26 september 2024, Villademoros

Wat hebben we heerlijk geslapen in ons treinstation. Er stoppen nog 4 treinen per dag. Heerlijk de storm voorbij horen trekken in een warm bed met dekbed.

We mochten geen slaapzak gebruiken in verband met het risico's op bedbugs. En daarna een heerlijk ontbijt. Gisteren bij het avondeten nog een leuk gesprek met een Duitse jonge meid over het wezen van het pelgrimeren. 'De weg lopen is het doel, niet zo snel mogelijk ergens komen.' We waren het wel eens. Verder leuke gesprekken tussen 2 Spanjaarden die slecht Engels spraken maar goed Spaans, een Française en wij tweeën. De rest zat aan een andere tafel. 

Het zou zo goed als droog zijn. Maar dat was het niet. Niet dat het de hele dag regende maar genoeg om ons geregeld even doen twijfelen. Wel of niet in het oranje.

Over de Oranjes gesproken, in een kroeg, waar veel Argentijnse fietsers wat dronken refereerde een van de fietsers aan Maxima. Leuk. Maar de ander zei zoiets (mijn Spaans is beroerd) dat ze geen echte Nederlandse was omdat haar vader fout was geweest tijdens het generaals regime. Nu is dat bekend natuurlijk, vandaar dat haar vader niet bij de officiële plechtigheden mocht zijn, pijnlijk voor Maxima maar wel begrijpelijk vanuit een politiek standpunt van een land als Nederland, maar ja, die vader is allang dood (toch?) en Maxima is haar vader niet. De ander was iets toleranter. Maar we wensten elkaar Bon Camino en ze zwaaiden hartelijk toen ze voorbij fietste later.

Het thema van deze dag is verval, schoonheid en blubber. Want wat staan er toch een prachtige lege huizen te verkommeren. 

En de blubber. Het had hard geregend en gewaaid vannacht. En de regen kwam de paden nog lekker afzetten. En wij met open schoenen zo goed mogelijk droge voeten houden natuurlijk. Dan weer omhoog, zweten met die poncho aan. Onze route ging over de N642a maar de pijlen stonden naar de mooiere route maar die was nat en glibberig. We kwamen bij een boom over een riviertje,

die inmiddels een snel stromende riviertje was geworden. Ik herkende de boom van een foto van Wim. Die boom was glad, en er afvallen zou naast natte schoenen wellicht ook blessures kunnen veroorzaken. 2 stoere Spanjaarden deden het wel, met moeite, een jong stel ook. Maar wij trokken ons Crocs aan en liepen risicoloos door het water.

Wel een hoop gedoe natuurlijk. In een café kwamen we een Amerikaanse vrouw tegen uit Wisconsin met een regenkilt, best handig in het aan en uit doen, maar ze had wel natte voeten gekregen. Het was haar niet gelukt namelijk zonder er af te vallen over de boom te lopen.

Nadat we het echt wel zat waren die modder en stenen liepen we over de lege asfaltwegen van de N642a. Mooie uitzichten waren ons deel met wolken, zee en nattigheid. 

Ondanks de spetters dus toch een leuk dag. Even wat kortere afstanden, zo komt het uit. En na morgen weer wat langer. 

Eind van de dag boodschappen gedaan want we zitten in een huisjespark waar we wel terecht konden voor een pelgrimsprijs.

Jammer dat Wim er niet is om mee te koken. Het toeval wilde dat hij ook kookte, bijna hetzelfde zag ik op de foto. Samen koken met Wim is altijd erg gezellig. Nu moest ik de wijn bijna helemaal zelf opdrinken 🤣.

Morgen weer verder. Niet zover. Daarna gaan we weer ruim in de twintigers. Maar je moet ook slaapplaatsen hebben. Het weer is morgen goed voorspeld en ik hoop dat het water dan wat is weggezakt. 

Tot morgen.

die ene blauwe ... 

'Een mens ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets wat van de rest is afgescheiden, een soort optisch bedrog van zijn bewustzijn.'

Albert Einstein