantra's zingen. Hij kon niet stoppen met huilen. De herkenning dat het anders mocht, dat je anders mag zijn, jezelf mag zijn. De wetenschap niet alleen zo te zijn. De hug's.
Tranen staan in zijn ogen als hij hieraan terugdenkt. 
Denk nooit dat je de enige bent die zo is. Dat ben je niet. Je hebt alleen die andere nog niet ontmoet.
Dan vandaag:

Naar Flavignac. Een 24 km. We worden daar opgehaald voor een slaapplaats, omdat we na 4 keer bellen geen contact kunnen krijgen met de gite aldaar. Omdat we dan enigszins om dezelfde tijd daar moeten zijn besluit ik met Wim en Peter mee de korte route via Maps te lopen en niet mijn gebruikelijke Jacobsroute. Gisteren was die zeker 3 km langer dan de Maps route van Wim en Peter, en dat zat helaas nog een beetje in de benen. 
En op Maps lopen heeft zijn eigen charme, denk aan eerdere verhalen van mij in het natte en lange gras zonder pad en Peter zijn gevecht met het prikkeldraad en de klap van het schrikdraad. Zo ook vandaag. Ergens in het weiland lijkt de weg op te houden. Maar hij blijkt er even verderop nog wel te zijn. Omdat mijn satelliet verbinding haperde en Wim zijn kaartje niet goed laadde liepen we achter de vandaag zeer energieke Peter aan. Morgen gelukkig weer gewoon de Jacobsroute voor mij.
Nu ik dit schrijf op ruim 3 km voor het eindpunt heb ik mijzelf dan ook even een extra pauze gegund. 
Na ons etappe drankje,  bier voor Wim en Peter, een rosé voor mij, en, nadat we van de pelgrims Marcel en Lodewijk, een Fransman, nog een rondje krijgen aangeboden, wat niet afgeslagen kon worden, worden we opgehaald door Bert. Ze hebben een prachtig huis en voor ons een eigen heerlijk onderkomen.


Later komt Ria nog op weg met de auto naar Los Arcos om daar in een refugo als gastvrouw te gaan werken. We eten met zijn allen. Naast Bert, zijn vrouw en hun 2 thuiswonende dochters. Lekker gegeten met Hollandse aardappelen. De vega burger was wat mislukt en omgewerkt tot een lekkere soufflé. En nu naar bed want we moeten vroeg op.
Groet en liefde,
Pelgrim Victor