Vandaag een rustig aan dag naar Salinas

Mooie van lelijkheid, lelijk mooi zeg maar

De wekker moet me wekken. Daar zijn wekkers voor dat klopt. Maar zelden is het echt nodig dat ik er wakker van of door moet worden. Hoe zeg je dat eigenlijk. Nu dus wel. Geslapen als een……uh…..een  pelgrim die lekkere inspanningen doet waar je ook je rust dus voor nodig hebt. Het is half zeven en slapen in een grote plaats betekent verkeersgeluid. 

Vandaag ga ik naar Salinas. Een typisch plaatsje aan de kust. Gisteren heb ik de route bestudeerd in het kleine boekje over de Norte. Het wordt volgens het gidsje een mix van stukken door de natuur, maar ook de stad uit en verderop kom ik wat industrie tegen. Ik ben benieuwd. Heb er zin in, ik ga mijn tijd nemen en misschien ook wel onderweg nog wat bloggen. Dan moet ik wel rustpauzes nemen die sla ik nog wel eens over. Nu mijn bed uit en de ochtendroutine in. O, deze keer heb ik wél ontbijt, gisterenavond heb ik de noodvoorraad aangevuld bij een supermarkt die wel 50 meter naast mijn slaapadres ligt. Pfftt, end lopen hoor. 

Zo het ontbijt is op. De rugzak weer ingepakt. Bijna 07:30. Ik ga op pad. Tot later. 

Ik ben aan het tijd-bloggen of blog-tijden, het is maar hoe je het bekijkt. Het is 10:00 en het gaat weer heerlijk. Ik zit op een bankje aan een kleine doorgangsweg. De zon probeert door de laaghangende wolken te komen en dat lukt zo te voelen. Is het mooi? Nee en ja. Gijon uitlopen is niet zo lastig. De bronzen schelpen in de stoep wijzen je de weg. De app helpt. Ik zie de achterkant van de stad, grauw, triest, lelijk, industrie, herrie. Dat hoort bij een grote stad. Hier is een grote kolencentrale met ratelende grote transportbanden. Het boekje spreekt van een apocalyptische stemming. Je ziet door de lelijkheid ook wel weer schoonheid. Alles heeft zijn balans. Mooiheid bestaat bij de gratie van de lelijkheid en andersom. Ying yang. Zoiest, het een kan niet zonder het ander. Waar zou Jip zijn zonder Janneke. Hoewel Jip en Jip en Janneke en Janneke kan natuurlijk ook. 

Mijn pauze gebruik ik om dus steeds een stukje te schrijven. Na de grauwheid werd het weer prachtig. Lange bospaden, glooiende weggetjes langs mooie huizen. Hier en daar nog een venijnig klimmetje. Net komt er een dame van 75 voorbij en komt even naast me zitten. Ze is van Montreal en bezig met haar Camino vanaf Gijon. De eerste dag, dus erg wennen. Ze maakt van mij een foto. 

In de blog van gisteren ben ik helemaal vergeten te vertellen dat ik, vlak voordat ik bij mijn slaapplek was, zomaar op straat werd aangesproken door een dame. Gaat u naar Santiago vroeg ze mij. Ja zei ik. Ze sloeg een kruisteken en rommelde wat in haar tasje. Ze gaf me twee snoepjes voor onderweg. Zo lief en bijzonder. Ik bedankte haar door mijn handen samen te vouwen en een buiging te maken. Muchas gracias. 

Ik drink nog wat, eet wat en ga weer verder. 

Wat een heerlijke wandeling vandaag. Het is nu 12:15 en dít bankje was voor mij bestemd. De zon schijnt, het is rustig nou ja weer rustig. Het stuk wat ik net gelopen heb was mooi. Ik wandel niet ik kuier vandaag. Ik ga wel ver weer zo’n 28 km maar dat is prima te doen voor mij. Ik zie weer van alles, prachtige kleine weggetjes door nog steeds glooiend landschap de rust is zo fijn, ik stop regelmatig om naar de stilte te luisteren. Die kun je echt horen. Je zou het zo opnemen om thuis nog eens af te spelen. Het allerlaatste stuk, vlak voor Tabaza en nog verder doorlopend, is dan weer lelijk. Ook dat wist ik elke dag even het pad bestuderen is leuk. Hier ook industrie. Zeker zo’n 3 kilometer dat ik langs grote hallen, kranen en veel vrachtwagens loop. Bij het laatste deel worden autowrakken verwerkt. Op een groot parkeerterrein staan de afgedankte auto’s. Die worden richting een hal getransporteerd. Ik hoor binnen monsterlijke geluiden en denk aan het eind kleine pakketjes schroot te zien. Ooit in een lied bezongen in relatie tot vriendschap. Je moet als medewerker wel goed opletten waar je je auto parkeert anders moet je met zo’n pakketje schroot naar huis. Bij een chauffeurs-café heb ik net koffie gedronken. Ik was er absoluut een heel vreemde eend in de bijt maar ach de koffie was lekker. Nu door het stadje Rovés mijn weg vervolgen richting Avilés. Misschien wel in een keer uitlopen. Wie zal het zeggen. 

Nog een korte pauze. Net nadat ik Avilés weer achter me laat. Twee bankjes dus ja even zitten slokje water. Ben net door Avilés heen en heb al die heerlijke terrassen kunnen weerstaan. Nog 3 km te gaan dan ben ik voor 15:00 binnen en dan weekend. Wordt hier mooi wandelweer het ís al mooi wandelweer al dagen. Wat een feest. 

En dan ben ik binnen al gedoucht spullen verzorgt en nu het laatste stukje bloggen. Ik krijg op het laatste stuk toch nog een beloning van de Camino. Nog even door een stukje bos over een mooi klein pad. Ik kom van een redelijke hoogte en moet naar zeeniveau dalen dus gaat het naar beneden. Ik zie de kustlijn en de hoge hotels ervoor. Later zijn die geheel verdwenen door de mist van zee die er ineens is. Voelt koud aan. 

Vandaag dus een mix van mooi en lelijk. De dag begon bewolkt even de maan gezien en ‘s middag weer de zon. Heel erg rustig onderweg daar waar er geen storende geluiden van industrie en autowegen waren. Lekker in het nu gewandeld. 

De blog is weer klaar. Ik ga mijn etappedrankje opzoeken en misschien gelijk wat eten als dat al lukt. Ach ik zie wel. Net als morgen. Ik probeer een slaapplek te te regelen. Niet gelukt dus ik ga morgen op pad en zie waar de Camino me brengt. 

De Camino brengt je overal en nergens lijkt het soms. Maar dat is dus…….juist Camino. 

Buen Camino 

Wim.