11 september 2024, Boo de Piélagos - Santillana del Mar

Redelijk vroeg op. Het is nog donker. We hadden een kamer voor vijf voor ons vijven. Goede bedden, dekbedden en je mocht je eigen slaapzak niet gebruiken. Maar wel je rugzak meenemen naar de kamer. Kennelijk gaan ze er vanuit dat de bedbugs vooral via de slaapzakken binnenkomen. 

Opstaan, pakken en dan naar de bar. Maar die is nog dicht. Gelukkig gaat die om half acht open. Café con Leche en croissants aangevuld met Nederlandse WASA crackers, cheddar en smeerbare blauwe kaas. 

En dan naar de trein.

Want lopen over de spoorbrug van 100 meter lang over het spoor  is een beetje gevaarlijk. Je moet dan goed timen (na een trein komt er even niets). Maar je kan ook een halte met de trein. Veiliger. En dan doen we. In 2013 deden we dat nog. Maar nu niet meer. We pakken dus de trein, één halte. Wim is al vertrokken. Hij wil even kijken hoe het met zijn gekneusde rib gaat. 

Gaat kennelijk goed want we krijgen via de groepsapp een foto binnen van een terrasje. Dat diclofenac helpt is zeker (op de foto ook een biertje, helpt vast ook).

Aangekomen bij het eerste café gaan Elza en ik naar binnen. We bestellen en wachten op Hetty en Vera. Die niet komen. Eens bellen. Vraagt Hetty of ik de buizen heb gezien.

Welke buizen? Zij zijn voorbij gelopen en dachten dat het café dicht was. Ooo. Beginners fout natuurlijk. Ze lopen terug en Hetty kan haar koffie die al voor haar klaar staat, op gaan drinken.

In het volgende dorp proberen we een café te vinden. Niet dus. Café dicht. Maar er staan bankjes. Dus even picknicken. Hetty ontmoet nog een Amerikaanse. Ze schaamt zich voor Trump. Als Trump wint gaat ze emigreren naar Canada. Hetty vertelt haar dat ze daar toch niets aan kan doen. Dus waarom je daarvoor schamen? En weer door. We komen mooie dingen tegen en bijzondere dingen. Neem nou dit huisje voor de muizen. Deed ons aan Marja denken. 

Ik loop best wel lekker. Ik had heuppijn en besloot de steunzool in de rechterschoen, links zit  niets, weer te vervangen door de fabriekszool. Nadeel, ik loop dan nog schever. Mijn voet klap nog meer naar binnen. En dat moet opgevangen worden. Maar ja, zo ben ik ooit toch met Wim en Peter richting Santiago gelopen en met Wim aangekomen. En jawel, de pijn in de heup is gelijk een stuk minder. De rechterschouder gaat ook beter. De linkerschouder is nu meer belast. Nadeel: de rugzak hangt wat scheef. Dus zo loop ik nu door Spanje. Manke Nelis is er niets bij, maar ik heb nergens last van. Dus ja, oplettende lopers achter mij, ik weet dat ik zo niet kan lopen met mijn klappende rechtervoet en scheve rugzak dus u hoeft mij er niet meer attent op te maken. Hoe ik dan toch gewoon door lopen? Gewoon training. De spieren vangen deze gebreken op als ze sterk genoeg zijn.

Heerlijk gelopen vandaag. Het boekje suggereerde deze route over te slaan. Niet mooi. Hoezo? Mooie route en ja, een industrieel stuk erbij. Maar daar is Hetty, opgegroeid letterlijk onder de rook van de DSM, niet van onder de indruk. 

Hierna, een hereniging, alweer, met Wim, die ivm zijn rib, iets eerder vertrokken was, in Santullana del Mar. Wim liep goed, gesteund door de pijnstillers. Wij ook. Zonder doping. Samen gingen we verder naar een camping voor een stacaravan met 3 slaapkamers en 6 bedden. Eerst nog even boodschappen doen er koken. Wim kookt en ik snij alle groenten aan stukken. Lekker 2 flessen Rioja erbij. Heerlijke luxe salade met aardappelen, ei en ui en knoflook en salade met appel, tomaat, paprika, peterselie stokbrood met roomkaas.

Heerlijk gegeten en allemaal een heerlijk bed met schone lakens en handdoeken. Morgen weer verder 

De 'Marja' foto.

Santillana del Mar

Thich Nath Hanh

❛ I am a continuation, like the rain is a continuation of the cloud. ❜