Anaiy-le-Château - Bouzais, maandag 13 mei 2019

Blog Victor (hierachter de alarmerende blog van Peter! En van Wim over zijn marathonafstand!)
Gisteren een leuke gite. 6 slaapplaatsen. En een extra voor een Vlaming uit Leuven. Die zijn schoondochter lag in coma en had 1 procent kan er uit te komen. Deze man beloofde aan God de Camino te lopen als ze zou ontwaken. En na 3 jaar gebeurde dat spontaan en ze revalideert nu succesvol. Hij lost zijn belofte in. 
Ik vertrek uit Anaiy-le-Châteaue en denk een leuke route door het platteland te hebben gezien zonder asfalt en een kilometer korter. Het ziet er wat modderig uit door de tractoren maar ach, tot nu toe ging het vaak goed. Ik stamp door. Dan maakt de modder plaats voor een graspad en dan is er geen pad meer te zien, alleen maar gras. Hoog gras. Gras tot aan mijn knieën en zeiknat.

Teruggaan heeft ook weinig zin. Mijn sandalen en sokken zijn binnen 15 minuten kletsnat. Ik zie via GPS dat ik nog niet op de helft ben. Ik stap moedig door. Uiteindelijk zie ik in de verte een pad. Chemin staat erbij. Nu heb ik goede herinneringen aan l"esprit Le Chemin, dus dat zal wel goed zijn dacht ik. Mijn broek is inmiddels tot mijn knieën nat. Dan is er een hek. Chemin staat er. Ik klim er over heen dan een gespannen plastic. Chemin. Ik word wel nieuwsgierig wat het betekent. Kennelijk heeft het meer betekenissen? En ja, het betekent ook zoiets als 'weg'.  Ik loop verder. Dan sta ik op een erf. Ik zie een hond. Is het een beeld? Nee, hij beweegt. Een hond van 1 meter hoog. Lijkt een beetje op een Benner Senner. Ik probeer in te schatten hoe de hond is. Hij loopt naar me toe. Hij blaft niet, maar ja, als blaffende honden niet bijten zullen niet blaffende honden wel bijten denk ik. Ik weet alles van katten en niets van honden. Hij kwispelt. Dat lijkt me een goed teken. Oren gaan plat, lijkt me verkeerd. De oren gaan weer overeind. Lijkt goed. De hond nadert en ik besluit mijn stokken niet te gebruiken. De hond ruikt aan me. Volgt me even en blijft dan staan ... Wat een opluchting.  
Nog even een boer passeren en ik ben veilig terug op de 'historische weg van Vezelay'. Sandalen uit. Er staat op waterproof. Leek me al raar voor sandalen. En het klopt ook niet. Ik trek mijn sokken uit en wring ze uit. Maak mijn voeten droog met zo'n makkelijk handdoekje wat altijd aan de rugzak slingert en trek droge sokken aan. Die ik nu weer aan het drogen ben aan de voet want die werden vochtig van de zool. 



Zon en wind. Er komt er een Duits echtpaar langs. Ik zal ze weer treffen in de komende gite weet ik. Hij ziet me niet liggen. Maar hij kijkt scheel, dus dan kan. Dan komt zij langs, ze ziet me niet, ze is verdiept in haar routeboekje. Grappig dat mensen zo slecht om zich heen kijken. 

Vanacht lag ik wakker. In een soort helderheid. Er kwam een gedachte op. Ik schreef hem op:  'Wie is het die de stilte in mij hoort?' 
Kortom het gaat goed (althans bij mij, het blijkt Peter wat problemen te hebben. Nummer 2 met shinsplint (zie verder de blog van Peter) . Hier laat ik het voor vandaag bij. 
Bon Camino Pelgrim Victor

Blog Peter.
Gisteravond kwamen Wim en ik aan in Chatenton, in een kast van een huis. Zo'n oud aristocratengebouw met heel veel kamers en een tuin van veel hectaren, maar nu wat vervallen. Geleid door een oudere dame van zeker 83 jaar die zich de kaas niet van het brood liet eten. Het was erg leuk, veel andere Nederlandse pelgrims, wat oude bekenden, en wat voor ons nieuwe kennismakingen. Er was een Nederlandse met een lichtere rugzak dan ik die nog een iPad bij zich had ook. Het ging allemaal wat wanordelijk maar kwam goed en eten en slapen gingen goed. 
Vanmorgen een Frans ontbijt, stokbrood met jam, koffie uit een soepkom en sinaasappelsap. Het went snel. Mijn linkerbroekspijp ritst niet goed af maar in de beste camino-traditie vraag ik hulp van Mat en Marloes en zij regelen het. En dan op pad, heerlijk weer en een korte etappe. 

Langs het kanaal is het gras hoog en nat dus ik kies de weg. Mooi hier, ik hou pauze voor een boulangerie en bekijk hoe in een zeer gestaag tempo Frankrijk zich voorziet van stokbrood. Na 10 kilometer gaat mijn scheenbeen weer pijn doen, de shin splint speelt weer op. Overbelasting en dat voelt niet fijn. Het tempo zakt naar 2,5 kilometer per uur maar het is niet zo ver meer.
Ik arriveer bij een leuke gite, Victor later ook en Jean Claude en een Duits stel makende slaapzaal complet. In de zon liggen is heerlijk, een biertje en zo eten. Ja, dat is allemaal zo slecht nog niet. Hopen dat het morgen met de blessure wel beter gaat. Er staat een week rust voor en dat ga ik natuurlijk niet doen. Ik heb al gesmeerd met goudsbloem want dat helpt tegen alles, en slik ontstekingsremmers en ik denk ook nog positief. En bij Wim is het ook goed gegaan, dus goed voorbeeld...
Diezelfde Wim heeft vandaag een monster tocht van 42 kilometer gelopen!!! Het lijkt hem goed te gaan getuige de Whatsappjes. Respect hoor. Morgen komen we als alles goed gaat weer bijeen en gaan we uitwisselen. Wordt dus vervolgd in dit theater.
Peter

 Blog Wim
Etappe Chareton du Cer - La Petite Preugne
Vandaag een drieluik voor jullie. Ik zal het daarom kort houden. Mhhh lastig. Peter heeft al over het mooie oude huis geschreven dus ik start gelijk met mijn deel van de tocht. Ik moest aan de bak. Geen slaapplaats te vinden dus nog verder zoeken en ja hoor gevonden 40 kilometer verderop. Slik. Oké, ik ga ervoor. Al vroeg verlaat ik de ontbijttafel en ben voor 08:00 uur op pad. Beetje warm draaien en dan direct volgas kijken hoelang dat goed gaat. Gelijk maar het antwoord dat gaat erg goed. Ik sta er zelf van te kijken. In 7 uur “race” ik naar Le Châtelet zo’n 35 kilometer verderop. Ik ben twee keer kort gestopt. Of ik nog wat gezien heb onderweg hoor ik jullie vragen. Zeker. Het is een prachtige route. Van alles wat. Ik loop langs een net gemaaid grasveld. Dat hoge gras waar later die grote rollen van worden gemaakt die je dan overal op de velden ziet liggen in dat plastiek. Wit, zwart of grijsgroen. Het ruikt heerlijk. De wind waait de geur mijn kant op als ik langs loop. Verderop zie ik een nog niet gemaaid veld en de wind speelt een prachtig spel. Het is net de zee waarop golven met schuimkoppen rollen. Maar dan in het donker en lichtg groen. Zover als ik kan kijken. Prachtig. Dan loop ik een koel donker bospad op even weg uit de zon beetje fris. Snel erdoor heen stappen maar. Ik zie in de verte nog een pelgrim lopen. Ik haal hem in. Het blijkt Aad te zijn. De egocentrische man. Ik zeg hem gedag en vertel hem beleeft dat ik liever alleen loop omdat ik nogal wat kilometers moet maken. Dat is geen probleem hij loopt nog heel even in mijn tempo mee en zakt dan af. Het gaat echt heerlijk. Zon, warmte, mooie route, mooie natuur. Ik heb het naar mijn zin. Een oude baas staat zijn keurige moestuintje te schoffelen. Hij roept een groet en ik zwaai terug. Ik neem een korte pauze op een idyllisch plekje. Ik zie een zeer oude brug (Romeinse tijd?) en er staat een groot schoepenrad water weg te “draaien”.


Ook weer prachtig. Het lopen wordt nu toch wat zwaarder, maar ik ben bijna in Le Châtelet. Van daaruit moet ik nog wel door naar mijn slaapadres. Na 41 kilometer ben ik op mijn plek.

 Ik logeer bij een lieve dame. Monique. We hebben echt een heel leuk gesprek in de talen Frans, Engels en Google. Google translate dan. Het gaat geweldig. Nu Peter er niet bij is moet ik zelf aan de bak, het is geweldig. Ik heb een eigen verdieping tot mijn beschikking. De douche was heerlijk, mijn was heb ik gedaan en die hangt te drogen in de zon, er wordt beneden gekookt over een uur kan ik aanschuiven. Wat wil je nog meer. Morgen een soort rustdag, dan pik ik Peter en Victor weer op die dan mijn kant uitkomen. Het was een heerlijke dag ik heb genoten. Het is leven is mooi.
Salud
Caminotier Wim