De etappe naar Pesués

De geluiden van de Camino

Wat een perfecte dag. Zo heel anders dan de regendag van gisteren. Mijn voeten hebben het naar hun zin en dansen bijna over de weg. 

Vanmorgen weer vroeg wakker. Rond 06:00 uur. Ik blijf nog even liggen “achter de gordijnen”. Ja zo ziet dat er uit. Bedden met wat privacy door de gordijntjes. De eerste geluiden van de Camino dienen zich aan. De ruimte bevat, strategisch opgesteld, vijf stapelbedden. Ik hoor gezucht, gerommel en al wat geritsel van andere vroege volgels. Hier en daar nog een verlaat snurkje en ja soms ook een zuchtje wind. Nee niks geks, hebben we allemaal zo nu en dan. 

Na tien minuten ga ik er uit. Pak mijn toilettas en handdoek. Ga naar het badgedeelte. Mhh beide wasbakjes bezet. Oké, eerst naar het toilet. Daarna bakkie vrij, dus……tandenpoetsen, gezicht wassen, body wassen klaar. 

Terug naar de slaapruimte. Daar wordt het “klunen” over de opgestelde rugzakken die in de krappe ruimte voor de bedden staan opgesteld. 

Ik ga verder met mijn routine, jullie kennen hem inmiddels. Dan zo goed als klaar en naar boven. Het is hier inclusief ontbijt. Broodje, jam, koekjes om mee te nemen, koffie con leche. Simpel. Allemaal aan twee grote tafels dus beetje kletsen met de anderen pelgrims. Ik zie Paul uit Australië en wonend in Canada, een jonge dame ook uit Australië en zo door. Victor sluit aan en Elza zit al aan de andere tafel. 

We spreken van alles, maar eigenlijk ook niks af. We hebben slaapplaatsen gereserveerd, maar dat blijkt ruim 30 km verderop te zijn. Onderweg besluiten we via de app, dat dat te ver is dus zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Dat komt straks wel. 

Ik ben klaar, doe de laatste dingen en ben weg. Ho, hoor ik jullie zeggen. Hoe dan met die geluiden? Ja, dat komt nu. De kerktoren in beeld en ik word “uitgeluid uitgezwaaid” door een brons zwaar geluid van de klok. Precies acht uur. Het eerste geluid. Ik loop het dorp uit en het tweede geluid dient zich aan, geratel, geschraap van de restaurants die hun spullen weer klaar maken voor een nieuwe dag. 

Verderop in een wei de koeien met hun bellen. Het geluid draagt ver, zeker al het windstil is. Deze keer een koe met een “zware” bel. Het geluid klikt bijna loom, traag, blijft wat hangen. Net als zware wijn aan het glas blijft hangen. Dan de hanen, kraaien om het hardst, ze lopen niet op tijd het is allang licht. Ach, Spaanse kippen, zal ook wel mañana zijn. Weer zo’n Camino geluid. 

Dan hebben we nog de landbouwtrekkers, grommend en brommend als het onhoog gaat, zuchtend en puffend als het omlaag gaat. Maar, de berijders van deze grommende en puffende voertuigen zwaaien altijd vrolijk terug als ik ze groet. Mooi toch. 

Wat hebben we dan nog meer aan geluid? Natuurlijk de Buen Camino-groet van de locals en andere pelgrims. Maar ook de honden. Nou weet ik dat we niet helemaal meer naar viooltjes ruiken na een volle week wandelen, maar om nou al bijna een kilometer voordat ik paseer, te beginnen met blaffen. Mhhhh iets met de wind in de goede richting. Hondengeluid op de Camino? Check. 

Nog meer? Ja het belangrijkste geluid. De stilte. Zo mooi. Vandaag voor mij pas “te horen” in de middag. Op de route nadat ik een prachtige oude brug ben overgestoken. Ik zei al het is droog vandaag en het gaat zo lekker. 

Er zijn verschillende mogelijkheden qua route. Ik kies voor een deel langs de kust. Ik word beloond met prachtige beelden, stranden met rollende golven. Leuk voor de vele surfers, vergezichten op baaien, water, wolken, land. De zon prikt met zijn warme kracht, gaten in de wolken en toont zijn mooie zonnestralen. Een mooi natuurspektakel. Mijn ogen vangen het, mijn telefoon/fototoestel mhh een beetje. Techniek wordt dus op dit punt nog steeds verslagen door de mens. Ik denk dat dat komt omdat een menselijk-camera-oog verbonden is met een menselijk-hart en denkvermogen. Die combinatie, onverslaanbaar. Oké, ik hoor jullie denken; zeg Wim gaat tie? Jawel, maar Canino hè. 

Verder op de route dan maar. Langs de kust, prachtig. Het loopt heerlijk op en af. Soms loop ik hoog boven zeeniveau dan weer op zeeniveau. Veel surfscholen langs de kust en een hoop kampers, iets voor Joke, een pelgrims for ever vriendin, met die vrije vogels wat naar mijn idee surfers zijn. Ik zie ze “pedellen” en “rijden” op de golven. Heerlijk lijkt me dat. Zal ik? Nee, ik ben aan het wandelen. 

Ik stopt voor een koffie, pan chocolate en zumo de naranja. Lekker. Ik heb weer contact met thuis en deel “hoe mooi het hier is”, gevangen in foto’s. Fijn zo’n moment weer. Thuis missen hoort bij de Camino maar het blijft missen. 

In Spanje zijn ze zuinig op ons. Ze waarschuwen voor een slechte weg. Mooi toch. 

Onderweg bel ik ook met mijn broer en praat hem live bij. Trouwe blog-volger. Ik maak een foto van een aanwijzing waarheen en zeg hem dat ik die in de blog opneem. Weet hij gelijk genoeg. 

Dan kom ik terug op de slaapplaats. Wilde we eerst naar Colombres, doen we niet. Ik stop bij een barretje in Serdio en ga op verzoek van Victor naar de plaatselijke Albergue. Tja, die is al een tijdje dicht. De muurschildering is er nog maar het hek eromheen is onverbiddelijk. Daar kan niet meer overnacht worden.

Kort overleg via de app. Kan je Pesués proberen. Tuurlijk. Ik bel, probeer in het Spaans 5 slaapplekken te reserveren, maar voor ik het weet gaan we over in het Duits. Richard, zo heet de man die ik aan de lijn heb, verteld me later aan de bar dat hij een poosje in Duitsland heeft gewoond. Dat komt goed uit ik woon er al 70 jaar tegenaan dus heb wel wat van de taal opgepikt. Het worden 2 tweepersoons kamers en 1 eenpersoons kamer. Mooi geregeld. Ik meld het de anderen. Klaar. 

Ik ben er inmiddels, heb gedoucht, geblogd en ga op het terras wachten. 

Hoe de avond verloopt? Geen idee horen/lezen jullie morgen. 

Laatste geluid van de Camino? We slapen aan een doorlopende weg. Dus…….raad het geluid. Wie het goed heeft mag gratis een etappe meelopen. 

Camino is geluid, Camino is leuk (als het niet regent) Camino is soms spel. 

Buen Camino.

Wim.