De etappe naar Luarca

Slapen met een hink, stap en sprong

In de vroege morgen vetrek ik voor mijn wandeling naar Luarca. Ik heb een etappe van ruim 28 km voor de boeg. Qua afstand valt dat nog wel mee, maar het gaat hier op en af hè en de paden zijn nou niet bepaald rode lopertjes. Nee, da’s absoluut geen klacht, integendeel. De Camino del Norte is prachtig en uitdagend. Net zo uitdagend als het slapen soms is. Gisteren heb ik in een grote, mooie en goed georganiseerde albergue geslapen. Gerund door een Spaanse dame en Engelse partner. 

Bij het inchecken wijst ze me op de regels en mogelijkheden. Dinner, met keuzes zoals rijst of aardappelen, vlees of groente. Prima en dat voor 10 euro. Ontbijtservice is er ook. Ik krijg een bed toegewezen, boven deze keer, en doe weer mijn routine. 

Het eten is prima en gezellig en weer een mooie mix van de wereld aanwezig. The USA, is deze keer vertegenwoordigd door Dave uit Texas. Maar ook Canada, Australië, Duitsland, Spanje en ik NL, levert weer mooie gesprekken op. 

Dan lekker naar bed, vroeg zo rond 21:30 uur. De meeste Pelgrims liggen dan op bed. Om 21:50 drukt een Pelgrim het grote zaallicht uit en vraagt daarna oké? Prima, slapen maar. Nou, dat werd een uitdaging. Tien stapelbedden, een mannenzaal en na 10 minuten donker gaat het los. Vandaag vier behoorlijk zware snurkers. Let op: ik benader het positief, de snurkers zelf kunnen er niets aan doen, alleen jij kan er wat aan doen. De uitdaging is om in het “stilte-dal” van de snurkers zelf in slaap te vallen. Met vier is dat ff puzzelen maar ze hebben altijd een ritme. Als je dat herkent dan zit of eigelijk lig je goed. Het lukt me redelijk en ben tevreden dat ik dit dus positief kan ervaren. Ik denk ook aan de uitspraak van mijn lieve moeder. Die zei vaak als ik als kind niet kon slapen. ‘al slaap je niet dan rust je toch’, en wat ze gelijk had. Hebben moeders dat niet altijd? 

Om iets voor zes uur ben ik klaarwakker en ga mijn bed uit. Bovenbed dus, eerst mijn crocs aan die heb ik altijd mee naar mijn bovenbed en steek die tussen het matras en het achterschot. Waarom? Nou, je voeten, toch al flink op de proef gesteld overdag, vinden het niet fijn om “bloot” op de smalle traptreetjes te moeten af dalen. Dus crocs aan, kont naar achteren, benen buitenboord en tasten naar de eerste tree. Pfft gevonden, dan rustig verder afdalen. Goed vasthouden aan het bed je wilt geen smak maken én vooral niet vasthouden aan de lakens of dekens die schuiven mee. Resultaat een knal uit je bed. Nou, weten jullie dat ook weer. Het feit dat ik deze blog, zittend in de zon op een terrasje in Luarca, schrijf bewijst dat het goed is gegaan. 

Wassen, rugzak en rest van de spullen meeslepen naar de eetruimte, dan stoor je de andere niet met je geritsel en gerommel. 

Ontbijt staat klaar, eenvoudig maar lekker. 

Dan toch echt de deur uit 07:15, donker, maar met een half wassende maan opmerkelijk veel licht op het pad. 

Na een kilometer, jawel het bos in. Oei donker de maan red het niet door de bomen dus mijn eigen lampje bied hulp. 

Het is weer een uitdagend parkour. Na een half uur is de schemer zo krachtig dat ik goed kan zien waar ik loop. 

Omdat het vandaag veel , betrekkelijk veel kilometers zijn, kies ik mijn eigen weg. Veel de officiële route, soms een afkorting of makkelijke doorsteek. Zo rommel ik me lekker door de dag heen. Weer lekker een koffie-break bij zo’n heerlijk barretje langs de weg en later nog een keer op een terras in de zon broodje kip met cola. Krijg een mooi positief zakelijk bericht van mijn buurman, ben blij voor hem. 

Ja, en zo kabbelt deze dag voort. De kilometers rijgen zich aaneen en ik merk ook dat ik in mijn hoofd lekker aan het wandelen ben, beetje mijmeren zoals een van de pelgrims vriendinnen zou zeggen gewoon een rustige maandag. 

Over die vriendinnen, Elza en Vera zijn zoals gepland klaar voor deze Camino en zijn op weg naar huis. Met de bus, trein en zo verder. Ik krijg enthousiaste berichtjes in onze app-groep en zie mooie beelden vanuit de bus. Dat gaat goed. 

Victor en Hetty zijn, net als ik, nog onderweg en hebben het plan om ook in Santiago te eindigen. In de blog van Victor lees ik ook weer spectaculaire verhalen. Alleen al een kop op zijn blog “Als jullie niks meer van ons vernemen zij we vermoedelijk vermoord” nodigt uit om dat te lezen. Inmiddels weet ik dat ze nog leven. 

Voor morgen heb ik alweer een slaapadres gevonden. Ook dat loopt morgen weer rustig dan. Daarna ga ik echt “vaart” maken ik wil op 3 oktober met de Flixbus terug naar huis. Lange rit, maar ik wil ook langzaam weer afdalen naar huis naar “thuis”. Dat geeft me nú al een goed gevoel.

Ach, Victor en Hetty leven nog, Vera en Elza zijn op weg naar “thuis” dus het is fijn zo. Morgen weer heerlijk zwerven over de mooie Camino. 

Dat is fijn, dat is Camiono, Camino is fijn. 

Buen Camino

Wim