En dan in een keer naar Gijon

Ik ontmoet twee killers. 

Ik leef nog hoor. Het is maar een titel. Ik start de blog vandaag in een wasserette in de buitenwijk van Gijon. Het is weer nodig na al die handwasjes om het weer eens goed schoon te krijgen allemaal. Dus hup alles in de kleine rugzak op naar de wasserette. Vlak om de hoek nog geen 200 meter lopen vanwaar ik vandaag weer een onderdak heb gevonden. Aan de overkant van de wasserette een barretje nou prima geregeld. Je heb trouwens hier op elke hoek en stoep een barretje. 

Vandaag was een pittige dag. Maar met de lekkere salade die ik gisteren heb gegeten en een goede nacht slapen start ik vandaag om 07:00 uur vol energie. De andere 3 mannen op de kamer zijn ook al druk in de weer rond half zeven dus ik begin er ook aan. 

Buiten alles donker, ook de barretjes nog, maar de mensen van de gemeente zijn al weer druk met alles schoonmaken. Eerst denk ik dat het geregend heeft, maar dat komt, blijkt, door zo’n schoonmaker die met een forse waterslang de boel nat, maar ook schoon spuit. 

Geen regen dus en op weg naar Gijon. Door het donker wandel ik Villaviciosa uit. Ik speur naar een barretje of café maar niks nog open. Zonder ontbijt op pad, mhhhh, geen noodvoorraad meer, niet fijn, maar is ook Camino. In Gijon mijn “noodvoorraad” maar aanvullen. Na een uur wordt het wat lichter en kan ik weer genieten van de omgeving. Het blijft zo mooi en zo fijn om hier te wandelen. Vandaag ben ik weer goed bij de les en kijk veel en goed om me heen. Als was het ook voor koffie. 

Nou dat is dus niet gelukt, pas in de voorstad van Gijon heb ik een cafeetje voor lekkere koude cola en warme tortilla. Daar was ik echt aan toe. 

Het is weer een superroute vandaag, een hoop km én met, voor mij twee killer beklimmingen. 

De een is de Alto de La Cruz, (whats in a name off my grandchild 🩵) de tweede iets minder pittig maar toch, de Alto de Curbiello. Mijn twee killers. Ik overwin beide beklimmingen door mijn pas flink te vertragen en goed mijn stokken te gebruiken. 

Op de eerste beklimming pas ik zelfs even een schema toe van 100 stappen omhoog en dan 50 tellen rusten. Zo lukt het uiteindelijk wel maar kost veel kracht. (Victor rustig aan hier morgen) Aan het eind van de tweede beklimming wacht me een verrassing. 

Ik zie en hoor de asfaltweg al maar de laatste 150 meter is zo stijl. Ik kruip met de slakken mee omhoog en ik zie een man staan. Althans, eerst zijn hoofd, hij maakt een foto van iets, en bij elke stap van mij komt hij meer in beeld. Ik stop hijgend op de weg, ben boven. Even een flinke slok water en ff pauze. Nou dat lukt. Het blijkt een Nederlander te zijn die op de fiets in etappes die hele kust vanaf de Noord-kaap aan het fietsen is. Guidon is zijn naam 60-tiger. Tentje staat op een grasstrookje naast de weg. Fiets tegen een berm-paaltje.   

Ik vergeet een foto te maken van het tentje, sta uit te puffen en wil dan eigenlijk weer verder. Hij verteld van alles, wil niet meer werken, verteld vervolgens passievol over zijn expertise, technisch verhaal maar hij doet wat met geschakelde ICT systemen die voor complexe ontwerpen (machinerie enz) de gegevens gerelateerd vastleggen. Dus van het kleinste alleen bestaande schroefje tot het gehele ontwerp. Tot zover ICT met Wim. Nee boeiend hoe hij verteld ik heb er via mijn positive kant (met dank aan broeder Fons) naar geluisterd. 

Daarna geeft hij mij zijn zienswijze op de complexe wereld en samenleving zoals die gevormd is na of misschien wel voor het covid-tijdperk. Ook ik constateer net als Elza, dat in mij camino-bubble gaten zitten waardoor dit soort info naar binnenkomt en dat wil ik niet. Ik sluit me niet voor de het geheel op zich af, maar wel even niks van dat in deze paar weken. Ik kap het gesprek af en ga verder. Heerlijk wandelen door geurende bossen, mooie bospaadjes, mijn gedachten de vrije loop maar bewust genieten van wat ik zie. Mooie vergezichten op Gijon maar eerder ook zicht op de beschermende zeearm Ria de Villaciosa waar trekvogels in de winter hun overwinteringsplek vinden. Tot wel 150 verschillende soorten. 

Ik kom grote wijnvaten tegen en een klein lief poesje wat stil langs de kant van de weg zit. Net zo stil als een kleine pony verderop. Ik passeer twee oude mensen, man en vrouw, zittend op twee stoelen voor hun oude huis en kijkend op de weg. Zacht muziekje en ze genieten van het warme zonnetje. De zon die weer zo mooi zich zelf presenteert in de ochtend. Ik groet de beide oudjes en krijg een mooie buen Camino in koor terug. Ik glimlach lief naar het is vertederend om te zien. 

De kust komt weer terug in beeld en je weet dan weer dat je op de Norte loopt. Het binnenlopen in een grote stad, Gijon dit keer, is echt weer zo’n schakelmoment. Ik heb het idee dat ik er in mijn outfit en mind setting niet thuis hoor. Ik wil de natuur in. 

Ik moet best een eind door de stad, eigenlijk helemaal naar de andere kant. Ik loop langs de boulevard, herkenbaar, was hier precies op de dag af vijf jaar geleden ook.

Dan na een lange toch, maar redelijk snel gelopen, ben ik op mijn slaapplek. Een kamer in een pension. Een lieve dame uit Andalusia schrijft me in en we hebben nog een mooi gesprek over hoe mensen eigenlijk met elkaar zouden moeten omgaan. Ik zeg haar dat mijn thema van deze Camino voor mij is om het “Nee zeggen” beter te kunnen toepassen en als tweede dat ik mijn medemensen liefdevoller wil bekijken en wil helpen daar waar nodig. Dit moet je soms gewoon eens hardop (of in een Blog) durven uitspreken, je niet voor moeten schamen. Aangeven hoe jij in het leven staat of bent gaan staan. Je hebt tenslotte maar een leven, jouw leven. Ik ben er al 70 jaar mee bezig met dat ene leven en sta nog steeds open voor positive verbetering maar probeer er wel alles uit te halen. Soms alleen vaak met mijn dierbare. 🤗

Nou, zo kan het wel weer toch? Fijn dat jullie weer meeliepen. 

De was is inmiddels klaar ik ruik voorlopig weer naar viooltjes. 

De Camino ruikt ook naar viooltjes en naar nog zoveel meer. De Camino is meer. De Camino is gewoon Camino. 

Vandaag sluit ik ook af met een overweging of spreuk zoals Victor dat vaak doet. Een spreuk die ik al jaren geleden heb bedacht, maar die voor mij steeds meer aan kracht wint. 

Liefde is het poetsmiddel voor de glans in je leven. 

Buen Camino

Wim.