Zondag rustig aan dag naar Poo de Llanes

Langzaam lopen het is niet ver vandaag

Ik geniet nog na van de dag van gisteren. Wat een avontuur en wat een mooie dag. De vele hoogte meters hebben wel wat energie gevraagd dus dat eet ik er ‘s avonds weer bij. Heerlijk Fabada een soort van dikke witte bonensoep met spek, worst en bloedworst, morcilla. Geserveerd in een klein pannetje met brood. Later bestel ik nog een klein stoofvlees gerecht met tortilla. Koud biertje en de energievoorraad is weer aangevuld. 

We zijn weer allemaal binnen en hebben het goed. Mijn nacht is perfect. Slapen en pas om 07:45 uur wakker worden. Dat voor een vroege vogel. Ik ga naar beneden naar de bar voor een simpel ontbijt. De rest druppelt ook weer binnen. Zittend op het randje van mijn bed vanmorgen wist ik nog niet waar ik ‘s avonds zou slapen, hoever ik zou lopen en uiteraard naar welke plaats. In mijn werkzame leven zou me dat aardig “benauwen”. Nu is het relaxed. Vera en Elza appen, wij slapen hier. Even denk hier in híér deze plek, nee ze gaan maar een klein stukje verderop. Halve rustdag na alle inspanningen van gisteren. Van Victor en Hetty weet ik dan al dat zij echt niet ver gaan vandaag. Ik besluit om de PFE bubbel nog niet te verlaten en reserveer ook een bed waar Elza en Vera slapen. 

Daar zit ik nu in de tuin, in de zon. Vroeg, zo rond tweeën. Ook voor mij even een halve etappe. Ik heb  gedoucht, mijn kleding met de hand gewassen en opgehangen in de zon. Hoop dat het voldoende droogt de rest van de middag. 

Ik denk nog terug aan de route van gisteren en vergelijk dat dan weer met vandaag. Totaal anders. Dat is juist zo leuk. Hier nog een foto van mijn gevecht in de “jungle”. 

Ik loop het kleine dorpje uit deze ochtend. Al heerlijk in de zon. Het kan nu echt rustig aan. Elza en Vera lopen hier nu ook en we genieten van de omgeving, de bloemen, een roofvogel, later van het stadje Llanes. We kopen een eenvoudige lunch bij de Carrefour en op de stoep voor die supermarkt, een kleine, stoppen we alles weg in de rugzakken. Ineens horen we Nederlands praten. Een dame spreekt ons aan. Zij woont hier en in een TGV-snelheid vertelt ze haar levensverhaal. Oké, even Nederlands kunnen praten snap ik maar gelijk je hele verhaal. Ach, we luisteren, knikken, zeggen op de juiste momenten ja(hoop ik). Toch vraagt ze ook naar ons verhaal en dat vertellen wij ook uiteraard. 

Wat verderop willen we koffie. Maar ja, waar gaan we zitten, zon, half zon, geen zon of toch een beetje. democratisch overleg maar het plan werkt niet helemaal. Uiteindelijk vinden we altijd wat en zitten we aan een klein haventje heerlijk café con leche te drinken. Het gebeier van de kerkklokken, het is tenslotte zondag dus de kerkdiensten worden gehouden, doet ons besluiten om daar naar toe te gaan en een stempel voor ons pelgrimspaspoort te halen. Voor de hoofdingang staan en zitten een mevrouw en mijneer. Staan ze te bedelen of te collecteren, ik weet het niet. De dame maakt met haar handen het stempel gebaar en de man wijst om de hoek. Mhhhh, wel en niet duidelijk. Hij loopt even mee en aan de achterkant van de kerk maak hij een gebaar van daar, daar moet je zijn. Een deur, dicht, verder niks. Waar dan? Er is geen bel, wel een “klopper” en een heel klein roostertje waardoor naar buiten kan worden gekeken, denk ik, om te controleren of het wel betrouwbaar volk is. Was vroeger denk hard nodig. Nu zwaait de deur open en een wat norse man laat ons binnen. Binnen in een gang en later in de sacristie. Daar krijgen we een stempel en weg zijn we weer. 

We wandelen door de zondagmorgen sfeer van dit leuke stadje en komen bij de kust.

Onderweg zie ik nog een man met een mand op zijn hoofd. Afrikaanse roots?

En dan gelijk weer de schoonheid van de zee de grootsheid, van links tot helemaal rechts water, water, water en de horizon zó breed dat je heel flauw de kromming van de aarde ziet. 

De grillige rotskust is weer zo mooi. Het water wat er zich omheen krult prachtig. De diepe blauwe,zeegroene kleur. Een mooi pallet. 

Ik loop alleen verder, wil naar mijn slaapadres om daar de was te doen. Dat is gelukt dat hebben jullie kunnen lezen. Wat het verder wordt, geen idee. Jullie lezen het morgen. 

Camino is soms hard “werken”, afzien, lange dagen. Maar soms is Camino rust en niks doen. Maar het is en blijft Camino. 

Buen Camino. 

Wim