Een etappe met….een wondertje

Blubberen maar naar Muros de Nalón

Ik start de blog voor morgen, voor jullie vandaag, in een sfeervol café restaurant. In het surf-hostel waar ik slaap, twee stapelbedden op een grote kamer, heb ik wat advies gevraagd voor een goed restaurant. Ik wil heel graag Cachopo eten. Een heerlijk gerecht wat ik ken van Javi. Hij stuurt me vandaag een foto van zijn zoon, Sergi, die zo’n gerecht krijgt opgediend. Het is een heerlijke schnitzel, beetje groot, maar zo lekker.  In 2019 5 jaar geleden heb ik dat voor het eerst gegeten. 

Nu dus op zoek. Ik kom in het café en vier lieve dames gaan via google translate met me in gesprek. Het lijkt te lukken. Ben benieuwd. Sfeertje hier is prima, iets van het Camino-spoor af maar oké het is maar zo. Net als ik nu niet weet wat ik straks echt op mijn bord ga krijgen, de keuken gaat om 20:30 open, weet ik dus ook nog niet waar ik morgen slaap of naar toe loop. Ik vind het uitdagend en als ik er aan denk krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ja, waar anders, overbodige informatie. 

Als je dat een paar jaar geleden aan me zou vragen, echt ik zou daar niet tegen kunnen, maar nu. Heerlijk. 

Ik krijg ook veel de vraag hoe het mij allemaal lukt om dit zo allemaal te kunnen doen op mijn leeftijd. Het antwoord is simpel: als eerste de support van thuis. Zonder dat gaat dit nooit lukken. Fit of niet. Het is mijn basis, geweldig. Dan uiteraard moet je fit zijn en blijven. Ik ben gezegend met een goede gezondheid en conditie en kom geen vervelende aandoeningen of ziektes tegen die voor mijn generatie soms zo hard toeslaan. Die conditie hou ik goed bij. Wandel elke werkdag met mijn buurman 5,5 km. Ga driemaal per week naar mijn sportstudio PFN (klik maar eens op de link onder aan deze blog, een beetje reclame maken ach..). Het werkt voor mij. Ik let op mijn voeding en thuis letten we steeds meer of de producten de we gebruiken, betrouwbaar en eerlijk geproduceerd zijn. 

Ben zelf de kok thuis en dat is een leuke hobby. Ik let op mijn drinken, ‘s morgens wat minder dan ‘s middags. Geintje. Ik slaap geweldig en ben echt een levensgenieter. Mijn stressniveau is denk ik laag, best handig. En gewoon dingen doen. Zo doe ik dat. 

Neem nu. Ik zit in een café waar het steeds drukker  is geworden. Nu snap ik ook die vier dames achter en soms voor de bar. Etenstijd. Ik zit als een Ernst Hemingway, de beroemde schrijver die veel in een bar in Key West zat, de Sloppy’s Joe’s bar, te schrijven aan deze blog met een kakofonie aan geluid om mij heen. 

Het gaat beginnen, er wordt een bordje en bestek neergezet. Mijn eten wordt gebracht en het is het gerecht wat ik wilde. Het was erg lekker en ik heb weer een hoop energie voor morgen.

Ik vertrek om 08:00 uur uit het surfhotel en ga op weg. Ik heb lekker ontbeten, yoghurt met appel uit eigen tuin. Straten zijn nat maar het is droog geen regen. Eerst maar een beetje warm lopen en op gang komen. Ik bel even met mijn buurman. Gezellig. Hij loopt virtueel ook mee. 

Het wordt een natte dag het begint te druppelen en  later nog wat harder. Dus een oranje dag. Poncho dag. De route is gevarieerd iets minder aantrekkelijk maar uitdagend genoeg. Ik loop door wat buitenwijken van de grotere plaats. Het is erg rustig, zaterdag. 

Ook vandaag weer een aantal venijnige klimmetjes maar het uitdagendste was de route door het bos. Omhoog en omlaag over blubber-paden. Voorzichtig aan niet uitglijden dus. Vanop de hoogte zie ik de rivier Nalón, breed, kronkelend door het landschap. Later steek ik deze rivier over, maar het pad op de brug is erg smal. Het lukt om heelhuids aan de overkant te komen. Dan nog een kleine kilometer, omhoog natuurlijk, en ik ben bij de albergue waar ik zou willen slapen. 

Ik hang de natte spullen over twee stoelen die voor de deur staan. Ga lekker even zitten ben best moe. Ik bel en…..teleurstelling. Vol alle 10 de bedden. Ik bel nog een tweede albergue, ook vol. 

Dan komt plan C in beeld, maar dat betekent dat ik echt veel verder moet. Ik pak de boel weer in en wil net vertrekken als er een man en een vrouw aan komen lopen.  Hij is aan de telefoon, beetje bozig zo te horen. Maar dan; hij vraagt of ik gereserveerd heb, nee dus, mooi zegt hij er belt net iemand af. 

Ik heb een bed, diner én ontbijt. Wij noemen zoiets een Camino-wondertje. Het is kleinschalig dus met die 10 bedden met de echte sfeer van de Camino. Vanavond samen eten, er wordt gekookt en morgen ontbijt. Perfect. Nu draait er nog een was, kan ook hier. Wat wil je nog meer. Nou een bed voor morgen en dat is ook gelukt. In mijn beste Spaans. 

Heel langzaam komt Santiago de Compostela in zicht. Heel langzaam is straks deze Camino gelopen, gewandeld. Maar nog niet. 

Buen Camino

Wim

Hier blijf ik fit en kan ik doen wat ik doe. Iets voor jullie? Er is er vast een in de buurt. 

https://www.personalfitnessnederland.nl/studios/personal-trainer-barendrecht/