Assisi - Spello, 17 km, zon en wind en een zere rug

Vandaag wordt het het verhaal van JeanLuca. We stonden op het punt te vertrekken toen de gastvrouw (het is een donativo) vroeg of we geen ontbijt wilde. We hadden net bedacht om die toastjes maar in de zak te laten en in ons cafeetje een cappuccino en café latte te gaan drinken maar natuurlijk gingen we ontbijten. Heerlijke koffie en de rest op zijn Italiaans. Gezellige gastvrouw. Kleinkind woont in België met zoon en schoondochter uit Holland. Dat schept een band. Hoe wordt het kind in talen opgevoed, altijd mooi om te horen. En dan komt JeanLuca ook binnen. En het gesprek komt op zijn Camino's en zijn direct ervaren van God. Tranen wellen op in zijn ogen als hij over zijn ervaringen in Fatima vertelt (hij liep daarheen na in Santiago te zijn aangekomen). En zijn 80 km in een keer om in Santiago aan te komen. Hij kon niet stoppen, kwam midden in de nacht aan. Zijn ervaringen lijken veel op verlichtingservaringen overal in de wereld. Mooi zoals hij erover vertelt. Hoe hij mensen als één ziet en niet als afgescheiden van elkaar (ik gebruik waarschijnlijk mijn eigen terminologie ipv de zijne). Geen scheiding, Zijn, alles is één. Hij vertelt over de kleine stapjes, als hij alleen al een kleine verandering kan brengen met een klein opmerking is hij al ontzettend blij. Hij deed me denken aan Roy van mijn Advaita clubje. Hij had in Woerden gewoond, met zijn Nederlandse vriendin. Daarna de foto's en there we go.

Na een hartelijk afscheid door naar het kantoor voor het getuigschrift. Vanaf 10 uur open. Dus tijd voor weer een koffie. En appeltaart zoals onze moeders die vroeger maakte. Een soort cake met appel erop afgedekt met abrikozenjam. 

En daarna op kantoor allerlei zaken invullen en ons getuigschrift krijgen. Hetty en de man achter de computer zijn nog een tijdje bezig om de O umlaut te vinden. Alt 148 werkt niet meer. Nou ja, dan maar zonder de puntjes op de O van Römers.

Daarna nog wat foto's en dan zijn we eindelijk op pad. De Franciscaanse voetreis hebben we nu in Assisi afgesloten dus nemen we de Rother route naar Spello, want die loopt via de Santa Maria degli Angeli, en de Franciscaanse route niet, die gaat mooi hoog door de bergen, maar het kapelletje moeten we wel zien. De Franciscaanse voetreis gaat er denk ik van uit dat je de rustdag in Assisi neemt en het dan doet. De kapel is waar Franciscis tot zijn eerste verlichtingservaringen kwam, waar ze een megakerk overheen hebben gebouwd.

De kapel is geweldig, de kerk minder geweldig. Je loopt naar de kapel en de kerk vanaf Assisi via een 4 km lang voetpad met allemaal bakstenen met inscriptie van de kleine sponsor.

Heel apart. Na die 4 km koffie drinken, iets lekkers erbij en even kaas kopen. Tsja, dat schiet niet op. Dan moeten we toch echt een keer de sokken erin zetten. En dat lukt. Al krijgt Hetty gaandeweg weer last van haar rug. Dan is er weer een kerk, UNESCO monument, met de oude stenen hutjes van 2 monniken, rug aan rug met een kleine ruimte er tussen als een soort openlucht kerk. Uit 1500. Daar zijn geen busladingen mensen. Sterker nog, er is geen hond. 

Wel een hotel met tafeltjes, waar open op staat. Wij daar naar toe. Maar het is alleen een hotel. Maar zegt de eigenaar van dit grote hotel, hij rookt een sigaretje buiten, ik zet wel koffie. Mooi. Een cappuccino en een café latte. Dat gaat hij voor ons maken.

Wij vragen wat en hij vertelt dat het seizoen over is maar dat er nu veel arbeiders verblijven doordeweeks. Brengt ook geld op. We vertellen waar we vandaan komen en hij wijst op zijn buik. Relaxen doet hij anders, en hij glimlacht breed. Misschien ooit. Maar … hij gaat wel naar de sportschool. Aardige lui die Italianen. 3 euro voor 2 koffie. En dan nog steeds 10 km tot Spello. We kunnen wel de makkelijke Duitse route nemen maar je moet toch echt zelf de 17 km lopen. 

Dat lukt, we komen aan in Spello, eerst koffiedrinken en dan ons mega appartement betrekken. Af en toe zijn we de weg kwijt in ons appartement. Echt mega groot, midden in de stad! Net eindelijk weer eens zelf gekookt. Waren we wel aan toe. De man van ons appartement was zelf opgehouden op zijn werk en de sleutels zaten daarom in de bloempot. Inmiddels hebben we hem ook gezien. Daniëlle lopen we mis denk ik. Ik heb haar wel gevraagd mee te eten maar haar berichten krijgt ze met grote vertraging door. 

Nu uitbuiken op bed. We hebben de leukste slaapkamer uitgezocht. Er kunnen wel 6 personen slapen hier. Morgen Spello bekijken. En dan eens bekijken hoe we naar onze auto gaan terugreizen. Het was een mooie tocht, nu even nagenieten. En nu nog wat foto's. En ... Voor extra scherpte even klikken op de foto.

Liefde en geluk gewenst vanuit Spello,

Victor en Hetty

(ons kerkje, wij sliepen achter deze muur)

(ons bed)

(onze trappenhuis)