Les Billanges - Saint-Leonard, donderdag 23 mei 2019

De melaatsen van de Camino

De snurkers zijn de melaatsen van de Camino. Niemand wil met ze in één kamer terechtkomen. Iedereen straalt je 's nachts boze gedachten toe. Ik ben één van hen, een snurker, ik ben melaats. Ik heb ook oordoppen bij me want er zijn er natuurlijk meer snurkers dan ik alleen.

Voor je spirituele ontwikkeling is het erg goed. Als je eenmaal tegen de boze blikken kan van je medemensen ben je al een heel eind. Aan trainingsmogelijkheden geen gebrek dus. 

Ook krijg je groot respect voor je vrouw die dit liefdevol accepteert als gegeven. 

Het liefst trouwens leggen ze je in een kamer alleen. Kortom, snurker zijn heeft voordelen. Je leert begripvol met mensen om te gaan ook al kijken ze je boos aan om iets waar je niet schuldig aan bent, althans, je kan er weinig  of niets aan doen. Vergeving van het sacherijn van de slechtslapende niet snurker is een levensles.

Prachtige begrippen voor een Camino. Die snurker leert te vergeven en te begrijpen. Nou de niet-snurker nog. Trouwens, veel niet-snurkers weten niet van zichzelf dat ze toch snurken, met de deuren slaan, het licht aan doen, maar dat terzijde. 

Marcel, gisteren ochtend, vroeg of het niet heel vervelend voor mij was, dat snurken. Wat een mooie vraag. Nog nooit één iemandh had zich bekommert om wat het effect op de snurker zou zijn van zijn snurken en de reacties die hij daarop krijgt. Alle mooie woorden over pelgrims ten spijt. In de 8 jaar en duizenden kilometers Camino is hij de eerste. Mooi Marcel. Al was hij wel als een kind zo blij gisteren een kamer voor twee te hebben. Het is hem gegund.

Het kan wat eenzaam voelen wellicht, als snurker. Ach, ten diepste zijn wij allen alleen en de camino geeft ons de kans om te leren hier mee te dealen. 

Dank voor deze wijze lessen. Het beleven wat een outcast meemaakt maakt je vriendelijker en begripsvoller.

Desalniettemin ben ik begonnen met anti-snurk oefeningen. Die zijn er en versterken de verslapte spieren waardoor het snurken ontstaat. Gelukkig duurt het 2 tot 4 maanden voordat het over is. Cadeau voor Hetty. Ik snap dat mensen dat normaal niet doen trouwens. Het kost je meerdere uren per dag om ze alle 16  te doen en wie heeft of neemt die tijd? O ja, een Camino loper. 

Verder was het mooi weer. Gisteren lekker gegeten in een Pipi Langkous huis. Met Pipi als kok en als klap op de vuurpijl een lang maar energiek verteld verhaal door haarzelf. Zeer speciaal iemand. Een echte hippie uit de jaren 60. Ik lag in de woonkamer, waar 1 bed stond. U begrijpt de reden. Ik heb heerlijk geslapen. 

Nu is Elza weg en weer op de Rocamedour route en slapen Magda en Andrea in een hotelletje. Wim was vroeg en liep hard omdat we niet konden reserveren in een kleine gite. Peter volgt op gepaste afstand. Als ik dit schrijf in de zon is iedereen al lang voorbij en eet ik mij toast. Het leven is goed. Ik ben nog op tijd om een bed te krijgen. Je moet je persoonlijk melden en betalen en je credential laten stempelen. Wim kon dat niet voor ons doen. Maar ook voor mij is er plek. 

En hieronder de foto's van gisterenavond en vandaag.

Tot slot een gedicht van Peter Miller over de Camino.

Thuiskomen betekent verdergaan

Erken-

Veranderd kom je thuis

Vol persoonlijke ervaringen

ben je niet meer dezelfde

die vertrokken is,

Maar de mensen

vele vragen en problemen

de verwachtingen

de eisen

zijn gebleven

 

Gebruik je nieuwe kans

om oude dingen opnieuw te zien

je nieuwe ervaringen te vertrouwen

moedig nieuwe wegen in te slaan

 

Langzaam is meestal sneller

Tijd nemen om tijd te hebben

Minder is meer

Alleen veranderen wat ik wil

Op mijn gevoel vertrouwen

Op een goed einde vertrouwen

 

Ontdek –

Alleen in het verdergaan

geduldig, stap voor stap

blijf je in het spoor

openen zich nieuwe mogelijkheden

vind je de zin van jouw leven

Want de eigenlijke pelgrimstocht

is jouw leven van alledag

 

Peter Miller

Groet van pelgrim Victor