Bouzais - Les Archers, dinsdag 14 mei 2019

Etappe Le petite Preugne - Les Archers 1,3 km

Ja, staat er echt, 1,3 km. Uitleg: na mijn marathon van gisteren lig ik te ver voor. Peter en Victor komen vandaag uit Bouzais dus die maken wel wat km’s. Ik loop ze tegemoet en wacht ze op in Le Chátelet. Dat is 4,5 km terug. Dan lopen we daarna door naar Les Archers maak ik toch nog wat kilometers. Kan haast niet zonder. Maar........zoals jullie gewend zijn eerst nog even terugkijken naar gisteren. Ik kom na die 42 km aan op mijn slaapadres en wordt heel hartelijk ontvangen door Monique. Ik schat haar eind 50 begin 60. Er scharrelen kippen rond op het erf. Dé echte scharrelkippen. Ze vraagt of ik alleen ben want er was toch voor twee gereserveerd? Klopt, maar Marc zag het niet zitten om zó ver te lopen dus die slaapt een dorp terug. Geen probleem. Ik krijg wat te drinken en laat haar zien dat ik aardig wat km’s heb gelopen. Ze schrikt een beetje. Zóveel? Ik word extra vertroetelt. We kletsen gezellig met handen en voeten en wat ik al schreef met Frans, Engels en Google translate. Het gaat geweldig. Om 19:00 uur mag ik aanschuiven voor het diner. Haar man, Pierre is er ook bij gekomen. Een ziekelijke man. Heeft zuurstof nodig en ziet er slecht uit. Grauw, bibberig en slecht ter been. Kortademig. Hij heeft een harde, felle, bozige blik. Voel me niet helemaal op mijn gemak, maar dat blijkt nergens voor nodig. Gaandeweg het diner ontdooit hij, of eigenlijk moet ik zeggen ontdooien wij. Het eten is heerlijk, voorgerechtje, hoofdgerecht, Franse kaas als dessert en als extra speciaal voor mij een stukje chocolade fondant in een heerlijke vanille saus.

Als amateurkok kan ik het erg waarderen en complimenteer Monique met haar kookkunst. Als ik haar vertel dat ik zelf al jaren lid ben van een officiële kookclub schrikt ze een beetje. Nou nergens voor nodig, stel ik haar gerust. Het zijn twee lieve mensen. Ik geniet als ik zie hoe lief ze met elkaar omgaan. Als Pierre met haar praat, af en toe lacht dan straalt zijn gezicht en is alle hardheid, felheid uit zijn ogen verdwenen. Hij heeft het zwaar. Het raakt me. Monique is echt heel lief voor hem. Haalt zijn trui want hij heeft het koud. Voelt aan zijn arm en wrijft hem liefdevol warm. Net alsof ze weten dat ze niet lang meer samen zullen zijn. Ze babbelen wat in het Frans. Soms versta ik een woordje maar het is meer wat ik zie, voel. Twee mensen die van elkaar houden en dat ook uitstralen. Het doet me echt wat merk ik. Te vaak zie je mannen en vrouwen op die leeftijd die alleen nog maar kunnen snauwen naar elkaar. Leve de liefde. Wat een bijzondere ontmoeting weer. Ik slaap voortreffelijk. Had niet anders verwacht. Om 08:00 uur krijg ik ontbijt. Het eerste wat Monique laat zien is dat ze google translate voor Android heeft gedownload. Het bleek gisteren een handig hulpmiddel en we hebben er mee gelachen. Een paar dagen eerder heb ik ook een andere gastheer de app zien downloaden op zij iPad. Vol trots liet hij toen de iPad voorlezen. ‘Kan ik uw borden meenemen?’ Geweldig. We gooide onze duimen omhoog en hebben gejuicht. Hij liep weg met een big smile. Ha ha, heel Frankrijk aan de Google translate. Mooie missie of sla ik nu door? Monique vraagt me heel voorzichtig of ik wat haast kan maken. Ze is vergeten te zeggen dat “haar” Pierre om 09:00 uur een afspraak heeft bij de tandarts en dat ze om 08:30 wegmoeten. Geen probleem. Boven staat mijn rugzak al helemaal klaar. Het ontbijt is heerlijk er staan  zeven, zelfgemaakte potjes jam voor me klaar! En in de kast staan er nog véél meer.

Geweldig. Het is de hobby van Monique. Ik krijg mijn stempel, betaal en haal mijn rugzak van boven. Schoenen aandoen, rugzak om en op pad. Ik neem hartelijk afscheid van Pierre en geef Monique drie afscheidskussen op haar wang terwijl ik met mijn beide handen haar hand schud. Ik wens haar het beste toe en bedank haar voor het fijne verblijf en de bijzondere ontmoeting. Ik loop nu eerst negatieve kilometers. Ik ga terug naar Le Châtelet om daar op Victor en Peter te wachten. Vlakbij een supermarkt wacht ik. We gaan, denk ik, zelf koken dus we hebben boodschappen nodig. Ik sta vandaag in de “kuier-stand”. Na de “race-stand” van gisteren is dat heerlijk. Ik nestel me op een bankje in de zon en schrijf deze blog. Een paar uur even niks heerlijk. Zal vanavond deze blog afmaken met de rest van de dagervaringen. Ik heb vier uur op een bankje gezeten bij de supermarkt. Gek, in mijn vorige leven zou ik helemaal gek geworden zijn. Nu ben ik........ja echt zen. Ik zit heerlijk in de zon en kijk wat om me heen. Later loop ik nog even naar de bakker in het dorp, koop een stokbrood en een heerlijk quiche taartje. Ik loop even wat verder terug naar een soort schuilhut daar kan ik lekker zitten en doe wat administratie. Ik noem het mijn kantoor afdeling Frankrijk. 

Mailtjes, even nog wat belastingszaken regelen en het budget even checken. Alles op orde nu is mijn hoofd echt leeg. Op de terugweg naar “mijn” bankje pin ik nog wat cashgeld en dan ben ik echt helemaal klaar. Ik check waar Peter en Victor uithangen, die zijn nog wel even onderweg dus...........rugzak op het eind tegen de bank aanzetten en gestrekt liggen op de bank heerlijk. Ik val in slaap in de zon goed voor mijn kleurtje. Als ik wakker word zijn ze er bijna. We zijn alle drie echt blij om elkaar weer te zien. Leuk. 

Peter heeft een prikkelend verhaal maar dat lezen jullie in zijn blog. Die komt morgen. Victor en ik gaan boodschappen doen en ik voel hem al aankomen dat wordt voor mij weer sjouwen. Ik kan het hebben voel me super. We slapen in een fantastische omgeving. Een soort tiny-huis maar eigenlijk is het een Pipo-huis. 

Voor de oudere onder ons: daar komt een ezelswagen al over berg en dal. Je hoeft niet af te vragen wie daar in zitten zal.....enz enz. Ha ha. Diep terug in onze jeugd. Wat een geweldig onderkomen is dit. We zijn helemaal blij. Ik heb veel extra kilo’s naar deze plek gesleept. We gaan lekker zelf koken. Wat een mooie locatie wat een leuk onderkomen. We zitten nu heerlijk in de zon en drinken een wijntje en genieten, genieten, genieten, genieten, genieten. 

Salud

Caminotier Wim

Blog Victor

Heel kort. Peter en ik moesten 24 km doen. Prachtig weer, prachtige omgeving.

Peter was licht geblesseerd dus liep hetzelfde tempo als ik. We namen om 10.00 uur een heerlijke pauze liggend in de zon. Peter vertrok eerder maar we hadden afgesproken welke route we zouden lopen. Via de app begreep ik dat Peter de andere route had gekozen per ongeluk. Ik liep de afgesproken route en ging er van uit dat Peter voor me zou zitten. Ik checkte dat maar Peter appte dat hij iets had meegemaakt en niet voor maar achter mij was. Dus waar de routes bij elkaar zouden komen wachte ik. En wachte ik ... Daar kwam Peter aan. Zijn verhaal doet hij morgen ....

Daarna kwamen we bij Wim. De rest is bekend.

Groet Pelgrim Victor