Guipy/Saint-Révérien - Breuil, woensdag 8 mei 2019

Blog Victor, hieronder blog Wim

Guipy/Saint-Révérien -  Breuil

We stonden op met regen. En het regende, regende en regende. Maar uiteindelijk regende het veel harder. En daarna kwam het met bakken uit de hemel. Maar eerst ontbijten. Met elkaar. En koffie. Ik geef weer eens een rondje koffie. Ooit eens goed wat sticks ingeslagen. Verder toast met Leerdammer, kokosvet en kwark. 

Dan vertrekken we, we zijn, in dit geval, Marc, Marga en ik. Ik verlies ze uit het oog. Maar dan zie ik Marc zwaaien bij een huisje. Dat moet ik zien. Het blijkt een oud washuis te zijn, omgebouwd tot bibliotheek met vissen.  Erg grappig. We pauzeren een tijdje. 

Daarna door en door. Handschoenen worden nat, de sandalen lopen langzaam vol. Plassen met regenbroek en poncho en handschoenen is geen sinecure. Handschoenen uit betekent koude handschoenen ... En dan duurt het weer even voordat het water in de handschoenen warm is geworden. Een keiharde plensbui zorgt voor drijfnatte sokken. Langzaam wordt het water weer warm daarna. De kloven in mijn hiel zullen er niet minder om worden. 

Ik kijk op mijn telefoon om de route te checken. Op een donker scherm. Per ongeluk het lichtje uitgezet. Want mijn telefoon zit in een IKEA zakje. Tegen de regen. Mijn volgende telefoon moet waterdicht zijn! Met de handschoenen weer uit pas ik de instellingen aan. Ik ben vlakbij. Marc en Marga zijn er al denk ik. 

Dan kom ik aan. De gastvrouw laat me in een ruimte waar ik van de natte zooi af kan. Marc komt gedag zeggen. De rugzak blijft beneden. Tegen het gevaar van de bedwantsen. 

Ik kom in een snoeihete kamer, het vuur brand hoog en fel. Mijn sokken spoel ik uit samen met de handschoenen. Daarna in de centrifuge. De schoenen in de warme kamer gezet. Niet voor het vuur. Daar gaan de schoenen van barsten en kraken volgend Marc. Maar een paar meter er vandaan. 

De koelkast blijkt propvol te staan met flesjes rosé, Heineken en Leffe Blond. Wijn 2,50 euro voor een grote fles, 2.euro voor een kleintje, echt bijzonder goede rosé, en bier 1 euro. Dat is goed nieuws. Ik app het naar Wim en Peter die nog aan moeten komen. Lees elders waarom ze zoveel later aankomen. Bij aankomst kan Wim zijn veters niet meer los krijgen door zijn koude vingers. Marc en ik hebben heerlijk geluncht. 

Wim zit nu ook aan de wijn, Peter aan de Leffe. Marc en ik nemen ook nog een Leffe Blond en een rosé. 

Om half zeven is het  eten klaar. Het leven is weer goed. Voorlopig genoeg geschreven. Á demain. 

Victor

De blog van Wim

Etappe Guipy - Le Breuil 22 km

Een paar blogs terug begon ik met een song van Guus Meeuwis. Vandaag zou ik dat kunnen doen met een heel oude song van Rob de Nijs. “Heel zachtjes tik de regen tegen het zolderraam.”......tja. Vervang “Heel zachtjes” in “Keihard” en “het zolderraam” in “de poncho”, en jullie hebben gelijk de sfeer te pakken van deze etappe. Zing het maar eens. Ja, het “bekt” wat minder dan de originele tekst, en het past ook niet zo in het ritme. Het lijkt een saaie regendag te worden. Mhhh, weer mis, de dag heeft een fantastisch staartje. Maar eerst nog even terug naar gisterenmiddag en avond. We, Peter en ik slapen in een huis wat erg lijkt op de villa van de Adams-familie. We lopen de trap op en vinden een bel. We drukken erop. Een keer, twee keer. We proberen een ouderwetse deurklopper, in de vorm van een onderste-boven hangende specht. We horen diep gerommel vanuit het huis maar nog niemand te zien. Hmmmm, wat nu, we willen wel graag naar binnen. Peter besluit gewoon te bellen en ja hoor na zijn contact verschijnt er een ietwat verwarde man. Hij begroet ons en zegt dat de kamer nog niet klaar is. Geen probleem. We zitten lekker en we kunnen wachten. Hij vraagt waar we vandaag gestart zijn en ik leg uit dat we ivm de nationale feestdag in Frankrijk, 8 mei bevrijdingsdag, nu locaties zoeken waar we kunnen slapen, dineren en ontbijten. Hij schrikt. Ontbijten? Oei en alles dicht. Hij krabt op zijn kop. Uhhh, dan ga ik nog even boodschappen doen. Hij beseft zich denk ik dan dat 8 mei inderdaad alles dicht is. Later zal blijken dat hij, op de achtergrond, een fantastische kok is. Zijn vrouw verschijnt. Een pittige, frêle dame. Ik denk een sluier van gelatenheid te zien. Zo van, ja we zijn een avontuur begonnen maar of we er nu gelukkig mee zijn? Mhhhhh, het blijkt allemaal wel mee te vallen. Ze wijst onze kamer. Ziet er prima uit. Netjes, mooi ingericht, goed bed extra breed. Prima douche en toilet. Niks mis mee. We installeren ons en nemen een douche. Dan gaan we even terug naar beneden voor ons etappe drankje. Helaas geen biertje wel wijn. We nemen een glas maar besluiten om later toch nog even naar een multi-shop te lopen om op mijn verjaardag te toasten. We zijn op tijd terug en ik heb een heel fijn lang gesprek met Mariëtte. Even de sfeer van thuis ophalen. Om 20:00 uur hebben we ons diner en het is heerlijk. 

Huiswijntje, heerlijke gerechten. Het smaakt prima. Dan slapen. Zonder de snurker gaat dat prima. 

We ontbijten, ook weer prima en vragen de “stempel”, betalen en zijn weg. In de volle regenuitrusting. Het regent en blijft regenen. De natuur daagt ons uit vandaag. Stappen in de regen is niet fijn. Oké, we gaan er voor. Dag hoor met je mooie vergezichten. Het zal wel mijn blik gaat op........het wegdek. Stampen, stampen en stampen. Pfft, wat een weer. De natuur pakt ons flink aan. Kom maar op denk ik dan. Ik lust je rauw. We kiezen, hopelijk begrijpen jullie dat, voor een wat rechte lijn naar de volgende slaapplaats. De route is niet echt uitdagend. We stappen langs de D-wegen. De auto’s die ons inhalen of tegemoet komen, “sissen” over het natte wegdek en besproeien ons met een extra waterdouche. Doe maar denk ik, prima. Kom maar op. Ik stamp wel door. Het wordt wat zwaarder en de regen gutst naar beneden. We schuilen even in een bushokje. Ha ha, schuilen is veel gezegd. De regen komt van twee kanten onze “schuilplaats” binnen. Ach ja. We eten wat en gaan toch weer door. Het wordt nog zwaarder en ik moet echt diep gaan. Het sissen van de auto’s gaat maar door. Ik “zie” ze vooruit aankomen en “hoor” ze van achteraf aankomen. Ja hoor, daar komt er weer een. Mhhh, raar die “sist” wat minder. Sterker nog hij “sist” niet meer! De auto stop naast me en een vriendelijke man vraagt me of alles goed gaat. Ik geef aan dat het gaat, maar dat wel erg nat en koud is.

Dan ontstaat er Camino-wondertje. Hij zegt dat hij even verderop op een grote boerderij woont. Hij vraag of we koffie willen. ‘Ja graag.’ zeg ik. ‘Ik rij vooruit en steek het vuur aan’, roept hij. En hij “sist” weg. We wagen het erop. Het pakt fantastisch uit. Hij woont alleen op een mooie, grote, oude boerderij. Ik loop het erf op en hij opent de zijdeur. Ik stap naar binnen en vraag hem of het geen probleem is dat het zo nat wordt. Geen probleem. Ik stel me voor en hij schrikt van mij ijskoude hand. Dan duikt hij naar zijn mooie open-haard en probeert die opgang te krijgen. 

Het lukt. Hij stelt zich voor. Hubert is zijn naam. We krijgen koffie en.......later nog een paar stukje warme pizza’s. 

Heerlijk. We komen even op krachten. Peter hangt zijn sokken boven de open-haard. Het droogt een beetje. We wisselen wat informatie uit. Delen foto’s van onze geliefden. Het is een zeer bijzondere ontmoeting. We zijn Hubert erg dankbaar voor deze break. Dit is nu zo’n Camino/wondertje. Bedankt Hubert, er zijn toch veel mooie mensen op deze wereld. We stappen vol nieuwe energie op en gaan de laatste kilometers wegstappen. De natuur is ons eerst eindelijk goed gezind. Het regent wat minder. We stappen en stappen. Nog een paar kilometers. Dan gaat het nog even los. Veel regen, veel wind. Onze poncho’s lijken op klapperende zijlen van een grote driemaster. We zijn er bijna. Eindelijk laat de natuur ons “los”. De “regenkraan” gaat dicht. De “windblower” gaat naar standje een. Net alsof de natuur denkt; geen eer aan te behalen aan die gasten. Laat die gasten maar lopen. En dat doen we. Lopen naar Santiago. Het is goed, het is bijzonder, het is mooi, het is wonderlijk, het is.............Camino. 

Salud

Caminotier Wim