Dag 5. Zwaar, zwaarder, zwaarst

Wat een dag. Hoe ga ik die beschrijven. Het wordt een lang verhaal. Ik zit of we zitten in een trein op weg van Deba naar….dat weet ik eigelijk niet. Wel weet ik dat we naar een hotel gaan om te slapen. Ik ga het uitleggen. Na weer een beroemde nacht (slaapzaal, stapelbedden, de bekende nacht geluiden) in een mooie en mooi gelegen albergue in Orio, gaan we in de vroege morgen op pad. We hebben dan in de keuken al wat koffie en een klein beetje ontbijt genuttigd. Buiten is het prachtig. De mist hangt in het dal en de zon is bezig de mist op te lossen.

Het wordt een zware dag. Dit heb ik nog niet vaak meegemaakt. Het plan is om naar Deba te lopen naar een albergue waar 50 slaapplaatsen zijn. Alleen niet te reserveren. Ach 50 slaapplaatsen dat zal wel lukken denken we. De route is prachtig maar loei zwaar, bijna niet leuk meer. Het worden ruim 30 loodzware kilometers. Gestart om 08:30 uur en 49000 stappen later, om 19:10 aankomen op een terrasje waar bier klaar staat maar wel met de boodschap “geen slaapplaatsen, alles vol ook in de stad”. Zo dan. Dat wordt een uitdaging. O uh, maar hoe was het dan onderweg? De eerste uren gaan best goed, wel klimmen en dalen, maar dan komen we op een stuk van de route met een ontzettend lange trap met ongelijk treden, die ons helemaal naar strandniveau brengt. Het strand en boulevard van Zarautz. Veel badgasten, surfers het echte strandleven.

We drinken wat koffie en cola bij een strandtent. Verderop op een bankje, aan het water nog wat kaas met een cracker eten. Dan moeten we echt door. Het wordt een super zware dag. Het is lang zeker 30 km, heel veel hoogte meters en net zoveel meters omlaag. Daar zit het probleem. Met je tenen voorin de schoenen. Aaii. De ondergrond is nou ja, geen mooi glad weggetje.

We gaan over smalle bospaden, rommelige rots/steenweggetjes, super steile tractor-sporen en ga zo maar door. Het wordt een “gevecht” met, mijn voeten, mijn rug, mijn rugzak maar ook mentaal. Mijn voeten zijn niet van het niveau 2019. Na zo'n zes uur doet alles zeer en wil ik eigenlijk stoppen, maar dat is geen optie. Dus door. Victor en ik lopen veel samen. Peter loopt samen met een Spaanse familie die we al een paar dagen op de zelfde slaapplaatsen ontmoeten en uiteraard ook op de route. Vader, moeder, dochter en een vriend van een vorige camino reis. Een vrolijk apart stel mensen. Lucia is echt de moeder en de leider van het gezelschap. Later op de dag heeft zij zoveel geregeld echt geweldig. De zon schijnt uitbundig en het is warm. 

Veel drinken dus en dat doen we. Waar we kunnen vullen we de flessen bij. In de middag even pauze op een terrasje. Koffie, verse jus ‘d orange en een lokale lekkernij. Een Baskisch taartje. Weer wat energie. Het dorp uit is weer zo steil. Keitjes, af en toe een trap. Het blijft maar gaan. Op de app zien we dat het laat gaat worden. Verwachte aankomsttijd ruim na 19:00 uur. Dat word dan dik 10 uur lopen. Verder en veder weer. Bij de ingang van een park, waar de lokale bevolking verkoeling onder de bomen zoek, staat een snackkar waar we wat koels kunnen drinken. Net als we weer verder willen zien we Peter weer. Hij had uitgebreid geluncht. Een vegetarische hamburger. We beginnen nu echt aan de laatste kilometers. Die zijn zo mogelijk nog zwaarder. Door een bos over een smal, steil, modderig en oneindig lang pad omhoog. Als we het bos uitdruipen, Victor op kop en Peter erachter en dan ik, nemen Victor en Peter nog even een pauze. Ik niet, als ik nu zou gaan zitten kom ik niet meer weg ben ik bang. Peter neemt dan toch nog een alternatieve route en we zien hem op het eind pas weer terug met de twee koude biertjes. De laatste beproeving is in het dorp een oud romeins pad naar beneden. Krak, kraak, piep, steun, strompel. Eindelijk beneden op weer vlakke ondergrond. Ik kijk naar beneden naar mijn schoenen. Ik ben benieuwd wat ik ga zien als ik ze uitrek. Het voelt alsof ik mijn voeten er zo kan uitgieten inclusief mijn tenen. Het klopt aan beide voeten heb ik flinke teen blessures. Niet best, niet fijn. Waar gaan we slapen nu alles bezet is. Lucia is de reddende engel. Ze heeft alles al geregeld ook in overleg met Peter die al binnen is. Een hotel, de treintickets naar Azpeitia, de taxi, flinke rit nog, naar Azkoitia, zelf de prijs van een simpel ontbijtje weet ze al. Ik laat het allemaal gebeuren ik vind het best. Op het terras komen we een beetje bij. In de trein is hier nog een mondkapje verplicht net als in de taxi.

We hebben een kamer met drie stapelbedden dus iedereen kan onderin slapen. Eindelijk douchen. Lucia, wie anders regelt, telepizza’s. Om 22:00 uur, op het terras van het hotel, eten we de pizza’s met een heerlijk koud biertje. We overleggen nu wat we morgen gaan doen (als jullie dit lezen vandaag dus). Het wordt een rustdag. Kleren wassen, de blessures verzorgen en….hoe gaan we of ik verder. Het was een lange dag met een hoop nieuwe ervaringen. Peter en Victor zijn wel moe maar hebben de dag goed doorstaan. Eerst maar eens goed slapen. Morgen een nieuw hoofdstuk daarin lezen jullie wel hoe het/we verder gaan. Het is net Camino. 

Klik hier om Wim te zien en te horen!

Buen Camino.