Accolay - Lac Sauvin, zaterdag 4 mei 2019

Etappe Accolay - Lac Sauvin
We hebben geslapen bij Petra. Wat heb ik een respect voor deze dame. Verhuist naar Frankrijk daar een huis gekocht, nou ja huis. Hoe oud het is, is niet bekend maar dat het er bij de aankoop niet florisant bijstond dat mag duidelijk zijn. Het huis wordt helemaal opgeknapt door Petra zelf.

Wat een klus, wat een doorzettingsvermogen en wat een optimisme om door “de bomen het bos te zien”. Er komen in de toekomst 10 slaapplaatsen voor pelgrims. Nu kunnen we er al met z’n vieren slapen. Peter krijgt zijn matras in de huiskamer. Hij wil de snurkers ontlopen. Dat lukt. Mij lukt dat niet. Ik probeer me door de “fanfare” heen te werken. Maar mijn nacht is wat gebroken. Vandaag een mooie route, niet zo lang maar wel lopen in een lage temperatuur. Maar 9 graden. Zon, warmte waar blijf je? Zondag zijn we dan in Vézelay. De plaats tot waar Victor beloofd had mee naar toe te lopen. Hij gaat zijn doel halen. Heel knap. Victor heeft ook al plannen om wat verder door te gaan. In de blog van Peter staat al dat wij, Peter en ik, onze plannen en route aan het heroverwegen zijn. Santiago is en blijft het doel uiteraard maar de weg ernaar toe hebben we nog niet helemaal duidelijk uitgestippeld. Victor geeft aan ook een deel helemaal alleen te willen lopen nog meer in de Camino-sfeer. Peter ziet zijn tocht als een grote vakantie en hij geniet. Geweldig om te zien. Fysiek gaat het hem ook heel goed af. Fijn voor hem. Ik twijfel nog wat, alleen door en welke route, met Peter door maar wel in mijn eigen camino-sfeer. Wat dat is weet ik eigenlijk niet zo maar het heeft iets met bezinning, afronding van 48 jaar werk, overgang naar pensioen-leven en een terugblik op wat ik tot nu toe heb bereikt, te maken. Lijkt me mooi. Terug naar de etappe van vandaag. Het is weer aan het regenen.


Na de eerste pauze trekken we de regenkleding aan en da’s maar goed ook. We krijgen direct na onze stop een heftige bui op ons nek. We lopen door uiteraard en er wacht ons een zware beproeving. Direct loopt het bospad steil omhoog. Hard werken om boven te komen. Dan slingert het pad wat door het kletsnatte bos en het is koud. Minder dan 10 graden. Ik ril en stap stevig door. Ik hoor in de verte motorgeluiden dus ver van een “normale” weg zal ik niet zijn denk ik dan. Hoe mis kan ik het hebben. Na de zeer zware klim sta ik opeens voor een soort ravijn. Zo stijl, zo diep, zo uhhhh gevaarlijk lijkt me deze afdaling. Het motorgeluid kwam van drie mannen die in het bos aan het crossen zijn. Zo hard mogelijk naar boven rijden op een van de zeer stijlen bospaden. Dat doen ze vlak naast deze afdaling. Ik waag het erop en worstel me naar beneden. Het is glibberen en glijden. Ik gebruik de bomen langs de kant om mezelf op te vangen en meter voor meter schuif en stap ik naar beneden. Door de regen is alles zo glad dat normaal naar beneden stappen geen optie is. Het lukt me om zonder vallen deze hindernis te overwinnen. Het laatste stukje gaat al weer wat vlakker. Ik kom bij de drie motorrijders en we wisselen een groet uit. Of alles goed is vraagt er een. In steek mijn duim op en zeg dat ik met mijn vrienden op weg ben naar Spanje. Ik loop door en krijg direct de volgende stijle helling voor mijn kiezen. Ach zo gaat dat dus, regen kou stijle bospaadjes. Eindelijk stap ik het bos uit en sta aan de rand van zo’n mooi geel koolzaadveld. Op de boom aan de kant zie ik het bekende teken van  de route aanduiding. Ik loop nog steeds goed. En dan ineens loop ik het bos uit en sta ik weer op een normale weg. Ik loop verder richting een dorpje waar we op zoek gaan naar een klein winkeltje. Peter en Marc zijn inmiddels ook het bos uit gekropen en sluiten weer aan bij mij. We vinden het winkeltje en doen wat inkopen. We drinken er ook koffie en thee. Lekker even warm worden. De boodschappen in de rugzak en we zijn weer weg. Naar onze slaapplaats in Lac Sauvin is het dan nog zo’n kleine 7 kilometer. We besluiten die in een keer door te lopen. Het gaat omhoog en omhoog. Kilometer na kilometer. Ik heb het koud tot op mijn botten. Nu komt het er op aan. Wat een makkie leek qua afstand is voor mij voor het eerst een echte test. Ik zet mijn blik op......nou ja die uitdrukking kennen we allemaal. Ik stamp en stamp en stamp en eindelijk ben ik boven en kan dan afdalen naar de paar huizen die het dorp Lac Sauvin vormen. Aan de kant van de weg staat een mijnheer wat spullen uit zijn auto te halen en staat op het punt te vertrekken. Hij vraagt of ik een van het gezelschap van vier ben die bij hem gereserveerd hebben. Ja ja zeg ik snel en laat hem mijn aantekening zien in WahtsApp waar zijn naam in staat. Hij zegt dat ik vroeg ben maar hij laat me binnen. Een heerlijke warmte omarmt me en het voelt zó goed. Peter en Marc stappen kort daarna ook binnen. We krijgen wat uitleg waar alles staat en hij wijst ons de kamers. Het blijkt een heel grote Gite te zijn met kamers vol stapelbedden. We krijgen twee kamers toegewezen. Gelukkig, vanavond niet bij de snurkers dus hopelijk een goede nachtrust. Mijn slechte slapen van afgelopen nacht, de kou en regen zijn er denk ik mede de oorzaak van dat dit voor mij een van de slechtste dagen was. Nu, na een hete douche en een lekker middagdutje gaat het weer een stuk beter. Ik ga naar beneden naar de eetruimte. Daar hoor ik de andere een hoop lol maken.



Morgen dan naar Vézelay einde van de tweede etappe. We zijn al ver, we zijn al diep in Frankrijk, we zijn er bijna maar nog niet helemaal..........ha ha nog lang niet. Het avontuur duurt voort.

Salud
Caminotier Wim