Polino 28-4-24

We verlieten vol goede moed onze verblijfplaats. Na een ontbijtje op zijn Italiaans. Maar ach, toch wel lekker. Bert en Marlies moesten eerst nog naar de winkel en kwamen na 4 km voorbij gestormd. Wat een conditie zeg. Wel mopperend op elkaar, zoals dat in elk goed huwelijk gaat. Bert was vergeten zijn waterflessen te vullen en Marlies vond dat een beetje stom. Heerlijk om dat van afstand te aanschouwen, wetende dat het ons precies zo kan gebeuren (dat ik ze vergeet dan hè, niet Hetty). 

Maar niet alles kan goed gaan. Gisteren bijvoorbeeld bleken onze telefoons niet goed opgeladen. Waarom niet? Ze lagen wel aan de oplader, laadden goed op. Tot het moment dat ik het licht uitdeed. Want in Italië (en Frankrijk) heb je lichtknopjes waarmee je heel het stopcontact uitzet. Ik was daar ooit al eens ingetrapt … En nu weten jullie ook waarom je ook bij een nieuwe telefoon met goede batterij je altijd een accu mee moet nemen. 

Vandaag een relaxte wandeling. Vrij kort. Ik had wel gelezen over hoogtemeters, maar ach. Oftewel, de wandeling was toch pittiger dan gedacht. Omdat wij geen slaapplaats hadden op de route, weken wij uit naar Polino. Nog korter, alleen dan moet je wel nog 200 meter dalen naar dat stadje over een soort grindpad met 20% dalingspercentage. Daarvoor was het pad ook wel met kiezels en rotsen geweest dus de voeten werden wat moe. Tussendoor een stukje asfalt, bijna zonder auto's, wat wel heel lekker was. Maar goed op die afdaling gleden mijn beide voeten weg en zat ik op de billen. En toe ik dacht stoer op te kunnen staan als een ware yogi mét de rugzak nog op ging ik zo weer naar de grond. Toen maar gewoon mijn verlies genomen, rugzak afgedaan, opgestaan, het ego getroost en de rugzak weer omgehangen. Inmiddels was Hetty nabij gekomen en deed ik of er niets gebeurd was. Jammer alleen dat ze het wel gehoord had. 

En toen waren we in Polino. Stralend in de zon liggend. Eigenlijk dus een alternatief wat je niet wilt (je moet die 200 meter ook weer terug namelijk) maar dan merk je wat een grappig leuk dorpje het is. Een dorpsplein met een hotspot, veel kinderen en ouwetjes, waar het echt gezellig is. Een leuk oud fort, en monument met daarachter de gemeenschappelijke wasgelegenheid, een traiteur waar we ook slapen, dus een maaltijd, en omdat de winkel op maandag nog dicht is, voor morgen panini's om mee te nemen. En wellicht kan ze regelen dat we op het echte startpunt worden afgezet voor de volgende etappe. Zo niet dan moeten we 3.5km en een paar honderd extra omhoog. We gaan het zien.

Vandaag was het weer geweldig, de uitzichten van grote schoonheid, de bloemetjes heerlijk, en het pad uitdagend. Wat wil je nog meer?

Net terug van de salade en pizza, wijn uit het vat, en we mijmeren dat in september de Camino del Norte in vergelijkbare hiermee natuurlijk wel mee zal vallen. Zo denkje jezelf iedere keer weer jelemaal gelukkig.