De weg naar Villaviciosa

Ik loop alleen maar het is druk

De blog begint…….in een hoekcafé combinatie van een koekjes en broodzaak. Het is druk in het dorp en in het café. Er is een feest en de hele gemeenschap is op straat. De tafels in de barretjes, restaurants, binnen en buiten op de terrassen en in de partytenten zitten bomvol. 

Het is het “Fiestes del portal". Ik probeer er achter te komen wat het is. Ik ben dus al binnen op mijn volgende etappe adres. Villaviciosa. Eerst maar eens de dag en nog een beetje de avond van gisteren. 

Het adres waar ik gisteren geslapen heb had niet veel karakter. Heel weinig pelgrims beetje vergane glorie. Geen voorzieningen. Hoort erbij. Na alles weer geïnstalleerd te hebben en gedoucht lekker even wat drinken en eten en dan…………(Wil zal het erg vinden) een middagdutje. Ik was moe na de vele kilometers. Ik wordt pas laat wakker en ga op zoek naar wat te eten. Gek dat lukt me niet. Of ik kijk niet goed of heb ook niet echt trek. Ik neem een biertje op een terras tegenover de kerk en ga weer terug naar mijn slaapplek. Ik rommel nog een beetje bel even met thuis en ga slapen. Mhhh, dat werd een uitdaging. Slecht matras, koud, slaap van de middag zat me dwars denk ik, dus in de draaimolen. Links, nee rechtsom dan maar en zo een poosje door. Uiteindelijk lukt het natuurlijk wel. 

Ik vertrek niet zo vroeg rond 08:00 uur. Fris, nog niet zonnig en maar 13 graden. Ik heb dan al zelf een yoghurtje gegeten met stukjes chocolade. Lekker. 

Dorpje uit wandelen en ja gelijk weer prachtig om me heen. Het loopt lekker zo tussen de weinige bebouwing en langs de velden met appelbomen. 

Ik loop wel op een groene muur af en weet dan al dat ik straks omhoog mag lopen. Omdat het niet te veel kilometers zijn vandaag, doe ik het rustig aan. Maak foto’s vooral van de flora aan de kant van de weg. 

Halverwege een helling vind ik dé spot om een klein ontbijtje te nemen. Klein hutje, met afdakje, plank om op te zitten. Mooi, ik pak mijn voorraaddoos en haal er mijn stuk brie uit. Stokbrood doormidden snijden, dat broodje vervoer ik in de papieren zak in een van mijn crocs die aan mijn rugzak hangt. Zitten, kijken, ontbijten, genieten. 

Ik zie of hoor niemand. Een enkele auto zoeft voorbij meer niet. Ik pak de boel weer in en ga verder. Dan wordt het druk. Druk in mijn hoofd. Gek, mijn benen en armen doen hun werk op de automatische piloot. Heb ik geen omkijken naar. Gaat het omhoog dan worden de stappen tragen en iets korten, de armen duwen me met de stokken wat extra omhoog. Omlaag, dan gaat het wat sneller en remmen de stokken wat af, zeker als het een “rommel” pad is. 

Mijn hoofd gaat ook aan de wandel. Ik noem het altijd gedachten-surfen. Over hoge golven en ja ook weer de dalen. Het gaat over thuis, de familie, we hebben een grote familie van heel jong tot al een gerespecteerde leeftijd. Er daar hoort alles bij. Net al in alle andere families groot of klein. En daar gaat het over in mijn hoofd. 

Raar hoe zo’n “hoofd”, mijn hoofd dat ook zelf lijkt te regisseren. Ben ik ineens een stuk verder op de route wordt ik “wakker” en kijk weer bewust om me heen. De herfst komt eraan.

Het is echt stil, ik kom de hele dag maar twee andere pelgrims tegen. De route is gevarieerd, eerst de wat bredere locale weggetjes die naar al die huizen leiden die hier weer “uitgestrooid” staan. 

De koeien en hun bellen ik hoor ze en zie ze. Soms grazend, maar ook al lekker liggend, herkauwen. 

De zon is dan allang mooi achter me opgekomen en wordt al lekker warm dus jack uit en shirt lange mouw uit. 

Ik loop vandaag iets veder van de kust af, nou de route dan hè, die ik weer netjes volg op de markeringen langs de weg. Veel tussen de heuvels en het glooiende landschap. Ik zie rommel langs te kant van de weg, een half kapotte kast. De laatjes zitten er nog in. Ik bedenk dat dit ooit eens nieuw was en er in die laatjes van alles heeft gezeten. Veilig opgeborgen of gewoon papieren wat dan ook. Mijn hoofd neemt het weer over, ja laatjes die zitten symbolisch ook in je hoofd. Met van alles erin. Je kunt ze zo open trekken en wat je dan vind……nou vul maar zelf in. 😜 

Zie je, dat krijg je nou als je alleen loopt dan loop je de route, de Camino, maar je loopt ook naar “binnen”, een reis naar binnen. Interessant hoor. 

Vlak voor ik afzak naar het dorp, nadat ik door een mooi bos ben gelopen, zie ik een mooie tekening op een pilaar van de snelweg waar ik onderdoor loop. Echt mooi. 

Dan stop ik even omdat ik nu van de route af moet wijken om bij mijn slaapadres te komen. Ik check het even op de app. Er komen twee fiets-pelgrims aan uit België. Man en vrouw op weg naar Santiago de Compostela. Fietsen zo’n 70 km per dag. We kletsen wat over hun en mijn ervaringen met lopen en fietsen. We wensen elkaar weer een Buen Camino. 

Dan kom ik na 17 km aan in het centrum. Wat is het druk. Ja nu weet ik het, dat feest. Alles vol. Ik vind mijn plek wordt netjes ingeschreven, stempel en afrekenen, € 14,00. Een gedeelde kamer met twee stapelbedden. Echt Camino. Ik douch, trek wat schoons aan en ga naar buiten. Ik heb trek. 

Dat wordt met de drukte dus een hele tour, maar ik kom dus in dat café/koekjes-bakker zaakje uit en drink mijn etappe drankje en eet twee pinxtos. Zo makkelijk gaat dat eigenlijk. Door wat slaapgebrek van vannacht besluit ik terug te gaan en even te gaan liggen. Lekker toch weer een dutje (sorry Wil). 

Blog schrijven en posten en dan op zoek naar wat avondeten. 

Van de anderen PFE-ers krijg ik wat berichtjes. Toch anders zo. 

Maar dat is ook Camino, je eigen weg, je eigen pad, je eigen gedachten, je eigen Camino. 

Buen Camino. 

Wim