De bubbel verlaten

Ik verlaat even de PFE bubbel en duik onder in de PFN bubbel

06:41 op weg naar Castro-Urdiales. Daar ontmoet ik Paul en Berry. Paul is een sportcollega van de PFN (Personal Fitness Nederland). Daar sporten we samen. Conditie, kracht en gezelligheid. Zoiets. 

Ik heb Paul extra enthousiast gemaakt over mijn Camino avonturen. Hij liep zelf al met het idee omdat ooit, ergens, zoiets te plannen.  Nu loopt hij dus samen met zijn werk/vriend collega drie dagen mee. Geweldig. Ik verlaat dus even mij vriendinnen en vriend van de PFE groep. Pelgrims For Ever. 

Het wordt een geweldige dag. Na een betrekkelijk goede nacht sta ik om 06:00 op. Ik doe dat zo stil mogelijk. Ik ken de ongeschreven regels van de Camino en het slapen op een slaapzaal met meerdere stapelbedden. En toch gaat het fout. Mijn etui met de telefoonopladers en touwtje heb ik niet dicht geritst en……..knal oplader valt eruit om 06:01 uur. Tja. 

De rest verloopt redelijk rustig. Wassen, spullen inpakken, yoghurtje eten, schoenen aan, rugzak om en……de lampjes aan op mijn rugzak. Wit voor, rood achter. Nodig? Wat dacht je. Het is nog pikkedonker. Ik loop langs een locale weg en best al veel verkeer. Dus veiligheid voor alles. 

In no time ben ik weer terug in Castro-Urdiales. Ik zie de oude kerk en het gebouw met vuurtoren prachtig liggen. 

Paul en Berry heb ik snel gevonden en we ontbijten even wat. Dan gaan we op pad. Leuk ik mag de beide heren een beetje gidsen en wat vertellen over de Camino. 

We gaan een spectaculaire dag tegemoet die zich laat samen vatten in een lofzang op wat we zien en waar we lopen. De foto’s moeten het praatje maar compleet maken met het plaatje. Wat een schoonheid van vergezichten, natuur, de oceaan, de bloemen, huizen, dorpjes, de route

Paul stopt ons op een plek en zegt: ‘Stil, luister hoe mooi zo stil’ hij heeft gelijk meer dan. Er klingelt een koebel maar om wiens nek dat zien we niet. 

We stappen, klauteren, glibberen en glijden, stampen, sjokken. Maar we komen er wel. 

Het laatste stuk na ruim 30 km is loei zwaar. Blubber en grote stenen op ons pad. Opletten dus. Het laatste stukje valt wel mee, we dalen langzaam af naar Laredo. 

Als we het stadje binnen strompelen hoeven we alleen maar over te steken en plop we landen op de terrasstoelen die géweldig zijn.  Ik loop naar binnen voor bier, de drank van Pelgrims na een heftige maar schitterende etappe. Het smaakt!!!!!

Hotel opzoeken voor Paul en Berry, zo gedaan die van mij ligt er achter. We maken voor het dinner  een afspraak, die er niet komt! Hoe dan?

Simpel mijn adres van de locatie klopt niet. Nou ja, het is een ziekenhuis voor ouderen. Dat zou dus passen maar is niks. Tja. De dame in kwestie die ik aan de lijn krijg als ik bel regelt het, juiste adres, dus terug, prachtig uitzicht vanaf mijn kamer balkon.

Omdat het weer zover terug lopen is ga ik niet met de heren dineren. Ik eet wel wat hier in het hotel. Morgen tweede kans. 

Voor nu is het even genoeg. Ik ben moe maar zeer tevreden. Paul en Berry zijn kanjers. Ze hebben het geweldig gedaan op de camino. 

Klaar de vermoeidheid slaat toe een dag van ruim 37 km. Vermoeidheid en Camino, het gaat hand in hand, het gaat Camino. 

Buen Camino

Wim