San Pietro in Vigneto - Valfabricca, 22km, 950 m. op, iets minder down, regen, 19 graden

Met z'n allen in een slaapzaal lijkt altijd erger dan het is. Best goed geslapen, geen erge snurkers en wel fatsoenlijke mensen. Ging best, beetje wennen weer (aan de grote). Daarna ontbijt. Ach, wat zal ik zeggen, Italiaans ontbijt. Dus wat betekent dat? Goede koffie en verder wat geroosterd brood, wat zoetige smeersels en gelukkig wat boter. Bij het naar buiten kijken al gezien dat het geweldig mooi was. Het ochtendgloren ,

ook dat de wolken lager hingen dan wij erboven zweefden. Dat is inderdaad een recept voor miezer. En dat deed het dus ook. Dus wij op pad met poncho's. Maar niet voordat wij de zegen hadden gekregen. De mannen en vrouw van de vereniging mochten dit ook officieel doen van de kerk.

Gelukkig maar. Ik maakte me al zorgen. Maar ze doen het geweldig en de plek, omgeving, het gebouw, zijn van een uitzonderlijke kwaliteit. Mooi dat ze nadat de heremiet vertrokken was dit verkregen hebben voor deze activiteiten. De heremiet vertrok trouwens omdat hij alle pelgrims zat was die langskwamen en geen zielenheil wensten maar een slaapplaats. Toch ironisch dat het dat nu juist geworden is, al behouden ze het bewaken van zielenheil ook.

Wel een lekkere temperatuur, graad of 17, en een hele mooie omgeving met een cultuur landschap. 

Een pauze plek was natuurlijk lastig. Zitten, steun in de rug en droog. Dat waren de voorwaarden. En zowaar, na 10 km lukt het. We waren wel toe aan wat eten. Noten, toast en goede kaas kwamen geen uur te laat.

Onderweg lieten wij onze collega pelgrims voorgaan, zo beleefd zijn wij wel. En als laatste kwam de Duitse ons voorbij. Die bijzondere meid, met een rugzak die schever staat dan de toren van Pisa, en een matje wat een 10 cm onder haar rugzak bungelt. Ze begon met 20 kilo en nu inmiddels met 13 kilo. OMG. Maar ze loopt dapper door. 

De Italianen en Daniëlle zijn dan al voor ons uit. 

Ook na de pauze blijft de omgeving mooi

en komen we uiteindelijk op een niet gebruikte 'asfalt'weg, of wat daar van over is. De weg is waarschijnlijk ooit aangelegd om de aanleg van het stuwmeer mogelijk te maken. Dat liep een stuk sneller dan de bospaadjes en we konden al om half 4 het stadje inlopen en op het enige terrasje gaan zitten. Daarna nog koffie gedronken met Daniëlle en op zoek gegaan naar onze bedden. We liggen nu in een prima kamer met 4 bedden maar alleen de onze zijn bezet (nog). Prima badkamer. Dadelijk eten, zit er geloof ik bij in. Al gedoucht en gewassen. Morgen maandag en boodschappen doen. En dan morgen naar Assisi. 

Net in het restaurant: er komen twee Duitsers binnen. De één gaat zitten. De ander denkt ook bij hem aan te schuiven. Maar dat gaat niet zomaar. De één zegt: 

'Ich möchte nicht reden …' De ander zegt: 'Dan gehe ich allein setzen'. Ze gaan beide aan een apart tafeltje zitten. Dan staat de eerste nog even op. Loopt naar het andere tafeltje en zegt: het is niets persoonlijks. Wat is het leven op de Camino toch amusant. 

Is het nog steeds geen drukte op de route zoals op de Camino's in Spanje? Dat klopt. In dit dorp zijn nu denken wij tussen de 10 en 15 pelgrims. En dat is de dag voor de aankomst in Assisi 

Bevalt het jullie ? Die rust ? Ja, prima, wel leuk dat er een paar pelgrims zijn. In Florence waren er een stuk of 4 of 5. Een stuk of 10 is wel leuk zo op een dag. 

Nog een paar foto's (voor het volledig aantal pixels, even klikken op de foto).