Lopen naar de stad Vilanova

Mooi, protestmars en iets van bezinning

Het is bijna 18:00 uur. Ik zit in mijn eigen wereld. De hele dag al. Nu bijna letterlijk. Ik ben de enige pelgrim in de albergue. Ik ben in Vilanova. Let op: de V wordt hier een B. Het is maar dat je het weet. 

Ben net klaar met avondeten. Ik heb voor mezelf gekookt. Een kleine super om de hoek. Voor een tientje alle ingrediënten. Dit, met de slaapplaats, is dus het echte pelgrimsleven. Eenvoudig, soms hard, hard werken dan en altijd verrassend. 

Mijn bed was goed vannacht, de rest ach voor een paar euro. Ik ben om 08:00 uur weg, wacht even op het licht worden. 

Traktatie daarvoor? Een mooi beeld ter afscheid van Ribadeo en de Noordkust. Het was geweldig. 

Het weer is prima, zachte temperatuur, geen wind. Wel gelijk omhoog. Dat wordt het moto van de dag. Omhoog en omhoog. Poe. Dan denk ik dat ik echt uitgenodigd wordt voor een geweldig mooie dag. Het fenomeen “Regenboog” bied zich aan. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Het lijkt wel een soort poort. Kom maar binnen Pelgrim, binnen in Galicië. Daar waar het lijkt alsof het net nog wat mooier en beter is geregeld. Neem nou de Camino-zuiltjes. Zó Galicië. Pijl, schelp, en de afstand, in kilometers en tot op de meter nauwkeurig. Tot de laatste schelp op het plein in Santiago. Voor de kathedraal. De hele route zie je deze zuiltjes, op je app kijken waarheen? Niet nodig hier. 

Wat brengt de dag me verder. Nou veel, veel gevarieerd, en veel aan..  ja wat eigelijk. Beoordeel zelf.

Na de prachtige regenboog, gaat het los. Regen, veel, lang, hard, koud. Oké een beproeving dus. Poncho aan, rugzakhoes al omgehangen. Stappen. Erg veel omhoog vandaag. Maar het landschap……..echt weer zo mooi. 

Ik zie geen andere pelgrims en de protestmars begint. Hoe dan? Nou simpel. Na 20 dagen en vandaag de 21e dag wandelen, gaan er een paar lichaamsdelen nu écht protesteren. Oké, denk ik, ze willen aandacht en in de blog. Nou vooruit dan. Wat is het probleem. Voet links heeft last van de nattigheid, voetzool en grote teen doen pijn, mhhh, roepen, nee schreeuwen; genoeg, klaar ermee. Voet rechts meld zich ook. Eigenlijk al veel langer nu ik er over nadenk. Soms, op een niet gelijke ondergrond een pijnscheut alsof je je enkel hebt verzwikt. Die enkel vind het zelf ook een beetje gênant wat het is ook gelijk weer weg. Dan komt ineens een van de spieren in mij rug zich melden. Ja lekker zeg, net nu het steeds flink omhoog gaat. 

Oké, ze hebben mijn aandacht, staan in de blog en nu door. Serieus, het is niet prettig, het uhhh doet pijn soms niet te harden. Nou mooie term, niet te harden, laat ik dat nou wel zijn, een harde. Hard voor mezelf dan. Stoppen? Hoe dan, in het bos komt geen bus hè. Dus echt even diepgaan en aan mooie dingen denken. Het komt goed. 

Pas na 16 km een barretje voor koffie en een heerlijk broodje. Nodig na mijn twee-yoghurtjes-en-een-sapje-op-de-kamer ontbijt. 

Tank was leeg, echt leeg. Schoenen even uit en wat rust. Na deze break. Power! Pijntjes zijn een stuk minder, mentaal weer “knallen” en heerlijk wandelweer. De zon mooie paden en weggetjes. Het gaat weer heerlijk. 

Ik zink wat weg in mijn hoofd. Het is echt qua omgeving en foto’s zo’n Nationaal Geographic beeld. Die maak ik en bedenk dat ik die voor de blog bewerk met een spreuk. “Droom níét je wandeltocht, Wandel je droomtoch”. Variant ik weet het maar kijk naar de foto en je snapt het denk ik wel. 

Droom niet je wandeltocht, Wandel je droomtocht!  
(Later volgt de bewerkte foto 🤗)

Verderop zie ik een prachtig huis, mooie plek, twee stoelen op het fantastische uitzicht gericht. Zie me zelf daar helemaal zitten met Mariëtte. 

Dan keer ik nog wat verder naar binnen omdat de protesten gedaan zijn en de paden nu bijna luxe aandoen om te wandelen. 

Ik denk aan hoe we als mensen met elkaar omgaan. In woord en gedrag, houding meer. We zeggen zo vaak loze woorden, maken zo vaak loze gebaren. Neem nou; “Doe voorzichtig” als afscheidsgroet. Wat zegt dat nou helemaal. Kijk uit voor de wilde dieren in het bos, zoals Roodkapje, of kijk uit voor die andere roekeloze verkeersdeelnemers? 

Ik snap hem wel, maar eigenlijk, eigenlijk zegt diegene die jou dit meegeeft; “Ik hou van je”, “Ik wil je graag terugzien”. Mooi toch? 

Ik denk aan vroeger, mijn lieve moeder. Ja, ze reist mee deze Camino. Ik zie een scène voor me ik zal hem schetsen; Ik ben 16 of zo iets. Sta in ons kleine, fijne ouderlijk huis in Kethel en ga er zo weer op uit. Naar school of naar wat anders. Ik roep “Nou dag hoor Mam, ik ben weg”, mijn moeder reageert “Doe voorzichtig”. “Ja Maaaaaaa” is mijn reactie. Beetje zo van ja joh. Ik ga. De tuin in, pak mijn fiets en nog voor ik het tuinhek uit ben, ben ik “Doe voorzichtig” alweer vergeten. Stel, stel dat mijn moeder nu had gezegd; “Ik hou van je, zie je graag straks weer” dan was dat zó veel langer blijven hangen dan het tuinhek. Dat weet ik zeker. Maar dat is geen commentaar op mijn lieve moeder hoor. Ik wist dat ze veel van me hield. Maar zo doen we het toch allemaal. 

Maar…………

Wat nou als we nu eens de echte woorden gebruiken als we elkaar ontmoeten, begroeten, gedag zeggen, afscheidnemen. De echte houding, gebaren, echte gevoelens gebruiken? 

Tja, en terwijl ik daar zo een hele tijd op aan het “kauwen” ben loop ik zomaar het dorp in waar ik mijn slaapplek heb. Een reis naar binnen over hoe we met elkaar omgaan.  Bezinning, ik zei het al. 

Ik ben er wel weer stil van geworden. 

De Camino, geeft je soms pijn letterlijk, soms mentaal, soms gedachten die diep gaan. Dat maakt het zo bijzonder. De Camino is bijzonder. De Camino is er morgen weer. 

Buen Camino

Wim

PS:

Doen jullie voorzichtig. 🤗❤️