2-5-24 Greccio

Op buienradar zag het er al veelbelovend uit. Blauw en zelfs een klein beetje rood. Wat een mooie kleuren op zo'n weerkaartje. Dus helemaal ingepakt, met poncho/regenbroek (ik) en poncho/beenwarmers (Hetty) liepen we naar buiten. Het drupte wat maar verder ok. We maakten al grappen over ons goede gesternte totdat, na een harde knal onweer, de regen losbarsten. Echt hard. Nadat we over een spekglad fietspad verkeerd waren gelopen en dus ook weer voorzichtig terug, begon het hard te waaien. Inmiddels had ik het koud. Ik had alleen een T-shirt onder mijn poncho. We vonden een huis met een hoek en eerst alles af, poncho en rugzak, en snel de trui aan. Hetty had haar handschoenen gevonden, bij mij waren die iets verder weg dus liet ik dat maar zitten. En toen strompelden we weer verder. Nou ja, laat ik niet overdrijven, we liepen verder. 

Hetty had haar open schoenen (sandalen met een dicht voorkant bij de tenen en een half dichte hiel) afgedekt met een thuis ontwikkelde uitvinding. In combinatie met een lange broek met beenwarmers eronder hield ze het redelijk comfortabel en droog. Wel krijg je, niet te vermijden, condens aan de binnenkant van de poncho's en de zelf ontwikkelde schoen rubbers. Dus vochtig wordt het wel maar niet koud. 

Onderwijl dacht ik aan vanochtend. We hadden we een goede start. Lekker ontbijt met cappuccino, eigen crackers, yoghurt uit de koelkast en wat zoetigs. Ik heb een Oekraïense studente uit Londen nog geleerd wat een melkopschuimer was en hoe die werkte en dat vond ze geweldig. Natuurlijk ging het onvermijdelijk ook over de Oekraïne en dat raakte haar wel, tussendoor ging ze even koffie maken. Ze was de Camino gaan lopen omdat ze zich moeilijk kon concentreren op haar studie en ze kreeg respijt van haar universiteit om dit te doen. Het verhaal hier herhalen is niet zo zinnig want jullie kunnen je er wel wat bij voorstellen. Wat me wel raakte was haar verdriet en diepe teleurstelling in haar Russische medestudenten. Die alles kunnen weten en die het geen bal interesseert. En de familie die in Rusland woont en zelfs na het opsturen van de foto's van kapot geschoten huizen nog ontkennen dat er iets mankeert aan Rusland. Haar conclusie was dat het in Rusland alleen maar om macht gaat en nooit om waarden. De Russische ziel is er één van agressie en barbarisme. En toen ging ze op pad voor haar 30 km. 

Uiteindelijk ging het wat minder hard regenen en konden we in een café iets drinken. Naast de koffie hadden ze ook "taart van de nonnen’. Heel lekker. 2 cappuccino en 2 latte macchiato erbij, en nog wat eigen chocolade en wasacrackers met kaas, en we knapten weer helemaal op. Marlies en Bert kwamen ook redelijk verzopen aan, ze waren later omdat ze eerst de tent en nog wat spullen hadden teruggestuurd naar Nederland. Hele aardige lui en het werd weer gezellig. De problemen van de regen, wat lekt en wat lekt niet, werden besproken. 4 koffie en 2 stukjes taart kostte 10 euro inclusief een fooi. Dat is toch best wel leuk. Plattelands prijzen. 

Vandaag 2 keer verkeerd gelopen en pas gecorrigeerd na 400 meter. Dus 1.6 km te veel. Dat komt door de nattigheid. Je controleert de route minder vaak op je telefoon. Vandaag was de route soms wel gemarkeerd in het tweede deel maar ook daar verliepen we ons. De controle is goed maar kan beter. 

Tijdens de wandeling stonden er 2 honden te blaffen, niet achter een hek, maar ze leken onschuldig, en dat waren ze ook. Een langharige teckel en een vuilnisbakje.

Leuke honden. Ze vonden het leuk mee te lopen. Ze kenden overduidelijk te omgeving. Overal roken ze of het nog goed rook. Ze hadden wel een halsband om. We liepen het stadje in met onze begeleiders en ze hielden elkaar en ons goed in het oog. Toen zagen we een bar met een open deur. Het begon weer te regenen en we liepen naar binnen. Moet je je voorstellen. Je zegt hallo en komt dan met z'n tweeën en 2 honden binnenlopen. Ik bestel onze gebruikelijk recept, deze keer met dikke plakken cake en we gaan zitten. De hondjes gaan vervolgens echt de hele zaak verkennen, ook naar de toiletten want daar ging Hetty heen en vervolgens gaan ze wachten wanneer we verder gaan. Na een 20 minuten is de teckel het zat en blaft. Ik zeg ‘’stil’. Hij is stil. Daarna herhaalt dit tafereel zich nog een keer. De teckel wacht nog 1 minuut op ons en vertrekt dan, gevolgd door zijn maatje. Ik denk op de weg terug omd dit morgen weer te gaan doen. 

We gaan weer lopen. We worden weer ingehaald door Bert en Marlies en we bereiken, droog, Greccio. Leuk plein, ook een café, iets drinken en dan weer door. Op weg naar het klooster. Daar moeten we de sleutel voor 7 uur ophalen want daarna sluiten ze. Een Fransman die we tegenkwamen wilde dat ook, maar het was vol, Bert en Marlies hadden ook gebeld, vol. Toen we van de monnik de sleutel kregen en ons onderkomen binnentreden bleek wat we al verwacht hadden, uit eerder klooster ervaring. 4 bedden en verder niemand. Snel de natte spullen uit, sokken op het elektrische kacheltje, de kleren even wisselen en naar de bar. Alle auto's zijn daar weg zien we, behalve van de vertrekkende bardame. Geen bar, geen eten. Even balen, maar een emotie duur maar anderhalve minuut als je hem niet voedt. Dat deed ik een keer en na 3 minuten waren we weer blij. Natuurlijk heb ik altijd veel eten in mijn rugzak, dus crackers, kaas met mayonaise, pinda's, rozijnen, is genoeg om de honger te stillen. Ik mis vooral mijn wijntje bij het eten. 

Nu de dag van morgen voorbereiden. We hebben morgen een appartement met keuken en daar tegenover de winkel las ik. Moet goedkomen. En hier is de boiler en het kacheltje aangezet, de slaapzakken liggen al op bed, extra dekens voor als het koud wordt vannacht. We hebben ons donsje wel aan als extra verwarming. Dus … slaap lekker en tot morgen. 

1-5-24 Rieti

Wat een goed gekozen dag voor een rustdag. We worden wakker van de regen maar hoeven het bed niet uit. Is dat lekker of niet? Relaxed ontbijten met door ons zelf gemaakte cappuccino met Lavazza espresso, echt goed, en melk in een Lavazza melkopschuimer, met allerlei cakes en muffins, gecombineerd met onze eigen wasa volkoren knäckebröd en kaas. Heerlijk. Marlies en Bert komen ook aanzakken en het is tegen elven voordat we eindelijk met 2 geleende paraplu's buiten staan. Het drupt nog maar het is niet koud. We bekijken de stad, nemen een bak koffie met panini's en komen even na drieën weer in de gemeenschappelijke huiskamer. Rita, onze gastvrouw, komt ook thuis (ze heeft inmiddels 5 groepen rondgeleid in de stad) en een fietsende Costa Ricaan komt nat binnen. We praten over Costa Rica, waar we ooit waren, en over zijn tocht. Assisi-Rome-Assisi. 

En daarna een koffie en nu aan de wijn. Om 6 uur krijgen we een rondleiding door de ondergrondse stad van Rieti. Tot die tijd drink ik Chanti en schaak op mijn telefoon. In plaats van slechter te gaan schaken na een paar wijntjes gaat het steeds beter. Misschien zaten al de tegenstanders tegelijkertijd aan de wijn 😀. 

Tijdens het ontbijt kwam het gesprek, naast allerlei serieuze discussies over geloof en jeugdtrauma's, het gebruikelijke gezellige gekeuvel van onze generatie, ook op wat je bent. Familieopstellingen ving ik op met mijn linkeroor. En toen de vraag, voel je je dan een pelgrim. En ja, dat komt nog het dichtst bij wat ik mij zou kunnen noemen. Niet alleen als loper maar ook gewoon in het leven. Ik voel dat ik pelgrimeer in het leven. Niet meer van A naar B maar gewoon van A naar A. Bewegen, verplaatsen, maar toch gewoon op dezelfde plek blijven, en toch gelukkig zijn. Ik probeer wel zoiets duidelijk te maken soms maar als je al niet het wezen van pelgrimeren duidelijk kan maken, hoe kan je dan pelgrimeren als levenswijze duidelijk maken? En toen besloot ik nog maar een wijntje te nemen en verloor ik de volgende 5 minuten partijtjes glansrijk 😂. Van A naar A. Zoals een bezoek aan een ondergrondse stad. Je gaat naar beneden maar je komt er op dezelfde plek weer uit, en toch ben je helemaal blij. 

Na deze bespiegelingen zijn we, heel passend, de onderwereld van Rieti ingedoken, letterlijk de stad onder de stad, waar vroeger zelfs de boten konden varen. Waar de melaatsen zaten om allerlei redenen (water dichtbij, vaak wassen enz) en waar de urine werd ingezameld voor de leerverwerking en hoe je daar rijk mee kan worden, waar de schuilkelder waren in de tweede wereldoorlog en nog veel meer. Dat duurde wel een kleine 2 uur. Zeker interessant maar wel lang. Honger. Toen nog zoeken naar een aanbevolen pizzeria met z'n vieren (wat een herrie maken die Italiaanse families, niet normaal) en dan uiteindelijk uitrusten in bed. Morgen ruim 20km, het klooster waar we slapen ligt 2,3 km verder dan het eindpunt van de etappe maar een route wijzigingen (in verband met onderhoud aan een fietsbrug, doorgekregen van een van de makers van het boek welke we volgen, waarvoor dank!), maakt de route weer iets korter. En we moet wel voor 7 uur de sleutel ophalen bij het klooster. Dus … tot morgen. 

30-4-24 Rieti

Natuurlijk hebben we even aan Juliana gedacht. Koninginnedag. Zo'n Koningsdag beklijft niet. Vanochtend lekker ontbeten, samen met Italiaanse huisgenoten uit Milaan. Erg gezellig zo dat we weer niet de prijs van vroeg beginnen hebben gekregen. Om half tien waren we op pad. Maar de afstand zou maar iets van 16 km zijn, en geen extreme hoogten en af en toe een verhard weggetje. Moet kunnen. Gisteren even een mailtje gestuurd naar Rita in Rieti dat we er aan kwamen maar waarschijnlijk niet zo vroeg waren. We herstellen zo lekker van de eerdere vermoeienissen. Na 4 km een heerlijke koffiestop met dezelfde Italianen en nog meer Italianen, zo druk hebben we het nog niet gezien. Voor Italiaanse begrippen is het druk op de route. Dat komt omdat er ook nog een andere populaire route hier over hetzelfde traject loopt. Zie de foto van het boekje. Schijnt ook erg mooi te zijn. En het is morgen 1 mei, een vrije dag. 

Na de koffiestop nog ergens een ‘rugzak tegen een hek' stop voor wat crackers met kaas en dan daarna door naar een klooster met grote moestuinen waar ze een soort afkickkliniek hebben. De moestuinen zien er zo goed uit dat ik denk dat ze de (ex) verslaafden er hard laten werken. Hier komen Bert en Marlies ook aan. Ook niet zo vroeg vertrokken, en Bert heeft nog last van een blaar onder de bal van zijn voet. Niet zo makkelijk te vermijden die plek. We kletsen wat, eten wat en openen de zak rozijnen. Onderweg gekocht van een Italiaan, die ons ook van water voorzag (nog nooit zoveel watertappunten op een kaartje gezien, nog nooit zoveel buiten gebruik gezien of onbereikbaar wegens een kleine goed aangegeven omleiding) die toen Hetty wilde uitleggen wat Nederland en Rotterdam was en over Feyenoord begon, gelijk over Matthijs van der Poel begon. Want hij kende zijn vader. En hij had gelijk. Voetbal is leuk, wielrennen is belangrijk. Zo grappig allemaal. 

Uiteindelijk het klooster verlaten, toen we binnenkwamen in de kerk van het klooster kregen twee mannen een wel heel uitgebreide toelichting op alles. Nadat zij uit het kerkje kwamen, een 3 kwartier later, zei Hetty, opschieten hoor, dadelijk komt hij ons ook zo lang alles vertellen 😀. Jammer toch die cultuurbarbaren. Maar ik deed voor Hetty natuurlijk ook mijn best om de heren, die er uitgeput uitzagen, snel te volgen toen ze wegliepen. 

En toen Rieti. De stad was veel groter dan ik had gedacht. Echt wel een stad. Ons onderkomen bij Rita Giovenelli, uit het boekje, lag in het oude centrum vlak achter de grote winkelstraat met de grote boekhandel in een oude kerk. We werden ontvangen met koffie en een lekker yoghurtje en kregen een toelichting. Voor het ontbijt konden we alles pakken wat er was en dat is veel, en tussendoor ook. Een leuke kamer, niet de grootste omdat Rita bang was dat ik te lang zou zijn om daar onder de douche te kunnen staan, maar een mooie kamer. Morgen om 6 uur pm krijgen we een rondleiding van Rita door de ondergrondse stad. Samen met Bert en Marlies (ja, van de sultan trail). Rita, onze gastvrouw, heeft ook een leuk kinderboekje geschreven, ook vertaald in het Nederlands (en nog 9 andere talen). Een heel grappig boekje. 

Omdat we morgen geen zin hebben te koken (eerst die rondleiding om zes uur) gaan we vandaag min of meer gezond aan de gang met falafel balletjes, couscous en groente en voor Hetty iets met tonijn erbij (doet ze normaal nooit hoor 😂). Een fles bier, rode sinaasappelsap en Chianti erbij, dat moet goedkomen. 

Dan nog een weetje . Het brood is hier niet lekker, compleet zoutloos. Al het brood. We vroegen waarom? Op een nette manier. Niet zo van ‘’waarom is het brood hier niet te eten’ (en zeker niet op zijn Rotterdams). Het blijkt met de belastingheffing uit de Romeinse tijd te maken te hebben. De mensen hier weigerden nog zout te gebruiken in verband met te hoge belastingtarieven. Ze boycotten het zout. En voor wat het brood betreft is dat daarna in deze streek altijd zo gebleven. 

Morgen uitslapen en de stad bekijken en zorgen dat we niet nat worden. Morgen is regen voorspeld. 

Tot morgen 🙏

29-4-24 Pogio Bustone

Om half 7 op om om half 8 aan het ontbijt te zitten. Het lukte. Een echt Italiaans ontbijt, met veel cappuccino, voor ons extra water, een soort harde taart en lekkere croissants. Daarna naar de auto. Een aardige brommerige man, ik denk vader die opgetrommeld was door dochter, liep met ons mee naar een stokoude grote Alfa Romeo. Hij reed er voorzichtig mee en we kwamen bij het overgeslagen hotel, waar we best hadden kunnen slapen. Ze dachten zelfs dat Bert Victor heette. Maar ja, na 2 mails zonder antwoord kan je dat niet weten. Uitgeladen uit de Alfa vroeg ik wat het kostte, het kostte niets. Ik denk dat hij de opdracht had meegekregen dit te zeggen. De tip was dus welkom en een grote glimlach kwam tevoorschijn. Hij bleef nog even een praatje maken en het ijs was gebroken. 

Toen op pad. En gelijk door de bossen en velden, langs de rivieren, en alles in een groen licht wat je alleen in de lente kan zien. Wel veel stijgen en dalen, soms lastige paden, maar genieten. Bij ons tweede pauze kwamen Bert en Marlies gezellig met ons mee picknicken, die verbaasd waren ons hier al te zien. Want wij zouden 3.5 km plus 200 hoogtemeters extra moeten maken. Het geheim maar verklapt dat de auto ons geholpen had bij de start. Wij gingen weer door naar de paden waar Franciscus gelopen had en gingen naar zijn favoriete eik toe. Die kerel had echt wel smaak en gevoel voor mooie natuur. Ik moest nog denken aan het antwoord op een vraag aan iemand (wie ben ik vergeten) of hij in God geloofde. Ja, zei hij, ik geloof in de God van Spinoza. En wat zei Spinoza, godslasterlijk in die tijd, God is de Natuur. 

En de eik, die dus in 1200 al mooi was, was dat nog steeds. En al dit prachtige favoriete gebied leek dus wel wat op La Verna. Niet toevallig denken wij. En opvallend, waar hij het mooi vond, stonden altijd heel veel cyclamen (een observatie van ons, waar de theologen nog veel aan zullen hebben). 

Op het eind werd het toch wel wat zwaarder. We liepen een stukje mee met Bert en Marlies en kletsen wat over autisme en kinderen, maar zij lopen toch wel wat harder dan wij. 

Aangekomen in het dorp eerst even het klooster bekeken en daarna onze verblijfplaats zoeken. Dat viel niet mee, ook al had de jonge man die dit verhuurde voor 45 euro per nacht, zich uitgeput in foto’s om het huisje aan te duiden. Inderdaad, zoals hij schreef, Google Maps helpt je hier niet. Leuk huisje, we zijn hier samen met 2 andere Italiaanse lopers. 

Omdat we niet zo geweldig gegeten hadden de laatste dagen, vonden wij het echt nodig weer even gezond te eten. Een winkel vinden viel niet mee, oude Italianen verstaan zelfs supermercado niet, maar uiteindelijk toch wel. Nou ja, de naam supermarkt is ook wat overdreven. Maar ik kon er veel kopen. Hetty lag op de bank te rusten. Tot ik haar opbelde. Hoe kom ik terug, ik was de weg alweer kwijt. Daarna douchen en koken. En nu, om 2100 uur, klaar. Even een blogje schrijven. Gelukkig had de supermarkt Birra Moretti, in de de grote flessen. Dat scheelt. En het eten was best lekker, en de koffie ook. 

Tot morgen. 

Polino 28-4-24

We verlieten vol goede moed onze verblijfplaats. Na een ontbijtje op zijn Italiaans. Maar ach, toch wel lekker. Bert en Marlies moesten eerst nog naar de winkel en kwamen na 4 km voorbij gestormd. Wat een conditie zeg. Wel mopperend op elkaar, zoals dat in elk goed huwelijk gaat. Bert was vergeten zijn waterflessen te vullen en Marlies vond dat een beetje stom. Heerlijk om dat van afstand te aanschouwen, wetende dat het ons precies zo kan gebeuren (dat ik ze vergeet dan hè, niet Hetty). 

Maar niet alles kan goed gaan. Gisteren bijvoorbeeld bleken onze telefoons niet goed opgeladen. Waarom niet? Ze lagen wel aan de oplader, laadden goed op. Tot het moment dat ik het licht uitdeed. Want in Italië (en Frankrijk) heb je lichtknopjes waarmee je heel het stopcontact uitzet. Ik was daar ooit al eens ingetrapt … En nu weten jullie ook waarom je ook bij een nieuwe telefoon met goede batterij je altijd een accu mee moet nemen. 

Vandaag een relaxte wandeling. Vrij kort. Ik had wel gelezen over hoogtemeters, maar ach. Oftewel, de wandeling was toch pittiger dan gedacht. Omdat wij geen slaapplaats hadden op de route, weken wij uit naar Polino. Nog korter, alleen dan moet je wel nog 200 meter dalen naar dat stadje over een soort grindpad met 20% dalingspercentage. Daarvoor was het pad ook wel met kiezels en rotsen geweest dus de voeten werden wat moe. Tussendoor een stukje asfalt, bijna zonder auto's, wat wel heel lekker was. Maar goed op die afdaling gleden mijn beide voeten weg en zat ik op de billen. En toe ik dacht stoer op te kunnen staan als een ware yogi mét de rugzak nog op ging ik zo weer naar de grond. Toen maar gewoon mijn verlies genomen, rugzak afgedaan, opgestaan, het ego getroost en de rugzak weer omgehangen. Inmiddels was Hetty nabij gekomen en deed ik of er niets gebeurd was. Jammer alleen dat ze het wel gehoord had. 

En toen waren we in Polino. Stralend in de zon liggend. Eigenlijk dus een alternatief wat je niet wilt (je moet die 200 meter ook weer terug namelijk) maar dan merk je wat een grappig leuk dorpje het is. Een dorpsplein met een hotspot, veel kinderen en ouwetjes, waar het echt gezellig is. Een leuk oud fort, en monument met daarachter de gemeenschappelijke wasgelegenheid, een traiteur waar we ook slapen, dus een maaltijd, en omdat de winkel op maandag nog dicht is, voor morgen panini's om mee te nemen. En wellicht kan ze regelen dat we op het echte startpunt worden afgezet voor de volgende etappe. Zo niet dan moeten we 3.5km en een paar honderd extra omhoog. We gaan het zien.

Vandaag was het weer geweldig, de uitzichten van grote schoonheid, de bloemetjes heerlijk, en het pad uitdagend. Wat wil je nog meer?

Net terug van de salade en pizza, wijn uit het vat, en we mijmeren dat in september de Camino del Norte in vergelijkbare hiermee natuurlijk wel mee zal vallen. Zo denkje jezelf iedere keer weer jelemaal gelukkig. 

27-4 Ferentillo

De wekker vroeg genoeg gezet, en daarna onze kleine tenen met smeerwortel behandeld, het eelt is scherp en moet zachter, daarna leukopor erop geplakt en dan de wandelwol in de sok. Het is wat het is. Vroeger nooit last van. We hadden zo'n uitgebreid ontbijt dat we nog niet echt vroeg waren. Half negen liepen we naar de roltrappen. Met pijn 😥 in ons hart. Tweehonderd meter naar beneden met de roltrap. Dat moeten we allemaal weer omhoog. Maar eerlijk is eerlijk, het is prachtig. Op het kaartje stonden al allemaal uitzichtpunten aangegeven, over de stad uitkijkend, over de brug, maar gelijk al wel pittig omhoog. Gelukkig enigszins regelmatig en niet met die grote stenen, dus je kan een ritme ontwikkelen. Voor deze arme copd-er, die zijn huppelende vriendin voor hem uit ziet rennen, erg fijn. De kleine versnelling op. Maar tevreden over deze eerste 400 metern omhoog. De laatste officiële koffiestop is na 4 km. Er is hier een hotelletje. Nog wel een idee voor mensen die de stad Spoleto willen bekijken en dan in de namiddag hierheen kunnen lopen. En er is een Franciscaans gebouw. Waar in 1700 slaapplaatsen waren. Een kist, een kan, een raam. Ik neem aan dat de broeders op de grond sliepen. 

Het pad, dat vermoedde jullie al, bleef niet zo lekker soepel. De stenen kwamen, de steentjes kwamen, de geulen, de stijgingen. Mijn kleine teen voelde ik wel. 

Na nog eens 8 kilometer komen we bij Mario. Mario woont in een klein kerkje (eerst in een tent) en zet koffie voor zijn gasten. Ooit in de IT maar na 23 jaar, en een camino in Spanje, daar mee opgehouden. En hier terechtgekomen met zijn tentje en niet meer weggegaan. We hebben hem de groeten overgebracht van Danielle, onze camino reisgenoot van vorig jaar, en Ben, die daar pas nog geweest was. Heerlijk om zijn verhalen te horen en koffie te drinken. Hij deed Hetty denken aan Henk, een kunstenaar in Dordt. Mario is iemand die wel onder de noemer Crazy Wisdom is te benoemen (als jullie daar ooit van gehoord hebben). Het was gezellig, desondanks probeerde ik Hetty weer aan de wandel te krijgen. Onze toastje met kaas hadden we al op. Maar we moesten nog even het uitzicht punt bezichtigen, en daar zitten, zie de foto, en daarna het waterpunt en de moestuin. Kortom, toen we ons heerlijke bezoek afronden hadden we er pas 12 km opzitten en moesten er nog 12 komen met heel veel hoogte en beroerd terrein. Voor de laatste 6 had ik wel de eigenaar van onze slaapplaats gestrikt om ons op te halen maar daar was ik niet helemaal gerust op. Het was echt een gave en prachtige tocht, zwaar maar met zon en woeste uitzichten. We gingen diep maar kwamen boven. Toen we in het dorpje van 130 mensen kwamen (we zagen maar 1 huis) gingen we zitten en proberen te bellen voor de shuttle service. Een hele grote witte zwaar blaffende hond negeerde we gewoon. Even niet, geen zin in. En dus ging hij uiteindelijk gewoon zonder geblaf naast ons liggen. Tot er een auto langskwam die hij aan moest vallen kennelijk. Maar de rust keerde terug en zelf de kat kwam een kijkje nemen. Het bellen lukt uiteindelijk en ze wist wie ik was en zou en in 5 minuten zijn. Geweldig. Na een klein kwartier kwam de eigenaar en laadde ons in. Die 5 km was best nog ver! Maar toen waren we er. Geen tijd meer voor de tuin. Gewoon douchen, de route voor morgen bekijken en gaan eten. De eigenaresse bracht ons (te gevaarlijke weg) en kwam ons ophalen. En daar, in het restaurant, kwamen we Bert en Marlies tegen, die voor ons liepen. Alles gelopen, ook het laatste stuk, al had Bert nu erg veel last van zijn doorgeprikte blaar. Ze kwamen uit Bologna lopen omdat ze de route Wenen Istanboel erg saai vonden. 

En nu inmiddels uitrusten en naar bed. De voeten zijn verzorgd, de magen gevuld, de lever aan het werk gezet, tijd om te gaan slapen. 

26-4 -24 Spoleto

Op zoek naar de vermiste kat. Hier op ons pleintje zitten er een paar. Ons eeuwenoude pleintje (er zijn oud Romeinse opgravingen).  Ze krijgen te eten en te drinken. Maar die zullen het niet zijn. Vanmorgen lekker uitgeslapen en de gedroogde kleren van de CV afgehaald. Koffie gezet in de percolator die hier in alle appartementen en keukens en zelfs in hotelkamers (elektrische) staan naast de immer gevulde koffiebus. En relaxed opstaan. Genieten van de heerlijk grote kamer en slaapkamer op hoogte in die kamer. Om de belangrijkste bezienswaardigheden te zien hoeven we niet ver te lopen. We zitten er tussen geklemd. Rondje fort en de Duomo gedaan. Bij het fort kom je bij de grote brug die gerepareerd wordt na een aardbeving en nog steeds niet bruikbaar is, zo als al aangegeven in het boekje van de Franciscaanse voetreis. De stijgers staan hoog tegen de brug en de rand is al opnieuw opgebouwd met een nu nog lichtere kleur steen. Vandaag werd er niet aan gewerkt. Vrijdag na bevrijdingsdag nemen velen een lang weekend. Bij de Duomo komt een bruidspaar aan in een Fiatje 500, met de bruid in een witte jurk met sleep.

Hetty gaat ervandoor want die wil dat wel even vastleggen op de gevoelige plaat. Ik ben nog een tijdje zoekende geweest naar haar maar heb haar weer teruggevonden. Daarna, na de cappuccino en de latte macchiato, door de stad dwalen en de roltrappen opzoeken en een winkel zoeken. We hadden een Lidl ontdekt en dat is prettig voor een aantal producten. We maken vandaag zelf eten klaar. Iets met linzen (en uien, champignons en ketchup) hoe kan het ook anders.... Tijdens een camino moet dat toch een keer. Voor de …. eiwitten, juist! We moeten dus wat foerageren. Wat zijn die roltrappen lang! Wat een ideaal systeem. En we vinden de Lidl. Pain de chocolate, volkorenbroodjes, kazen, pinda's, Griekse yoghurtjes, rode sinaasappelsap, vijgen, bananen en tonijn en salade voor Hetty. Ik gebruik wel de olie want die heb je nodig voor het bakken. En een Leffe Blond, gewoon omdat dat lekker is. 

Het weer is goed, beetje fris vanochtend en af en toe een spatje regen, maar niets om je zorgen te maken. 

En de route voorbereid. We gaan morgen eerst met de roltrap naar beneden, daar pakken we de route bij het beginpunt op. Dan na een kilometer of 4 nog een keer wakker worden met een laatste koffie op de route. En dan gewoon langzaam omhoog met een inmiddels wat zwaarder geworden rugzak. En hoe is het dan opgelost om dan niet gelijk onze lichamelijke of geestelijke grenzen op te zoeken? 

Bij het zoeken of er een restaurant was bij onze slaapplaats, Agriturismo Il Borgo, in Ferentillo, mailde ik ze of er zoiets was. Ze hebben wel een gemeenschappelijke keuken maar na zo'n tocht zag ik dat niet zitten, los van het extra gewicht. Er was er een, en eventueel konden ze ons wel even brengen of de weg wijzen. Brengen? Mmmm. Met de auto? Even googlen en wat ziet mijn oog, een shuttle service. Op de route gekeken en dan zie ik als we uit het bos komen kruisen we een weg, bij een dorpje (van 130 heuse inwoners). En omdat dat dorpje een naam heeft heb ik een punt op de kaart die ik kan communiceren naar de agriturismo… met shuttle service. Weer een appje of wij in dat dorpje opgepikt kunnen worden?. En ja hoor, dat wilde ze wel doen. Weliswaar spreken ze nauwelijks Engels maar dat moet gaan lukken. Dus dat scheelt nog wat kilometers. Plus de 3 die we niet hoeven te lopen (heen en weer naar het hotel waar we niet terecht konden) is dat genoeg, denken we, om gezond aan te komen (aankomen doe je altijd wel). Alleen de weg van ons naar het beginpunt moeten we er dan weer wel bij optellen. De hoogtemeters blijven wel gewoon grotendeels intact. Het gaat helemaal goed komen. 

25-4-24 Spoleto

25-4-24 Spoleto

De stad van de soap en de verdwenen poes. Een van de meest succesvolle soaps in Italië speelt zich hier af. Totdat de poes kwijtraakt van een van de hoofdrolspelers. En nog erger, als hij de stedelingen van diefstal beschuldigd. Zo las ik in de Trouw. Hoe het afloopt, geen idee. Al kwamen we net op de terugweg van ons restaurant een aantal poezen tegen op weg naar hun voederbakjes in het kleine parkje tegenover het Palazzo, waar wij in verblijven, is dat hem? Een heerlijk verblijf waar we ook een rustdag hebben om deze meest populaire stad in Italië te bezoeken. Net begonnen, door een heerlijk diner in een vol restaurant. Het is een feestdag in Italië, dus beredruk. Om precies te zijn, het is bevrijdingsdag. Duitsers zijn verslagen en Mussolini is weg. Twee restaurants waren vol maar de derde, daar mochten we wachten. Met een Italiaans paar. Over truffels gepraat en de kosten en hoe je ze echt moet klaarmaken. En toen konden we aan tafel. Heerlijk eten altijd. Met Montefalco Rosso uit 2020. Wat ruikt die wij wijn toch lekker. 

We zitten hier 2 nachten in het Palazzo Campello, heerlijk ruime kamer in twee verdiepingen met een zolderschildering van Sint Franciscus. Best wel gaaf. Omdat alles te bereiken moesten we wel 27 km lopen, 25 route en nog 2 om te kijken of we onze overleden pelgrim nog konden helpen, maar nee, die kerk was nog dicht. Wel een heel grote markt, wat later bleek voor het feest. Met rode kruis en politie. De ettape was best wel pittig maar redelijk vlak, maar met een zonnetje, in korte broek en zelfs een paar uur in t-shirt. Gelukkig wel 2 keer een koffietent. Bij de kerk best wel OK. Die andere had alleen bier en espresso, rare tent, rare kerel. Bij de eerste tent nog gesproken met een Italiaan die Zwitsers Duits sprak omdat hij daar gewerkt had.

Zoals gezegd, morgen Spoleto dag en uitrusten, boodschappen doen en de tocht voor overmorgen voorbereiden. Want omdat we de slaapplaats niet kunnen krijgen na 12 km moeten we 2 etappes in een keer lopen. Even snel rekenen, 1200 hoogtemeter met 30km. Maar … flink op de kaart kijken, daar moet iets van af te halen zijn? Maar eerst … uitlslapen. Tot morgen.

24.4.24 Montefalco

24.4 Montefalco

De Montefalco Wijn is lekker (binnenkort vast wel ergens op de menukaart maar nu geen fles gekocht) weten we van vorig jaar maar het dorpje valt wat tegen. Wel een mooi plein. De perfecte pelgrim die stierf zittend tegen de biechtstoel, al wachtend op de biecht, ligt in een kerkje hier een paar honderd meter vandaan, maar het kerkje is dicht. Morgen een nieuwe poging (om hem te zien, hij is gemummificeerd, niet om hem na te doen). Wat mij namelijk bezighoudt is dat hij nu zonder de biecht dood is gegaan en of dat zijn karma niet negatief beïnvloed heeft? Of zoals de Christenen zullen zeggen, heeft hij nu zijn ticket verspeeld naar de hemel, blijft hij nu gewoon daar liggen zonder opgewekt te worden? Hij ligt in een kerk wel goed zou je zeggen. We zullen het nooit weten maar als de kerk morgen open is zal ik hem sterkte toewensen. Het is tenslotte een collega pelgrim en die gun je het beste. Een kaarsje opsteken als het kan is denk ik het het minste wat je voor hem kan doen. We zullen zien. Maar nu naar vanochtend.

Na een goede nacht zijn we opgestaan en verrast door het weer. Geen regendruppels maar fluitende vogels waren ons deel. Wel koud, dus de broekspijpen blijven nog even aan, maar we beginnen zonder poncho. Eerst naar de auto (die in het vorige fotoverslag parmantig onder de regenboog stond) want de paraplu wordt niet meegenomen en het paarse jasje ook niet. Het gewicht geeft de doorslag. En daarna naar de route. We komen een Duits paar tegen, we knikten en vroegen of ze naar Rome gingen. Dat gingen ze. Alleen wij ook, en wij gingen de andere kant op. En jawel, zij moesten omdraaien. Al gingen ze heel snel een andere kant op. Zij volgden de (Duitse) Roter route en wij de (Hollandse) Franciscaanse Voetreis. Later zagen we ze na 8 km voorbij lopen toen wij wat van de route af tegen een muurtje zaten. We zullen ze vast nog zien. 

De route was best wel mooi, mooier dan gedacht eigenlijk. Even Spello uit, maar daarna mooi vlak land. Ik dacht ook dat het wel vlak zou blijven al liepen we steeds naar de heuvels toe. Maar op het eind gingen we toch omhoog. Maar met een mild percentage. Goed om er in te komen. Een paar keer door het hele hoge gras, korte stukjes, maar bij het naderen van Bevagna wat langere stukken door het heel hoge natte gras. Toen het mans/vrouwshoog werd, was het wel tijd om even naar het droge asfalt terug te keren en het laatste stuk te vermijden. 

Bevagna was een aangename verrassing waar we heerlijke cappuccino, appelcake en cheesecake aten. Zeker verdiend. Dat gaf ons veel kracht voor de laatste 7 km. Uiteindelijk, inclusief door het stadje en naar de auto heen en weer 22 km gelopen met een bescheiden stijging van 300 meter. 

In Montefalco werden we opgewacht (we hadden geappt dat we tegen 4 uur er wel zouden zijn) door een vriendelijk man die al buiten stond te wachten en ons leuke appartementje liet zien. Een mooi begin. De spieren doen wel een beetje alsof ze het pittig vonden, maar die spelen gewoon toneel, al denken we daar morgen misschien anders over. Tot morgen!

23.4.24 Spello

23.4 Spello

Flinke buien, af en toe zon, veel wolken, maar het reed lekker relaxed. Aangekomen hier zitten we in een leuk kamertje. Zonder keuken trouwens, die blijkt in het komende dorp te zijn. Dus even wat ompakken en wat verse spullen mee, en de rest achterlaten (de lekkere wijn vind ik altijd pijnlijk) en dadelijk het leuke stadje in. We kijken door de klapdeuren naar het stadje, en vanuit bed naar de stad net binnen de oude muren. We zijn lekker vroeg hier. De auto geparkeerd op een mega parkeerplaats met veel bussen waar die mag blijven staan. Dadelijk wat spullen in de auto zetten die we niet meenemen, Hetty twijfelt of ze toch ook maar een paraplu meeneemt voor als we niet wandelen, maar in een dorpje rondlopen. Dilemma's. Het leven is één groot dilemma. Maar zolang dat over ☔ gaat is er weinig aan de hand. 

Als je Toscane binnenkomt rijden breekt gelijk een glimlach door. Deze streek maakt een mens vrolijk. En Spello zeker. Wat een leuk stadje (weer de stempel vergeten te laten zetten). Heerlijk om hier weer terug te zijn. Lekker wandelen. Met prachtige regenbogen en regen en zon. Alles door elkaar. En eindigen met een heerlijke pizza Gorgonzola en Caprese, Merlot van de tap, cappuccino en tiramisu. Je kan wat hebben als je gaat lopen. Morgen 91% kans op regen en onweer en 14 graden Celsius. Daarna nog een kerkje ingelopen, vol met jonge mensen en een pastor die gezellig aan het praten was met zijn toehoorders. En even van achter uit de kerk naar ons toekwam. Wij vertellen wat we deden, en op de vraag of we getrouwd waren met ‘35 jaar antwoorden’ (wat zo is, maar dan samenwonend. Ach, die man ook weer gelukkig) en hij vond het mooi. Voordat hij naar ons toekwam zij hij ook iets naar de zaal, zo van, hè, we hebben toeschouwers, waarop heel de zaal zich glimlachend naar ons toe bewoog. Mijn symbool van de tocht, het T-kruis, deed het ook goed 😀. Ja, wij verkopen ons wel 😂. Made in Holland, en o zo sympathiek. 

Goed, nu uitbuiken op bed. Vroeg naar bed want me moeten eigenlijk 4 uur ergens een sleutel aanpakken. Maar na een uiteenzetting wat we aan het doen waren is het prima als we een half uur van te voren even appen dat we eraan komen. Ook weer geregeld. 

Het weerbericht wordt beter hoorde van Nederlanders, met KIP caravan. Deze Nederlanders waren net van een camping afgesleept omdat ze vastzaten in de sneeuw. 20 cm sneeuw op het dak en op de weg in de bergen. Wel een leuk gesprek bij de koffie. De aardige man was nog niet bekomen van de schrik dat hij in een week of 5 van pacifist was veranderd in iemand die vond dat het leger een belangrijke functie had. Hoe snel kan het gaan verzuchtte hij. Goed even terug naar het weer. Ik heb zelf eens gekeken en het weer wordt zaterdag beter. Dus 3 dagen even doorbijten, en omdat we het meest toeristische stadje van Italië goed willen bekijken, Spoleto, maar 2 loopwagen in de regen. Dat stelt dus niet voor. En nu naar bed. 

22.4.24 Lodi

Aangekomen in Lodi, een tussenstop. Het was druk bij de Gotthard tunnel. En het sneeuwde gezellig, de bomen waren wit, maar na de Gotthard stopte het met sneeuwen …

en ging het regenen. Lodi is best een behoorlijke stad maar de regen houdt ons binnen. Als we overmorgen starten met lopen is het nog vroeg genoeg om in de regen te lopen. We hopen op droog weer. Maar gelukkig zijn de eerste twee etappes niet zo moeilijk. Daarna kan het beter droog worden, anders wordt het glad in de bergen. Maar so far so good. 

We zitten in een groot appartement voor weinig geld maar het betalen via een link was lastig maar het kwam goed, lastig omdat ik niet absoluut zeker kon weten dat het de verhuurder was. Tenslotte kan Booking gehackt zijn of mijn account. Ik betaalde dus pas toen ik binnen stond. Sleutel uit een kluisje. De auto parkeren kon wel voor de deur maar de buren konden dan weer niet bij hun parkeerplaats (althans, nogal moeilijk, wat natuurlijk net iets anders is). Ze wilden graag de verhuurder spreken maar die zat in de auto. Ik heb de auto een stukje verder gezet, wat ook niet mag, maar waar volgens de buren toch niemand kwam kijken vannacht. Eigenlijk was er een plek waar het wel mocht maar ik kon nergens een parkeermeter vinden. Dus nu Italiaans verkeerd geparkeerd. We zien wel. Leuk weetje, de benzine in Zwitserland is 2.40 op de autobaan maar in Italië 1.89 naast de autobaan. Aardige verschil. 

In de auto hebben we ons vermaakt met de podcasts, oa de wandelpodcast WitRood. Deze keer met Bas van Dam die de Appalachian trail had gelopen. Een stuk makkelijker dan de andere 2 grote trails in Amerika lijkt het wat betreft de voorzieningen en de redelijke wandelpaden. 

Weer op weg naar de Via Franciscus, 20/21 april 2024

20-4-24

De dag voor vertrek naar Spello in Italië om het tweede deel van het pelgrimspad van de Via Franciscus te lopen. Het tweede deel loopt van Assisi naar Rome, maar Assisi zijn we al gepasseerd en in Spello zijn we verleden jaar gestopt. 

Bijzondere en rare dag altijd, die dag voor vertrek. De kat Roshi wegbrengen naar Peter, waar ze al goed gewend is, geen probleem dus. De kat loopt gelijk gezellig rond, herkend alles, geeft kopjes, prima allemaal. Alleen Peter is niet in topvorm. Een virus, met norovirus-achtige verschijnselen. Net terug uit de Ardennen, en nooit ziek. Maar nu wel. Empathisch als ik ben merk ik op dat Roshi dat altijd wel gezellig vindt. Veel thuis in bed en bankhangen. Sterkte Peter en alvast bedankt en ik hoop dat je snel beter bent. 

21-4-24

We vertrokken redelijk op tijd. We dachten via Duitsland te rijden. En de route was ook zo ingesteld. Maar nee, ondanks de ‘’vastgezette’ route koos het apparaat voor Antwerpen, Brussel, Luxemburg. We kwamen er net te laat achter, nog wel in Nederland, maar omdat de routes in tijd weinig uitmaken maar doorgereden. De routeplanner van de tol afgezet want dat maakt in tijd weinig uit in dit geval en is vaak leuk in Frankrijk. En jawel, de Vogezen zijn mooi (en het regent er altijd). Na de grote wegen nog een paar mooie weggetjes, afwisselend met zon en sneeuw en een pas.

In Luxemburg nog maar even tanken en daarna koffiedrinken en toiletteren. Tegenwoordig krijg je een bonnetje na je betaling bij de WC en die kan je bij het afrekenen gelijk inwisselen voor het bedrag gelijk aan de kosten voor het toiletbezoek. Wel eerst naar de toilet in dat geval. Tijdens de koffie plaatste Hetty haar lege koffiebeker in mijn nog halfvolle koffiebeker maar ja, dan moet ik maar iets sneller mijn cappuccino opdrinken volgens Hetty🥴  Eerste etappe afgerond. Leuk klein hotelletje

. Nog ff gelopen in het dorp (Bantzenheim)

maar behoorlijk koud en het begon te regenen. Lekker geitenkaas salade met wijn, brood en humus gegeten. En tussendoor Feyenoord NEC geluisterd op Rijnmond. Ik kon het niet zien maar het hoorde als een slechte wedstrijd met slechte verkeerde fans (fakkels en brand) en een domme spelers als Minthe (2 keer geel in een minuut is echt wel heel dom). Maar ze hebben wel gewonnen. 

ISRAEL NATIONAL TRAIL 2018 (Hetty en Victor)

Wilde plannen die eerst zijn afgekeurd en daarna alsnog doorgaan. Te zwaar, te onduidelijk ... en toch maar doen. Hetty wilde altijd al een keer naar Israël en ik wilde dit wandelavontuur uiteindelijk ook aan. Welke avontuur? Dit avontuur:

De Israel National Trail is een 1015 kilometer lang wandelpad door heel Israël, gecreëerd in 1995. Het pad loopt van de kibboets Dan in het noorden naar Eilat in het zuiden, komt onder andere langs Tel Aviv en Jeruzalem.

We wilden het eerste deel lopen van Kibboets Dan naar Jeruzalem. 

Als gevolg van een vraag van Irene melde ik de Camino aan het tijdschrift Wandel. Als bijzonder. En jawel, die vonden het ook bijzonder en kwamen ons interviewen en fotograferen.  

ISRAËL NATIONAL TRAIL 2018

3 maart

Interview in 'Wandel' van de KNWB.

Victor Hooftman (59) en Hetty Römers (61)

'We speelden met de gedachte om een stukje Camino te herhalen, met Burgos als startpunt, zodat we ook eens gelegenheid hadden om de stad rustig te bekijken. Maar Hetty koesterde ook de wens om Israël eens te bezoeken. Misschien dat er iets viel te combineren? Als je gaat googlen, kom je al snel uit op de Israel National Trail. Meer dan duizend kilometer van Noord naar Zuid, door de woestijn met nauwelijks waterpunten - te zwaar voor ons, oordeelden we. Toen we de route nog eens bekeken, kwamen we op het idee om alleen het Noordelijke gedeelte te lopen. Dat is vierhonderd kilometer, van Dan aan de Syrisch-Libanese grens tot Jeruzalem. Het zware van dat stuk zit 'm vooral in dat je veel eten mee moet slepen, want ontbijtplekken verwacht ik niet veel. Ook de slaapplekken zullen primitief zijn. Ach, in Spanje zaten de albergues ook wel eens vol en dan sliepen we onder het afdakje van de kerk. Geen ramp, je bent de volgende alleen iets strammer. We zijn niet zo jong meer, al vinden we zelf natuurlijk van wel.

 

Het aardige van deze route is dat er ook een app voor is. Het merendeel van de commentaren is in het Hebreeuws, en spijtig genoeg is er geen vertaalknop. Maar dankzij een satellietverbinding weet je wel wanneer je misloopt, en ook waar de volgende overnachtingsplaats is. Per jaar lopen slechts duizend mensen de Trail: onbekend maakt onbemind. De kans dat we een andere wandelaar tegenkomen is dus miniem. Hetty is de betere loper van ons twee, al zal ze zelf het tegendeel beweren. Op vlakke stukken hebben we hetzelfde tempo, maar Hetty is omhoog sneller. Ik heb een combinatie van astma en COPD, en dan zie ik haar langzaam uit het zicht verdwijnen. Maar ik daal weer iets vlotter, dus per saldo gaan we gelijk op.'

13 maart

We zijn nu bezig aan de laatste voorbereidingen voor de wandelvakantie in Israël. Checklisten aflopen. Ductape om de stokken binden voor als we ductape nodig hebben. Nog wat plastic ingepakt voor als we gedwongen zijn te kamperen en de grond vochtig is. Paspoort nummer aangepast tijdens het inchecken van mijn nieuwe paspoort. 

Een tijd afgesproken dat ik bij station Alexander de sleutels van de auto aan Joop geef die ons een maand later op komt pikken op Schiphol, ergens in de nacht (heerlijk Joop, zijn we heel blij mee). 

In Tel Aviv is het nu 18°C en bewolkt en in Dan 16°C. Niet slecht om te gaan lopen. 

De kat(ten) en ons huis worden verzorgd door Nelly die wij daarvoor zeer dankbaar zijn. We kunnen dus met een gerust gevoel weg 

Elke dag hou ik via Facebook een dagboekje bij (en dat is wat je nu leest). Voor onszelf in eerste instantie. Voel je niet verplicht het te lezen! 

Elke dag wandelen en genieten van het er gewoon zijn. Wat wil een mens nog meer? Elke dag onder de blauwe, grijze of zwarte hemel. In contact met alles en onszelf. Onthaasten tot in het extreme. Geen verplichtingen behalve dan die van ergens een plekje vinden om te slapen en een winkeltje om wat te kopen. Een mindstillness wandeling!

14-3 wo

Vertrek naar Tel Aviv

In het vliegtuig kwamen we bij onze plaatsen en 2 mannen wilde op onze plaatsen zitten. Want dan zaten ze aan het gangpad. Nee dus, dat wilde wij ook. Een van die mannen was best irritant. Begon op zijn telefoon agressief klinkende Imans af te draaien. Daarna danseressen. Na een uurtje heb ik gevraagd of hij daarmee uit wilde scheiden. Dat deed hij. Hij bleef wel irritant. 

Desondanks voorspoedige reis tot bij de bagage bleek dat onze wandelstokken ontbraken. Naar de afdeling vermiste bagage en na een uurtje hadden ze onze stokken gevonden. Opgelucht op weg naar onze (vegan) Airbnb. Leuke en mooie airbnb (soort penthouse) bij een zeer aardige en behulpzame vrouwelijk gepensioneerde professor. Mooi uitzicht en heerlijk balkon. Smal bed, dat wel. Gelukkig eindigen we hier met 2 nachten om aan het strand uit te rusten. Lekker gegeten bij Nelson waar we zo ook gaan ontbijten. Hetty wordt helemaal blij van Tel Aviv! Nu proberen in Dan te komen.

15-3 do

De huilende soldaat.

Tel Aviv - Dan, met de bus.

Het zou een dag van eten worden. En van soldaten. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt in de buitenlucht op zoek gegaan naar de bus. Bus 845. We hadden nog net een plekje. De volgende konden staan of in het gangpad zitten. Heel veel militairen op weekendverlof naar huis. En er kwamen er steeds meer. Het meisje naast mij, militair, huilde tijdens en na een emotioneel telefoongesprek. In Nederland nog nooit een vrouwelijke militair gezien, en zeker geen huilende militair. Hetty zat een paar stoelen achter mij. Voor mij, naast mij en achter mij vrouwelijke militairen. Interessante verschillen met hun mannelijke collega's. Gelakte en nepnagels om maar eens wat te noemen, op de telefoon veel foto's van zichzelf en het vriendje bekijken en lingerie en bikini's uitzoeken. Ja, de wereld is hier anders.

Is het wel veilig vroeg iemand. Nou, behalve omringd door de dames stonden naast mij de jongens met allerlei uzi's. En niet een paar. Best wel veilig daar. 

Aangekomen in Kiryat Shmona moesten we wachten en hebben we lekker geluncht. Toen naar Dan waar we eerst onze trail angels niet konden vinden. Toen bij de minimarkt het paspoort gekocht, maar nee, we kregen het gratis, met eerste stempel (stempels zijn wel schaars!). En toen, ik in de minimarkt tegen Hetty zei dat ik onze gastvrouw bij de playground zou treffen, zei de man achter ons dat dat zijn vrouw wel eens zou kunnen zijn ... en jawel. Mee in zijn auto naar zijn leuke huis. En ja, toch wel wat mee eten. Nee, en Hetty mocht niet betalen. Niets (we laten wel wat geld achter op bed trouwens). Kortom, propvol en uitbuikend nu op het matras op de grond. Mooie gesprekken over de relaties tussen de joodse en islamitische mensen, en hoe die totaal in verschillende werelden leven, gescheiden gehouden door religieuze leiders wellicht maar ook omdat ze gewoon niet met elkaar in contact komen. Gescheiden onderwijs wordt echt als wenselijk gezien hier.

Morgen de eerste echte wandeling. Nog een vrij lichte, met kans op regen.

Dan - Kfar Giladi 13km, 16-3 vr

Hartelijk afscheid genomen van onze gastheer en gastvrouw Itamar en Kineret en hun gelukkige kinderen. Hierna naar het startpunt gegaan, foto's gemaakt en vertrokken. En gelijk was daar de uitgelatenheid van het caminogevoel. Blij en onbezorgd. Door een prachtig gebied met veel water. De schoenen moesten uit en de crocks aan. En waden maar. Kniehoog door het water. En toen de rivier de Snir. Ook weer met de crocks.

Maar niet even. Er kwam geen eind aan het water, de natte boomstammen en glibbere rotsblokken. Maar het was er erg mooi. De voeten weer drogen en terug de wandelschoenen aan. Ondertussen kwamen we een Israëlische knul tegen. Dag 48 voor hem. Hij had er 1000 km opzitten vanaf Eilat. Hij kwam aan, wij begonnen.

Bij Snirbridge aan de weg een complex met eettentjes en benzinepompen. Heerlijke pizza op met een Carlsberg. 

Maar qua afstand hadden we nog niet veel gedaan. Want alles ging traag. Dus flink de gang erin. Eerst nog een Israëlisch stel tegen gekomen die koffie aan het zetten was en die ook naar Jeruzalem gaan of iets verder en 2 Hollandse meiden die hun tent hadden opgezet tegenover het monument van Tel Hai. Zij lopen naar Tel Aviv. Met 20 kg op de rug beide (mooie tent, kookspullen, gas, water om te drinken en om te koken). We zullen ze nog zien denk ik. 

Wij gingen echter de Kibbutz binnen op zoek naar Ruth die ons ophaalde met een elektrisch karretje en ons in een lege woning parkeerde. Gratis maar op ons verzoek mogen we wat doneren. Het lijkt op een mooi kraakpand maar alles doet het. 

Eten konden we in de eetzaal omdat het vrijdagavond was (de dag voor de sabbat). Echt oude Kibbutz architectuur 😊.

Morgen één van de zwaarste dagen ... en vandaag was de rugzak al zo zwaar.

Tel Hai - Ifah 17-3 za

Zware tocht vandaag. Te zwaar bepakt omdat we ivm de warmte 2 liter mee moesten nemen ieder. Advies was 3 liter. En in feite was 2 liter maar net genoeg. We waren kapot. Maar mooi! We denken erover de tent en matjes te gaan versturen naar Tel Aviv. Scheelt gewicht maar is een risico. Aan de andere kant koelt het hier erg af en is het geen pretje met naar nu blijkt een te dunne slaapzak. 

Vanochtend uit ons 'kraakpand' vertrokken. Daar leek het wat op. De zwaarste etappe las ik. We liepen verkeerd en er kwam 3 km bij. Heel moeilijk terrein. Veel stijgen en dalen.

Ik twijfelde aan onze missie. Voor 6 uur binnen zijn ivm het licht. Net voordat we aan kwamen bij onze trailangel kwam er een signaal dat ik beltegoed moest bijladen. We liepen naar de ingang van de Kibbutz en wilde met Hetty haar toestel gaan bellen dat we er waren. Moeilijk gedoe. Toen stopte er een vrouw die vroeg of ze kon helpen. Ik vertelde dit verhaal. Zij zou wel de vrouw van onze "angel" bellen, die kende ze wel. En uiteindelijk konden we met haar meerijden het terrein van de Kibbutz op naar de woning waar we nu zitten. Camino geluk. Omdat we geen boodschappen konden doen mochten we wel zijn spullen gebruiken. Hij had ook bier. Ik vroeg ik er een kon kopen. Kon ik gewoon opdrinken 😊

Had zijn broer zelf gebrouwen. Heerlijk. Beetje leffe bruin. Zal wel wat geld extra achterlaten en ik heb er 2 genomen. Morgen iets korter lopen en een paar km met de taxi (hoop ik) ivm inkopen in Dishon en dan naar onze volgende Kibbutz.

18-3 zondag

Kibbutz Yiftah - Kibbutz Bar am

Vanochtend relaxed en stijf opgestaan. Ontbeten met yoghurt en honing. Daarna afscheid genomen van onze aardige gastheer Amots en vrouw. Die wonen in een soort uitgebreide kibbutz. Soort villawijkje waar je meebetaalt aan de algemene voorzieningen. De kibbutzen nu lijken meer op gated communities. Hier stond de poort zonder controle open maar waarvan ik nu schrijf, Bar am, is alles op slot, maar deze ligt dan ook op een paar 100 meter van Libanon. 

Eerst een kilometer teruglopen naar de route en daar een Wadi in. Een droge oude rivier. Ons gemiddelde lag op 1 km per uur. Een record. Soms moesten de rugzakken af, die we dan naar beneden lieten zakken, om er dan zelf achter aan te gaan. Prachtig.

En vele korte leuke ontmoetingen. Daarna blééf het terrein moeilijk met 27 graden. Gelukkig een waterpunt gevonden waar we wat onvriendelijk toegestaan werden in de fabriek wat water te tappen. (Ik ga hier niet iedere keer op de achtergrond van mensen in). Veel schoolklassen die genoten van de natuur door met grote boxen met muziek rond te lopen. Maar ook grote groepen gehoofddoekte vrouwen (30 keer Shalom zeggen is veel, gelukkig zeiden sommige hai). We kregen nog zonnebloempitten maar zoals vaker wisten we geen van tweeën wat ermee aan te vangen. 

Toen een afsnij paadje over asfalt genomen om de voeten wat rust te geven en we moest nog ergens boodschappen doen in Dishon. Stopt vlakbij een taxi en vraagt of we mee willen. Ja hoor, eerst boodschappen doen, en als u dan wilt wachten kunt u ons naar onze slaapplaats brengen. Bij de minimarkt ontmoeten we de Nederlandse meiden. Wij hadden aan hen gedacht, hoe met zulke zware rugzakken dat eerste stuk te doen, en zij hadden aan ons gedacht, wel heel moeilijk voor die ouwelui (ze zeiden dat veel leuker!). Alleen de laatste 200 meter hoor, die taxi en naar de slaapplaats, zei ik net iets te snel, zodat het klonk als een smoesje ... De taxirit, met een heel aardige meneer, die vertelde dat hij te weinig Engels en Palestijns sprak waardoor hij soms niet meer op woorden kon komen. Alleen thuis sprak hij nog Palestijns. 

Met enige moeite het terrein van kibbutz opgekomen en door een yoga beoefenaar en zijn vrouw van Zwitserse afkomst naar een soort van refugio gebracht. Met 9 bedden. Aardige kerel. Morgenochtend even bellen dan komt hij met de sleutel de poort open doen. Onze was hangt te drogen hangend tegen de bunkers. Alles is hier net wat anders.

19-3 ma

Kibbutz Bar am - Kibbutz Sasa

Vandaag 15 km gelopen. Niet zo lang om zo dicht mogelijk bij het traject van Mount Meron te komen. Met zijn ongeveer 1200 meter een stevige jongen. Prachtige wandeling met veel groen, bloemen en water. Af en toe klauteren.

We liepen eerst verkeerd omdat ik dacht op de sataliet foto een kortere weg gezien te hebben naar de weg terug. Helaas het was een omweg om wij anders een hele stijle helling afgemoeten hadden. Het werd een omweg ... 

De kibbutz Sasa is erg gesloten en in zichzelf gekeerd. Onze gastheer moet nog thuiskomen. Winkels en bar alleen voor members. Gelukkig hebben we tomaat, paprika, ui en pasta bij ons.

Een Israëliër en zijn neefje, die op trektocht zijn hadden de rest. Samen gekookt. Mooie en persoonlijke verhalen. 

20-3 di

Kibbutz Sasa - Safed

Mooie en zware wandeling. Het wordt warmer en warmer. Mount Meron beklommen en alle oude bekenden weer gezien. Vanuit Sasa dacht ik op grond van de satelliet kaart even wat af te kunnen steken terug naar ons beginpunt. Helaas. Weer terug omhoog. Extra kilometers. Gelukkig wat asfalt op weg terug naar de route. 

We kwamen na een flinke tippel bij de Curve uit, een soort gratis camping. Helaas geen taxi naar Safed te krijgen. Geen Israëlisch telefoonnummer (inmiddels wel) en dan halen ze je niet op. Maar er zou een bus zijn. Wij een halte zoeken maar we gokten verkeerd. Teruggelopen. Toen vond een man de weg te gevaarlijk voor ons en hij moest zijn vrouw ophalen en wij mochten mee en hij zou ons bij de bushalte afzetten. En zo geschiedde. Bij ons eenvoudig hotelletje deed Ma Flodder en deur open. Maar wel een keuken en 2 grote balkons.

De leuke stad ingegaan en de matjes en tent opgestuurd naar Tel Aviv waar we ze later ophalen. De 3 liter water blijkt dus toch niet overdreven te zijn en de tomaten, uien en paprika's plus 500 gram pasta is best wel zwaar... Kiezen of kabelen. Dan maar niet camperen. Een risico.

Een ander risico is dat we de kaarten en de beschrijvingen van de route kwijt zijn. Zat bovenop de rugzak. Onze rugzakken gaan onderin de bus, wellicht is hij daar.

In de stad lekker gegeten, boodschappen gedaan, simkaart gescoord. Kortom, dat was prima. Nog ff wat extra gegevens gedownload om het gemis van het boekje op te vangen. En Hetty is het tasje van de telefoon en oplaadsnoertje kwijt ... vergeten. In Tiberias een nieuw snoertje proberen te scoren. Prachtig, warm en enerverend.

21-3 wo

Hotel Safed - hotel in Livnum

Weer schitterend, een soort Rockymountains. En gevaarlijk en loodzwaar.

Gezellig met Eli gelopen, een chirurg in opleiding.

Ook veel kinderen op weg. 

Uiteindelijk aangekomen bij het punt waar je naar Livnum kan lopen en waar je de weg kruist mazzel. Een bus naar onze slaapaats. En daar aangekomen wordt er een auto gestuurd omdat we het niet kunnen vinden. 

De jongen die ons haalt legt uit dat er een water probleem is met onze kamer. Dus ander hotel van dezelfde eigenaar. Een upgrade. En jawel, dit noem je dus een upgrade. Drie buiten terassen, een zwembad met 29 graden, een jacuzzi op de kamer, een jacuzzi bij de sauna, een keuken, badjassen, stortdouchen.

En uitzicht op het meer van Gallilea. Niet dat we daar tijd voor hebben maar toch. 

Helaas restaurant verderop gesloten. Maar er was wel iemand die ons eten kon maken, en ons ontbijt. Werd gebracht ... 

Soms zit het mee .... Maar nu, na de stortdouche weer even de route voorbereiden en een plek vinden om te slapen. 

Vandaag was spannend. Moeten we de trajecten inkorten als het 38 C wordt? Hoe lang houden we het vol deze trajecten te doen met stukken met een tempo van 1 km per uur. Morgen 15,3 km plus naar accommodaties ... Tempo moet omhoog!

22-3 do

Low Amud Stream - Tiberias

Ons mooie luxe hotel verlaten. Na een goed ontbijt en daarom wat laat. De bus terug nemen naar de plek waar we geëindigd waren ... alleen stopt daar de bus niet. De bushalte is alleen aan één kant van de weg. Gelukkig konden wij de chauffeur bewegen te stoppen zodat we na 500 meter lopen weer op de route zaten. 

We verliepen ons een keer maar kwamen redelijk makkelijk op de route terug. En toen de Mount Arbel. Wij dachten aan een pad rondom de berg. Die er ook is, aan de andere kant. Wij werden recht de berg opgestuurd. Eerst lopend en toen met handen en voeten. Steen voor steen, beugel voor beugel. Bergsport maar dan met grote rugzakken. Zwaar maar wel erg spannend ook. Als we het geweten hadden ... Ja zeker, weer prachtig. 

Bovenop de was een groep van Amerikaanse Christenen. Hele aardige lui. Zo aardig dat ze vroegen of ze voor me mochten bidden. Ach, waarom niet dacht ik. Maar dat ze dat dan ook gelijk op de berg, uitkijkend over het meer van Galilea, zouden doen, hardop, daar had ik nou weer geen rekening mee gehouden. Speciale camino ervaring. 

En toen nog een heel stuk lopen. Over die 15 km hebben we 10 uur gedaan. En toen nog naar Tiberias, waar we een hostel hadden. Via 'HERE' uiteindelijk de route naar de bus gevonden. En wij hard lopen om bus 9 te pakken ... gingen we de verkeerde kant op. Omgekeerd toen ging alles goed. Morgen korter.

23-3 vr

Tiberias - Kinneret

Velen hadden ons afgeraden te lopen ivm de hitte en vandaar dat we de hike ingekort hebben en ons uit de stad hebben laten rijden door een bustaxi tot de route de weg weer kruiste. De Hollandse meiden kwamen ons achterop lopen.

Zij hadden inmiddels een rustdag genomen. Ze kamperen nu hier vlakbij. Wij werden in Kinneret opgepikt door Micky. Een vriend van de schrijver van het rode route boek, die daar ook vaak verbleef. Verschrikkelijk aardige man, dierenarts, met een kast van een huis. Samen gekookt en veel gepraat over geloof (hij is atheïst) en het moslim geloof. Vandaag een van de langste etappes. Maar de temperatuur is 10 graden gezakt. Regen wellicht.

24-3 za

Kinneret - Kfar Kisch, 27 km.

We verlaten Micky, ons luxe angel adres. Hij is nog niet op.

Eerst gelopen naar Yardenit. De Jordaan. Heel veel mensen in het wit en lange jurken laten zich dopen in de Jordaan.

En er is koffie! In feite het officiële startpunt van onze etappe. Djoser was er met een groep Nederlanders. 

Hierna het stevige werk. Mount Tabor. Technisch makkelijk maar heel lang naar boven. We haalden de Nederlandse meiden weer in die daar een pauze hadden. Uit Dordrecht en West-Kapelle. Erg gezellig. Veel scouting achtige jongeren. Zeker wel meer dan honderd. We kijken nog een keer om naar het meer van Galilea

en en komen in een ander soort gebied. Golvend. Af en toe grote bergen, zoals die van morgen, als adolescenten-puisten in het volwassen landschap. 

En toen was er een Trail Angel (zie het uithangbord) met Black coffee (koffie en kokend water erop en dan de drap laten zakken). Geweldig. 

Daarna nog een lange wandeling. Twee extreem hardlopers komen ons voorbij. Die deden in 3 dagen 150 km. En gingen ook naar Jeruzalem ... Wauw.

Toen we uiteindelijk bij onze slaapplaats kwamen viel die wat tegen. Een open werkplaats met een houten bed en iets wat er op leek. Wel matrassen, onder de duivenpoep.

Wel 2 lampen, een waterkoker, een soort douche en wc. Zie de foto. We hebben wel gelachen. Vanavond soep met wasacrackers, humus en kaas en als ontbijt granola met melk (van melkpoeder). We zijn op alles voorbereid. De muts op, thermolangeonderbroek aan, donsjack aan, crocks natuurlijk. Slaapzak ligt klaar, kussen van donsjasje maken, kortom, we overleven dit wel. Gelukkig morgen 2 keer een hotelletje in Nazareth (was goedkoper dan 1 hotel voor 2 dagen) en een eerste echte rustdag.

25-3 zo

Kfar Kisch - Nazareth 18 km

Vanacht ondanks alles goed geslapen. Beetje koud als je uit je slaapzak het veld in moest om te plassen. Hetty hoorde het regenen vanacht maar alles bleef droog onder het afdak. Ontbijt met granola, melkpoeder en water. Koffie en thee. 

Gisteren zijn we ingehaald door een mountainbiker. Waar we heen gingen, vroeg hij. Helaas kon hij ons niet brengen op zijn fiets maar morgen wel halen met de auto. Dan konden we boven rustig de kerk bekijken en toch Nazareth zonder problemen halen. We twijfelden. Ik bel morgen wel zei hij. Vraag ik het dan wel. Was goed vonden wij. Aardig ook. We besloten dat het een goed idee was ons even van Kfar Kisch terug naar de route te laten brengen en de de stijging even te missen. Toen hij belde reageerde we enthousiast. Wij liepen hem tegemoet. Enthousiast pratend bracht hij ons naar de top. Daar aangekomen had hij ook nog een ontbijtje voor ons gekocht en een notenmix met gedroogd fruit en koffiebonen met chocola er omheen. Geweldig.

Prachtige berg met kerk met roots uit de derde eeuw. De kerk van Franscicus, met pelgrim herberg.

Koffie gedronken en vooral veel, heel veel mollige Afrikanen gezien met prachtige gewaden. En lekker het ontbijtje van Itzhak genuttigd.

Toen de pittige afdaling, het prachtige rustige stuk tussenin en bij Nazarerth geen goede markeringen meer. 'Waar kom je vandaan?' 'Holland'. 'O, good, I am from Palestina.' Waar ligt dat dan vroeg ik nog, maar hij was al weg. De jongeren op squads probeerde zo te slippen dan de stenen naar jou vlogen. Kortom, andere sfeer. 

Op de App gelopen vanwege de ontbrekende markering en boekje maar toch even de weg kwijt. Recht de helling opgelopen en uiteindelijk de weg met bussen bereikt. Via 2 verkeerde bussen en hulp van een aardige mooie dame ('wel ons lekkere Arabische zoetigheidjes eten') toch in de buurt gekomen van ons hotel. Morgen rustdag! Dadelijk lekker eten.

26-3 ma

Rustdag in Nazareth

Vandaag rustdag. Gevaarlijk altijd. En jawel. Eerst vergeet Hetty haar tasje en daarna dondert ze van een muurtje af omdat ze een betere foto wil maken. Het tasje was er nog en de valpartij leverde geen schade op. 

De eerste mooie nieuwe kerk gezien. Gebouwd op de resten van Maria's huis.

Twee laagse kerk, eigenlijk drie. Tussen de oude fundering wordt de mis opgevoerd. Sfeervol. De basiliek van de annunciatie. Morgen weer verder lopen. Itsak, onze persoonlijk beschermengel, heeft voor morgen bij een bekende al een slaapplaats geregeld. Jaja. Waarom doet hij dat vroeg een vriendin. Dat hebben wij hem ook gevraagd. Hij zei: 'ik vind het fijn mensen te helpen'. Hebben die gebeden voor mij aan het meer van Galilea toch nog geholpen. 

Heerlijke sinaasappelsap gedronken, cappuccino genomen, koekjes, en gisteren allerlei Arabische zoetigheden. Het ontbijt vanochtend was fantastisch. Het avondeten zal ook wel lekker zijn. Nu even schommelen.

27-3 di 11

Vroeg zelf ontbijt gemaakt en op naar de bussen om weer op de route te komen. Een korte wandeling naar Zipora archeological site. Door Itsak was ons aangeraden die niet te missen. Hij belde op. Bij een medewerker van hem konden we slapen (hij was de baas van een fabriek) en die kon ons dan net goed op de terugweg oppikken van die site, dus dan was het voor ons ook geen extra kilometers. Onze eigen trail angels had de route even bekeken. En zo ging het dan ook. Prachtig archeologische site, beetje Pompeï achtig. Op de terugweg opgepikt door Slomo en naar Kibbutz gereden. Daar enthousiast verwelkomd door zijn vrouw. En helemaal in de waten gelegd met drankjes en heerlijk eten.

Gesprekken over de verschillende oorlogen, het afvallen van het geloof door de holocaust, de arabische staten en nog veel meer. Tussendoor mee de paarden gevoerd en de katten eten gegeven met Slobo.

Verschrikkelijk aardige mensen, net als zijn baas Itsak, die ook zij als beste baas en beste mens ooit beschouwden. Nu snel slapen ...

28-3 wo

Kibbutz Hasolelim - Kibbutz Yagur 25 km

Na een heerlijk ontbijt en een warm afscheid van onze gastheer en gastvrouw, met als extraatje heerlijk spinazie koekjes, amandelen en dadels, op pad. Het werd een mooie maar zware tocht. Iedereen was heel blij met de regen ☺.

De regen hield wel snel op maar het werd tropisch warm. 

We kwamen het Israëlische stel weer tegen. Door onze rustdag hadden ze ons weer bijgehaald. Zij stoppen even ivm de pesach die ze vieren en gaan daarna weer door. Moe kwamen we aan in Yagul. We belden het nummer wat we hadden gekregen en werden opgepikt door iemand die het Kibbutz appartement beheerde. Geen trail angel maar voor Kibbutz gebruik maar door onze relatie was dat geregeld. Heerlijk toch. Zeker na zo'n dag. Daarna spinanzie flapjes gegeten die we van Shlomo hadden meegekregen en instant mie met kruiden. Boodschappen al gedaan in een orthodoxe winkel. Hier wordt minder Engels gesproken en is men meer op zichzelf.

Morgen Mount Karmel. Ja, inderdaad, hier zijn de karmelieten uit ontstaan, zoals die in Sittard nog steeds aanwezig zijn. Die zijn ooit in de 12de eeuw hier verjaagd. Morgen dus een paar gedichten van Jan van het Kruis lezen.

Het gaat morgen onweren en regenen. Dus we moeten voor het eind van de middag van de berg af zijn. Ivm het slechte weer

logeren we daarna bij Itsak waar we Pesach gaan vieren (het zijn seculiere Joden trouwens). Zij hebben ons uitgenodigd. Ze halen ons op (of laten dat doen) woensdag einde van de middag en brengen ons zaterdagochtend weer terug. Rustdag 2 en 3 in één keer. Maar de bergen zijn hierna grotendeels voorbij grotendeels dus nemen we daarna minder rustdagen. Wij zijn heel benieuwd naar het Joods pasen.

29-3 Do

Yagur - Oren Junction (Mount Karmel)

Vandaag door een relatie van Itsaak naar de start van onze etappe gebracht.

Zware etappe doordat de afdaling heel moeilijk was. Af en toe stokken en rugzakken af en naar beneden laten zakken. Door een drup regen wat glad en vochtig. De Hollandse meiden weer tegen gekomen. Gezellig. 

Op de afdaling mijn in Israël eerste niet gewaardeerde grapje gemaakt. Een jongen op een berg die gitaar speelde, samen met een meisje en een jongen, zei over de regen dat we God dankbaar moesten zijn. Ik zei dat ik God persoonlijk zou bedanken ... vond hij niet leuk merkte ik (en ik bedoelde het niet lullig of zo).

Op ons eindpunt opgepikt door de dochter van Itsak die uit Jeruzalem kwam en meegereden naar haar ouderlijk huis. We vieren daar Pesach met de familie. Morgen om 7 uur. Tot die tijd mogen we de auto gebruiken om naar opgravingen en warmwaterbronnen te gaan. Vandaag lekker in het plaatselijke restaurant gegeten met de familie. En zondag weer terug naar de route. Bijzonder hoor.

Rustdag 30 maart, goede vrijdag en pesach (het laatste avondmaal was een pesachmaal, vandaag dat deze data altijd gelijk zijn weet ik inmiddels). Vandaag met de oude passaat van de dochter (eigenlijk van Pa) naar de warmwaterbronnen in Hamat Gadar gegaan. Heerlijke bronnen.

Wij zijn zonder vooroordelen gewoonweg omdat wij mensen niet herkennen als Joods of Arabisch. Het beeld is gemixt. Wij wilden bij een aantal mensen aanschuiven onder een grote parasol, ruimte genoeg, maar dat mocht niet. Zij bleken arabieren. Wat mij opvalt is dat de arabieren veel meer vrijheid hebben in Israël dan bij ons. Zo mogen ze tot gebed oproepen vanaf de moskeeën en zwemmen de vrouwen hier in dit hete bronnenbad met boerkinies. Beide verboden in Nederland. Maar zo werd ik ook geroepen door die vrouwen om onder de waterstraal te komen omdat zij hadden gezien dat ik er ook naar op weg was (zij waren er eerder) en hielden het bezet. En zo werd ik geroepen dat ik mijn kettinkje moest afdoen omdat die geel werd door de zwavel. Dus ook hier weer, het is niet goed mogelijk te generaliseren. 

Verder verheugen wij ons op pesach en hebben vast een paar flessen wijn gekocht.

Het was een prachtig huiselijk feest met heel veel eten en optredens van de familieleden.

En ik denk dat we morgen een slaapplaats hebben op de route bij een broer van Itsak.

31-3 za

Ofer - Zhiron Ya'akov 11,5 km

Eerst lekker uitslapen, ontbeten en daarna weg gebracht naar Ofer door Itsaki.

Mijn rugzak is zwaar van het meegegeven voedsel. We beginnen laat maar de route is kort. We slapen bij de broer van Itsaki.

We moeten het huis inkomen door langs de vriendelijke waakhond te lopen en de sleutel uit de elektriciteitskast te pakken. We maken ons bed vast op, zetten een kopje thee en wachten op de gastheer en -vrouw. Gezellig en lekker gegeten.

Zondag 1 april, 16 km

Zihron Ya'akov - Jisr-al-Zarka

Met Bennie en hond meegelopen naar ons pad via het Rothschild park, hij ligt daar begraven, en vandaar naar de byzantijnse ruïnes gelopen en daar afscheid genomen. Bennie is de broer van Itshak, en wij waren in zijn afwezigheid zijn huis al binnen gegaan waar hij en zijn vrouw Nema woonde. Lekker meegegeten en ontbeten. Israëliërs eten tamelijk gezond is mij opgevallen. 

Hier door gelopen naar ons dorp. Een nog steile afdaling en waden door het water

kon niet voorkomen dat we even over één in dit armste arabische dorp van Israël waren. Wat een weelde. Veel werkeloosheid. Maar ook veel winkeltjes en eettentjes. Maar alleen bij ons Christelijk hostels (denk ik aan de vis op muur te zien) is er alcohol te koop.

Na het bier een humus tent binnen gestapt en gegeten. Daarna black koffie in ons hostel, douchen, stukje schrijven en naar even liggen. 

We hebben ons schema bekeken en liggen theoretisch op schema maar hebben geen rustdagen meer over. Tot en met Tel Aviv geen probleem maar een dag na Tel Aviv komen de bergen terug. We nemen het zoals het komt.

Maandag 2 april

Jisr-al-Zarqa - Hadera 17 +2

Eindelijk de Middellandse Zee.

En een prachtig geweldig lang aquaduct, ook over het strand en een fort van de kruisvaarders.

Lekker windje, niet te warm, koffie en eten onderweg, het leek wel vakantie. Tot we de mega grote fabriek moesten omzeilen.

En in Hadera onze orthodoxe trail angel niet konden vinden. Alles komt goed. En dat kwam het ook. Onze trail angel is nog niet thuis. Maar er waren al andere hikers die van het Zuiden kwamen, uit Eilat. De sleutel lag anders trouwens zoals hier vaak in de meterkast. 

Het is hier trouwens een geweldige puinhoop in huis, ongelofelijk. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Het is er geweldig.

Dinsdag 3 april

Hadera - Natanya

Geslapen in Hadera met 4 mensen in de woonkamer en de gastvrouw en haar 3 kinderen in een driekamer appartement. Propvol. Gisteren veel moeite het appartement te vinden en Hetty die alleen achter bleef met de rugzakken maakte zich grote zorgen toen ik lang weg bleef. De gastvrouw was nog niet aanwezig toen wij kwamen (sleutel in het elektriciteitskast). Toe zij thuis kwam waren we met 4 backpackers en na het eten zelfs even met 7 (drie kwamen even buurten) en ging ze koken. Pesach voedsel. Lieve orthodox joodse vrouw met geweldig improvisatie vermogen. Maar wat een propvol afgeladen niet waanzinnig schoon huis. Maar wat een sfeer in huis. 

De volgende dag naar Netanya ploegend door het zeezand. Aardig hostel in een soort super Tormolinos maar dan luxer met mooie buitenruimte, zo zien we bij het verlaten van de stad. 

Bij het wakker worden lag er opeens een orthodox jochie op de keukenbank te slapen. Wij hebben samen met een leuke Russisch knul ontbeten zonder dat hij wakker werd. Op naar Tel Aviv.

Woensdag 4 april

Netanya - Tel Aviv

Netanya blijkt een lange grote stad maar wel een met mooie boulevards. Na de stad wordt het groener en zanderiger. Hetty heeft het zwaar en kan niet zo goed tegen die lange afstand icm het zand. Uiteindelijk rijgen de voorsteden zich aan elkaar. Ergens bij een junction kunnen we bus 601 pakken naar onze Airbnb in Tel Aviv north, redelijk bij de route en we missen gelukkig wat stadskilometers. Onze airbnb is erg aardig met 2 katten en een hond en een zus en een broer. Wij hebben de woonkamer met bed.

Lekker gegeten bij de Italiaan al moet je wel aan de prijzen van Tel Aviv wennen. Leuke stad! Nu op om via een groene strook Tel Aviv uit te lopen. Het laatste stuk naar Jeruzalem.

Donderdag 5 april

 Tel Aviv noord - Petah Tikva

 Na gewekt te zijn door de hond en de kat vertrokken. Het hele stuk volgt de rivier en loopt door het park en vervolgens door grapefruitboomgaarden. Heerlijk om te eten omdat ze hier zoet zijn en bijna niet bitter. Via google maps komen we Petah Tikva binnen, een soort Manhatten, en drinken daar koffie met chocoladetaart met ijs en slagroom. Te voet worden we opgehaald door onze routeengel. De dochter des huizes die rechter probeert te worden. Ze wonen op 12 hoogte en het terras is 20 m². Haar vader heeft een fabriek in Terrazo. De dochter heeft het parcours ook helemaal zelf gelopen. Een paar jaar geleden stierf een zoon en zijn kamer was een lege donkere kamer geworden. En door dit te doen wordt hij opnieuw gebruikt en leeft hij. Het was weer pesach, de tweede keer en kleiner dan de eerste. Opnieuw veel volk en een feest.

Veel jongeren en het nodige rookten. Ik bedankte voor de eer om te roken. Wij zullen ze niet vergeten. Direct na het ontbijt worden we afgezet op de trail.

Vrijdag 6 april 

Petah Tikva - Shoham 24 km

Afgezet iets voor het beginpunt van de route op de route. Bij het benzinestation nog even cashewnoten ingeslagen. We waren wat aan de late kant ivm een heerlijk ontbijt waarna we hartelijk afscheid namen. Aan de late kant en warm weer is een moeizame combinatie. Het werd 27 graden met weinig schaduw en weinig wind. De 2 liter water kon gelukkig bijgevuld worden bij een waterleidingcentrale. Bij dit weer moet je naar de 3 liter per dag. 

Bij komende trail angel hadden we oorspronkelijk een nee gekregen van de zoon op ons verzoek ivm familie bezoek maar later belde Alan op dat we toch konden komen omdat hij een bijzondere relatie met Nederland had. Zijn moeder was als meisje van 5 verstopt voor de Duitser op wel 4 verschillende adressen en had zo, evenals haar zusjes, en vader en moeder, de oorlog overleefd. Na de oorlog werd de familie na wat zoeken herenigd.

Daarna zijn ze in Dordrecht gaan wonen en hebben ze Joodse kinderen opgevangen die de oorlog overleefd hadden maar geen ouders meer hadden. Het gezin groeide tot 30 personen! In 1948 vertrokken ze naar Israël. Nog steeds komen alle neven en nichten met kinderen, ooms en tantes, bij elkaar eens in de 4 jaar. Inmiddels uitgegroeid tot een groep van 300 mensen. 30 daarvan hebben Nederland bezocht en zijn langs de steden getrokken waar ze opgevangen zijn oa in Dordrecht. 

Veel gepraat (Gaza en immigranten zijn nu de topics, vandaag hadden ze het hek/muur bezocht in de Westbank) en zelfs binnen de familie wordt daar verschillend over gedacht. 

En toen maar weer snel slapen want we willen vroeg op pad.

Zaterdag 7 april

Shoman - Sha'alvim 18 km

Door de zoon des huizes op de route gedropt die voor ons vroeg opstond. Alan was al op weg naar zijn mountainbike gebeuren met een groep. Mountainbike is hier de populairste buitensport. We waren vroeg om de warmte voor te zijn. We zijn uit de steden en het is een prachtig golvend landschap. Onze rustpauzes zijn langer nu en heerlijk. Ons eten raakt wel op. Maar er is nog een beetje.

Om een uur of 3 komen we Sha'alvim binnen. We hebben een nauwkeurige kaart van google maps en foto's van het huis omdat we niet kunnen bellen. Op sabbat nemen deze gelovigen de telefoon niet op en mogen bv ook het licht niet aandoen (daarom zitten er overal timers op, dan gaat het licht vanzelf aan). Een orthodoxe gemeenschap. Mensen op straat zijn wat meer op zichzelf, maar eenmaal binnen spontaan, vrij en hartelijk. Wij ontmoeten eerst de familie waar we niet slapen omdat het feest wat het eind van de pesach aangeeft tot 2 uur in de nacht doorgaat en ze bang zijn dat we dan niet goed slapen.

We moeten wel beloven naar het feest te komen. Het is een Marokkaans Joods feest. Er is een slaapplaats bij de buren geregeld. Ook daar is het heel hartelijk. Een groot kinderspeelparadijs.

De kinderen laten ons acrobatische toeren zien en de karatebewegingen die net geleerd zijn. En een potje schaken natuurlijk. Tussendoor lekker eten zonder granen of gist. 

'S avonds het feest. Heel veel zoetigheid en heerlijk dunne pannenkoekjes met roomboter en honing. En wijn en bier.

Iedereen is blij en vrolijk en er is veel kameraadschap tussen de jongens en vriendschap tussen de meiden. Live muziek. We gaan niet te laat weg en komen de zoon des huizes tegen die de moederkat zoekt. Die heeft kittens. De familie vindt dat leuk maar de vader minder en de moederkat brengt haar kittens juist iedere keer naar zijn kamer. Ze zijn er druk mee. Vandaag op weg naar een trapistenklooster on Latrun en dan een stukje bus naar onze slaapplaats. Een vriend van Itsak.

Zondag 8 april

Sha'alvim - Jeruzalem

We gaan op pad voor de laatste etappe. Omdat we geen 40 km willen lopen en de voorsteden van Jeruzalem willen vermijden besluiten we onze looptochtaan het eind van vandaag te beëindigen. Ook omdat we het aanbod kregen met een vriend van Itsaki, Oded, te eten.

Hij kon ons ophalen van vlakbij het busstation in de buurt Jeruzalem en ons daarna afzetten bij onze slaapplek. 

Het was lekker weer en we waren redelijk uitgerust. Na uurtje werden we door 2 jonge mannen uitgenodigd om koffie te drinken. Ze kwamen uit Eilat lopen. Zonder tent maar met koffiepotje. Heel gezellig! Daarna doorgelopen naar het Trappisten klooster. Helaas dicht op zondag wat we al wisten, dus wijn konden we niet kopen. Maar wel lekker om daar in de tuin te zitten. 

Daarna de app bekeken welke bus we zouden kunnen nemen en gelopen naar een plek waar we die zouden kunnen nemen. Na een paar haltes was ons verste punt bereikt en hadden we contact met onze informant die als hobby reisgids was (hij werkte als Cobal specialist, daar is weer veel vraag naar ivm oude systemen van het land). Hetty heeft alles genoteerd en ik een slaapplaats geregeld. Aan de rand van Jeruzalem maar met een bus voor de deur. Prima en goedkoop. Gezellig met een Koreaanse tapijthandelaar, de verhuurster en kleinkind. 

En toen de soek in het nieuwe Jeruzalem bezocht en daar gegeten in een sushi achtig restaurant.

Kortom, we hebben het gehaald en gaan nu de toerist uithangen worden bedolven onder de tips. 

De hele dag voelde we ons geweldig en trots. Het is ons gelukt! Af en toe op het randje van oververmoeidheid, maar toch!

Maandag 9 april

Jeruzalem

The holy sepelchre church (grafkerk) was een waar spektakel. Alleen daarvoor zou je Jeruzalem al willen zien. Niet te beschrijven.

De betekenis van de kerk kan een ieder opzoeken op wikipedia.

We gaan vast nog een keer kijken. Van de Olijfberg naar beneden gelopen. De Via Dolorosa bijzonder. Mensen lopen er zingend en met een kruis op ware grote. Beetje lastig soms maar wel passend hier. Een soort passion. Veel Ethiopiërs hier. 

Verder heb je hier je fleece en donsjack 's avonds wel nodig. Inmiddels verhuisd naar ons definitieve airbnb. Ziet er goed uit. Vlakbij 2 buslijnen naar de stad. En nu ff niets.

Dag 2 in Jeruzalem.

Regen en beetje koud. Maar mooie rondleiding en 3d film. De waterleidingen in Jeruzalem gezien en de klaagmuur.

Dag 3 Jeruzalem

Natuurlijk het arabische deel in. Strenge controles, slechts 1 ingang. De andere kant van de klaagmuur dus. De Al Aksa moskee en de rotskerk (moskee).

Je mag er niet in. Ze zijn niet zo gastvrij als de christelijke kerken hier of de Joodse synagoges. Maar dat geeft niet. De buitenkant van de moskeeën zijn prachtig en de binnenkant is meer een tennisveld met kleden is mijn ervaring. 

Daarna een stukje nieuwe stad gedaan. Een koopgoot en een lijnbaan zal ik maar zeggen. Nog even de supermarkt en de soekh bezocht.

Nu kennen we de stad wel een beetje. Morgen de dode zeerollen ....

Jeruzalem dag 4

Naar het Israëlisch museum geweest. De Dode Zee rollen aanschouwd.

Mooi vorm gegeven zowel buiten als binnen. Zwart versus wit. Verder veel historie. Na de beeldentuin naar monastry of the cross, gesticht door de moeder van keizer Constantijn, gegaan. Het bos hier leverde het hout voor het kruis van Jezus, zo wil het verhaal. (Iets met Job ook nog). Tip van Wout. De moeite waard. We waren daar de enige tot er een groep kwam olv 3 priester van Grieks Othodoxe kerk.

Bijzonder en stemmig. Via het oude niet meer gebruikte spoorwegstation, met allemaal eettenten, en de biologische supermarkt, terug naar onze kamer.

Niet veel te melden. Gereisd van Jeruzalem naar Tel Aviv. Behalve voor die mensen die het grappig vinden dat we eerst het busstation voorbij reden omdat we dachten dat de bus daar wel zou stoppen, en daarna, na het terug lopen, geenz echt busstation konden vinden omdat die in een gebouw bleek te zitten. Of mensen die het grappig vinden dat in Tel Aviv én in Giv'atayim zich de Borokhov straat bevindt en wij naar de verkeerde waren gesukkeld. Voor die paar mensen is dit leuk. Verder mochten we al vroeg in onze airbnb en hebben heerlijk vega gelunched (Shakshuka). En boodschappen gedaan want nu is het sabbat, tot morgen zonsondergang.

Morgen Bauhaus walking tour! Architectuur op UNESCO niveau.

Tel Aviv dag 2

Vandaag een bauhaus rondleiding gehad in de stad.

Goede vertelsters en leuke rondleiding. Daarna naar het strand gelopen. Beetje Tormelinos maar de inwoners van Tel Aviv dwepen ermee. Ik vond de stranden overbevolkt en smal en je kon niet doorlopen. Dus je moest van het ene strand af om weer op het andere te komen. En ongelofelijk veel honden. 

Daarna doorgelopen na Jaffa. Het Arabische gedeelte. Meer horeca, dat is mooi meegenomen. Het oude treinstation van Jaffa gezien en daarna teruggelopen. We zijn nog in vorm!

Vakantie is over. Nog even een laatste afscheid van Tel Aviv. Een winkelcentrum en een printshop. Om de boardingcards uit te printen. Het bleek bij aankomst een megaprintbedrijf te zijn. Maar de eigenaresse ging naar Nederland volgende maand en wilde dat best even voor ons doen. Gratis. Iedereen blijft aardig. Nu even op ons balkon waar we mogen blijven ook al zijn we officieel uitgecheckt. Ook heel fijn! En dan zo naar de luchthaven. Naar Schiphol, waar Joop ons ophaald! Wat een aardige mensen overal. Heerlijk. Dus vanaf nu weer de gewone onzin op facebook van mij. En let op, de overgang van Israëlische simkaart naar Nederlandse kan w.b. whatsapp even wat problemen geven.