Grado - Salas 22 km 31/08/2023

 Grado - Salas 22 km 31/08-2023

Het begint vroeg vandaag. Geritsel, gerommel, klimmen uit de bovenste bedden, heen en weer geloop. Het is net 06:00 uur. Het hoort erbij. Mijn wekker staat op 06:30 uur. Het slapen op een slaapzaal met zo’n 8 stapelbedden is een bijzondere ervaring. Natuurlijk weet ik dat vooraf het is ook geen klacht maar meer voor jullie volgers die (nog) geen Camino ervaring hebben 😜. Dan hebben jullie een idee. Gisterenmiddag na een heerlijke siësta heb ik in de tuin nog een lekker koud biertje gedronken. Al gauw sluiten anderen aan en vragen netjes of ze er bij mogen komen zitten. Uiteraard is dat geen probleem. Op de camino gaat dat zo snel, je bent met hetzelfde bezig, er heerst een ontspannen sfeer en het is leuk om met elkaar te praten. Uiteindelijk zit ik, met Saskia uit Duitsland, Alfred uit Duitsland en Jean-Marie uit Frankrijk, aan een tafeltje in de zon. Het is grappig om te zien hoe snel iedereen wil weten wat je camino-ervaring is. Het lukt mij aardig om nou eens niet gelijk maar alles te vertellen en dat pakt soms leuk uit. Jean-Marie is rond de 65 net als Alfonds. Saskia is bescheiden, ik schat haar rond de dertig, en luistert naar die ouwe knarren. Alfonds en Jean-Marie mhh lijken een beetje op een radio. Veel zenden. Heb ikzelf ook last van (gehad) ik probeer het te minderen het lijkt te lukken. Als beide heren alle Camino’s die ze hebben gelopen hebben toegelicht, vragen ze naar mijn ervaring. Het verhaal van Victor, Peter en ik uit 2019 blijft altijd indrukwekkend en wekt ongeloof maar ook respect. Achteraf lachen we erom. We delen nog wat andere ervaringen met elkaar en luisteren ook naar het verhaal van Saskia. Zij is gestart op de Norte, maar overgestoken naar de Primitivo. Na de gesprekken lopen we naar het kleine centrum en eten wat op een pleintje. Dan terug en slapen. Het is nog voor 22:00 uur. Het slapen gaat opmerkelijk goed. Een keer eruit voor een toiletbezoek en de rest prima geslapen.  Nu geritsel en gerommel dus. Ik ga er ook uit en doe mijn Camino ochtendroutine. Camino is eigenlijk een containerbegrip geworden. Feitelijk is het de weg. Punt. Maar het betekent nu zo veel meer. Het staat o.a. voor de reis de wandeltocht naar Santiago de Compostela, maar ook voor de ervaring van ontmoeten, genieten van de natuur, de soms zware inspanningen van het wandelen, een manier van leven voor een paar weken tot soms een paar maanden. 

Ik zei het al vroeg wakker. Ik doe qua herrie maken ook onbedoeld een duit in het zakje. Mijn oplader ligt onder mijn kussen inclusief touwtje en telefoon. Ik trek het touwtje met mijn telefoon er onder vandaan en met een flinke knal valt de oplader onder het bed. Het bed is van metaal net als de lege lade onder het bed. Die fungeren nu als klankkast. Zo, nu is echt iedereen wakker. 

De routine van het inpakken heb ik direct weer te pakken. Ik zit op het randje van mijn bed en heb alle spullen rechts van me liggen. Dan wordt het opvouwen, oprollen in een waterdicht zakje stoppen en links neerleggen. Zo pak ik alles in en dan in de rugzak. 

In deze albergue hebben we een ontbijtje. Toast ham kaas en cornflakes met melk. Klaar. Mijn rugzak “opzadelen” en naar buiten. Het is 07:15 uur. Heerlijk. Nog even een foto van de albergue.  

Deze dag daagt me uit. Het gaat gelijk fors omhoog. Het is nog schemerig. Mooi een aparte sfeer. Grado is niet zo groot je loopt zo het dorp uit. Het gaat omhoog en nog meer omhoog. Na een uurtje lopen ben ik echt weer zo alleen met de natuur. De luchtwortels van de bomen kussen me op mijn wang. Heerlijk gevoel. Een met de natuur. 

Mhhh ik loop ik geniet en ben in een soort flow. Ik zie de omgeving en geniet. Op het profielplaatje zie ik veel “hoogte” meters. En dat klopt. 

Ik merk dat mijn spieren een gesprek met me willen. De kuit rechts roept ‘he wat zijn we aan het doen?”, een spier in mijn linkerbovenbeen vraagt ook voorzichtig “gaat het wel goed met je?” Stoïcijns negeer ik dit soort signalen. 

Achter me komt de zon op. Zó mooi. Foto's, veel foto’s om het vast te leggen. Ik besef dat wat ik echt zie niet digitaal is vast te leggen. 

De route is zo mooi weer, kleine paadjes, steen en rots paadjes, bospaadjes, door echt kleine gehuchten. Speciaal. Dankbaar ben ik dat ik dit kan, bijna 70 en het gaat me goed af. 

Onderweg naar Salas dat is een redelijk klein dorpje hier.  

Ik kom weer een aantal andere pelgrims tegen en we groeten elkaar. Alfonds, de Duitse pelgrim tref ik op een terras voor een kopje coffee con leche. Mijn broer heb ik dan al gebeld. Hij is vandaag jarig. 71 woow wat een leeftijd. André is een van mijn trouwe volgers zo leuk om steeds weer zijn reactie te lezen. Eigelijk net als van jullie allemaal. Ik ben niet in staat om telkens te antwoorden maar weet dat ik het lees en zó blij ben met jullie reacties. Dank jullie wel. 

Het laatst stuk van de route is zwaar. Op en af. Warm ruim 26 graden en geen schaduw. Dat op en af gaan, man dat vreet aan je kuiten. Uiteindelijk bereiken we Salas. Moe, zweterig maar we zijn er. Nu een bed. In het centrum vind ik een hostel en ik loop naar binnen. Het duurt even vanwege de taalvarianten. Maar het is weer gelukt. Een bed in een zaal. Het is niet druk er zijn maar een paar bedden bezet. De prijs is goed, € 15,00 met morgen een ontbijt en dan gaat het weer los. 

Ook nu weer douchen, de was doen en siësta. Heerlijk zo’n wandeling, heerlijk zo’n Camino. 

Salud Wim. 

Ps. De verbinding hier is heel matig. Morgen komen de foto’s erbij. Nu maar een. 🤗