Wandelen naar Vilalba

De herfst komt, de mist verdwijnt, de zon trakteert en ik ontmoet een bijzonder persoon. 

Zo dat is even een titel boven deze blog. Geslapen als roos. De wekker moest zijn werk weer doen. Ik kan hier zelf een lekker, eenvoudig ontbijtje maken. 

Als ik klaar ben moet ik nog even mijn schoenen buiten van het rek halen. Ik stap naar buiten, zó dan! Fris, zeg maar koud aan mijn blote benen. 

Ik zeg het tegen wat anderen pelgrims en ja, die hadden dit ook niet verwacht. Toch ga ik lekker op pad. Drie lagen aan zodat je straks laagje voor laagje uit kunt trekken. Nu nog even niet. 

De zon komt op en trakteert weer eens. Mooie foto’s te maken van de opkomst en het “gevecht” met de mist. De zon wind natuurlijk, maar het duurt even. 

Dat natuur aan het schakelen is van het ene seizoen naar het andere merk je goed. Ik zie en herken de, denk ik, signalen die daar bijhoren. 

Ik leg alles ingezoomd vast. Een paddestoel aan de kant van het pad, een eikeltje midden op het pad, speciaal mos gewoon lui liggend op het pad, een spinnenweb met dauwdruppels hangt uitslovend mooi te wezen aan het prikkeldraad, de huls-takken  met hun mooi gevormde blaadjes en varens die langzaam kleur bekennen. Ik geniet er volop van. 

Wat verder loop ik op een oude brug af en zie ik een jongeman met lang haar op een matje zitten. Hij, bij zijn uitgestalde handwerk. Sierraden, houten schelpjes, armbandjes, oorhangers. Ziet er mooi uit. Heb je het niet koud vraag ik. Kou zit alleen maar hier (hij tikt op zijn hoofd). Ik heb een leuk gesprek, bijzonder gesprek met deze vrije vogel. Heeft een mooie kijk op mensen en verteld hoe hij omgaat met de tegenstrijdigheden die in discussies vaak ontstaan. Mooi. Ik koop wat spulletjes en laat hem tevreden achter. Zijn naam: Jezus. 

Het wordt warmer en ik zie letterlijk hoe de mistflarden weg drijven, op de vlucht slaan voor de zon. 

Het is een mooie tocht vandaag en wat ik weer langzaam zie komen op het pad zijn de oude, soms zeer oude kruizen die de pelgrimsweg markeren. 

Wandelen in de mist is koud. Als er dan een bord opdaagt met: 100 meter naar links een bar? Ik ben er uiteraard naar toegelopen. Lijkt dicht, maar van dichtbij zie ik beweging. De deur kan ik open duwen en ik stap een heerlijk warme bar binnen. Daar trakteer ik mezelf op een tweede ontbijt. Café con leche, tortilla en zumo. Zó lekker. 

Het was een prachtige dag en de slaapplek is ook zeker niet slecht. We gaan koken vanavond. 

Hoe mooi is het nu op de Camino. Kijk en je ziet het. De Camino bied je veel, heel veel mooie dingen. 

Buen Camino

Wim.