Les Archers - Néret, woensdag 15 mei 2019

Gisteren ging niet alles op rolletjes. Mijn scheenbeen deed heel veel pijn maar heeft het door alle medicatie goed gehouden. Ook liep ik een ander tempo, aanzienlijk langzamer en een zo kort mogelijke route. Zoiets gaat wel eens mis. Volgens maps moest ik ergens linksaf, maar daar was een flinke strook heuphoog gras te zien en ook daarna geen pad. Maar we hebben wel meer gekke paden gelopen en dat kwam altijd wel goed, dus ik het gras in. Dat viel niet mee. Het was een soort waden als door de zee en er waren ook veel hoge brandnetels. Nog even checken op maps: ja, ik loop goed . Na 250 meter geen verbetering dus ik dacht: ik klim over het prikkeldraad en ga in de wei ernaast lopen, dat ziet er beter uit. In mijn jeugd heb ik veel prikkeldraad-versperringen genomen, maar met een rugzak, zware schoenen, ongelijke grond en ietsje strammer ging dat anders dan in mijn herinnering. Het pad op de andere wei liep dood. Ik moest door een flinke stekelheg, weer over prikkeldraad en onder een schrikdraad door. Ervaring had me geleerd dat daar meestal geen stroom op staat, maar BOEM. Hmmmm, hier dus wel, dat geeft best een klap hoor. Verder door brandnetel velden, tot het doodliep in iets ondoordringbaars. En verder ook geen pad te zien. Ik dacht aan Victor's verhaal over niet blaffende honden en boze boeren (zie de eerdere blog) en vond dat de koeien in de wei verderop wat bloeddorstig naar me keken. Dus ik keerde om, nam alle hindernissen nog een keer en belandde een hele tijd later weer op het pad. Veel schrammen, brandnetel wonden, schaafwonden en een ervaring rijker.

 

Ik ontmoet, geleid door Whatsapp, Victor weer en hij heeft jodium. Vreemd genoeg heeft mijn scheenbeen zich tijdens dit uitstapje keurig gedragen. We gaan verder, en komen aan in het Pipo huis uit de blog van gisteren. Een geweldig soort Tiny House. We koken zelf en eten heerlijk. We eten ook veel. Je loopt per dag zeker zes uur, tegen 400 kcal per uur en hebt dus heel veel brandstof nodig. Dat merken we wel, als voorbeeld: een flinke pizza is in no-time verdwenen. En ook nu zijn de borden goed gevuld en snel leeg.

Vanmorgen verlaten we de woonwagen en lopen naar de volgende slaapplaats, zeer op het gemak want het is maar 18 kilometer. We liggen veel in de zon. Dat deden Victor en ik ook even na aankomst twee dagen geleden ook een tijdje, beetje bijkleuren en toen werd door medepelgrims licht misprijzend gemompeld dat dit wel veel op vakantie leek. Daar heb ik van binnen (sommige pelgrims hebben een wat ander gevoel van humor dan ik) om gegrijnsd. Ook onder pelgrims zijn fundis en realos.

Onderweg scoren we wat brood en zo. Nu komen we aan op een soort boerderij, we vinden een slaapzaal en installeren ons, maar iets te eten is niet te vinden en ook niemand te zien die ons iets kan vertellen. En we zitten kilometers van de enigszins bewoonde wereld. Hmmmm. 

Met mijn medereizigers gaat het prima. Victor struint onverdroten door en Wim houdt zich in en loopt de hele dag mee met ons (en draagt ook nog veel boodschappen).

Met mijn scheenbeen is het dankzij smeerwortel, diclofenac, een koeling met spuitbus, goudsbloem en positief denken vandaag goed gegaan. Morgen verder en hopelijk kunnen we nog iets te eten krijgen zo.