A Peroxa - A Rùa 25 km 12-09-2023

Lopen verbind, maar loslaten hoort daarbij. 

De een na laatste dag. Morgen aankomen in Santiago. Nog maar even niet aan denken. We zijn gisteren in een albergue beland die gerund wordt door de Duitse Pünktlichkeit. Inchecken, uitleg, waar te wassen en douchen, restauranttijden, zwembad. Het ziet er perfect uit. 

We doen allemaal ons ding en zien elkaar rond het zwembad en bij het terras. Uitrusten van weer een mooie wandeldag. Na zo’n 14 dagen samen op te trekken ga je toch een beetje van de anderen houden. Nee ho, niet gelijk zweverig denken, maar het is zo fijn om even ondergedompeld te zijn in wat alleen maar goede vibe’s terug geeft. De Camino is een speciale bubble van respect, met een ding bezig zijn, van luisteren naar elkaar, van de wereld burgers te ontmoeten. Het is heel speciaal. Gisteren ineens in gesprek met een Koreaan. Zijn naam is Ha Kim, hoe kan het ook anders. Zelf stelt hij zich voor als “ik kom uit Noord Korea” wáttttt, nee geintje zegt hij. Leuke vent. Daarna, dit gebeurd allemaal aan de rand van het kleine zwembad bungelend met onze voeten in het heerlijke koude water, een jonge vent uit Colombia met zijn vriendin uit Uruguay en nog een jonge dame uit Madrid. 

Samen met Janna, Saskia, Alfons, Tony en ik, een mooi groepje mensen bij elkaar. We vragen aan elkaar waarom we de Camino lopen. De antwoorden zijn divers en interessant. Ha Kim, zoekt in zijn leven naar wat hij nou toch wil. School of art, eerst het leger in, zanger? Zoekend dus. De dame uit Madrid loopt omdat het in Spanje een traditie is. Haar vriend gaat mee net al de vriendin. Wij, ons groepje, lopen omdat we verslaafd zijn aan de Camino. 

Tja ieder zijn ding. Dus een heerlijke dag weer. Heel veel andere pelgrims in alle uitvoeringen. Kleine rugzakjes. Volledig gekleed, lange broek, wel een wandelstok en héél klein rugzakje. Mooi toch ieder zijn eigen weg. Nog een dag dus. Ik ben in een “race” met wat achteraf een Italiaan blijkt te zijn. Hij gromt naar me terwijl ik hem voorbij klim. Leuk ik blijf competitief gek op mijn leeftijd. Ik zie de man terug in de tuin van onze Albergue, hij is verbaasd dat ik al bijna 70 ben en zo kan lopen. Hij moest eens weten, een nodige toiletgang was meer de motivatie dan hem “er uit lopen”.  Ach ja. De foto’s zijn van onderweg. 

De dag was mooi ik was vroeg klaar en ingecheckt. Daar gaan we weer douchen en genieten. Het is weer een prima albergue. We hebben een eigen zespersoons kamer met eigen doucheruimte, echte handdoeken en lakens. Luxe dus voor € 21,00 per persoon. Het mag wat kosten. 😜 

De avond is gezellig,  we eten heerlijk en zijn tevreden. Een mooie dag een fijne Camino. Nog een te gaan, dan begint het loslaten. Dit groepje mensen ze zijn speciaal voor mij geworden. We zorgen voor elkaar, lachen met elkaar, zijn ernstig met elkaar, geven op een camino-manier om elkaar. Dat verbind maar na morgen dus weer loslaten dat kan ik nog steeds niet zo makkelijk. Camino lopen, verbinden, loslaten. Camino………

Buen Camino Wim.