A Fonsegrada - O Cádavo 24 km 06-09-2023

Opruimacties

Het is vroeg, nog geen kwart over zeven. Ook nog donker. Ik zit op een bankje voor de Albergue. Ik wacht op Alfons hij heeft wat hulp nodig om de route terug te vinden. 

Daar is hij. Gek hè, ik ben blij om de “luxe” achter me te laten. leuk voor even maar het breekt het echte Canino gevoel. Ben blij om weer op weg te zijn. 

Straks meer, ik ga lopen. 

De dag is prachtig. Lekker weer. De zon speelt nu met mij. 😜 

We lopen weg van de Albergue en vinden gelijk de route weer. Dan loop ik langzaam weg en ben alleen. Net buiten het dorp is een rustplaats. Er klinkt mooie muziek, klassiek een cello. Het grijpt mij aan. 

Afgelopen nacht is de mysterieuze schoonmaak kracht aan het werk geweest. Typisch voor de camino? Ik slaap diep maar wordt wakker met mistige beelden van……van wat eigelijk. Onverwerkte ervaringen, situaties, indrukken. Ik weet het niet. Ik probeer de droom vast te houden, maar dat lukt moeilijk. Dat is typisch voor de mysterieuze schoonmaak. Je probeert het vast te houden maar het is vluchtig, net een klein stukje pak je nog. Het wordt verwerkt en is dan ook echt opgeruimd. 

Ik krijg nog net mee dat er een kind is wat speelt met balletjes met klittenband. Het kind gooit ze op een bord, die blijven daar hangen. De balletjes lijken op donkere muffins met rozijnen. Dan komt er een moeder met een ouder kind in beeld en breekt het spel af. Mhhh het voelt niet goed voor mij. 

Is dit iets van de Camino? Betekent dit wat? Ik vertaal het voor mijzelf als een moment dat ik nooit maar dan ook nooit de regie over mijn “spel” uit handen zal en wil geven. 

Onderweg denk ik er veel over na. Ik denk dat de Camino eigelijk een levensweg is. Een met de natuur een met jezelf. Oude zaken laten opschonen. Ik heb er nog een paar. Toch voelt het goed. 

Met een open blik en mind vervolg ik mijn weg. Het is heerlijk wandelweer niets leid me af van mijn gedachten. 

Vandaag lijkt de route “eenvoudig” maar wat is dat? Vlak, kort, goede ondergrond? Nou onderweg ben ik twee of drie keer heel diep gegaan. Wat een geklauter, wat een scherpe paden omhoog, omhoog, omhoog. Een van de pittigste dagen. 

Er zijn niet veel pelgrims onderweg op de Primitivo. Dus ja de hele dag zo goed als alleen in de natuur. Ik sta regelmatig stil en geniet, van de zon, van het uitzicht, van het leven. 

Net als op andere Caminos ontmoet je lieve, fijne mensen en ontstaat er echt een band. Jong, oud, vrouw, man en al helemaal nationaliteit doet er echt niet toe. Mensen kunnen echt verbinden in de juiste sfeer. 

Oké, genoeg gemijmerd. Het wandelen gaat weer zo lekker, ja ook de zeer zware stukken. Als je goed kijkt zie je, wanneer je een heuvel op gaat, waar die eindigt. Minder bomen in zicht, de windmolens worden groter, dan weet je je bent er bijna. 

Onderweg appen we wat met elkaar. Helpen we elkaar met het vinden van barretjes die open zijn, of een aanwijzing voor de route die mogelijk niet duidelijk is. Typisch Camino. Bij zo’n barretje drink ik heel veel vocht na al het geklauter. 

Na 24 km ben ik weer waar ik wil en moet zijn. De bedden zijn geboekt, we douchen, we drinken wat, hebben goede gesprekken, vullen onze voorraden aan bij de super en zijn blij met het leven en met elkaar. Mooi. Het doet me goed. 

De hele groep is er weer en we gaan op diner-jacht . Dat lukt prima, het is gezellig. Fijn nog even contact met Mariëtte. Zij past nu op twee logeer-dieren: kat van Victor en Hetty en de hond van haar bonusdochter. Beestenboel dus thuis. 🤗😜

Nu lig ik op bed, er krult nog wat straatgeluid door de ramen naar binnen, dat is heerlijk kan ik zo goed op slapen. Laatste medische nieuws: knie oké, tenen oké, algemene status, zeer goed. 😜

Nu, slapen, dan eten, lopen, Camino. Repeat. 

Salud Wim