De weg naar Ribadeo

En dan toch nog WWW

Vandaag een wat grotere afstand. Santiago komt in zicht dus al wat plannen voor hoeveel dagen nog voordat ik daar ben  

Gisteren heerlijk een privé kamer. Goed kunnen rusten en in de avond nog een pizza voor de energie voor vandaag. Als of ik het wist. 

Ik besluit om niet in het donker te starten maar om 08:00, dan is het wel genoeg licht. Alleen deze ochtend bleef het toch wat donker. Duidelijk, bewolkt. Nou, bewolkt dramatische wolkenpartijen in de ochtendlucht. Mooi denk ik, thema voor vandaag. De wolken. Ik hoor andere pelgrims praten over een stormfront wat op Europa afkomt. 

Ik prepareer mijn rugzak alvast met de groene rugzakhoes en hang ook het oranje, de poncho, maar klaar. Je weet het nooit.  

Thema dus wolken. Ik zie ze, ik fotografeer ze. De zon doet heel even een gekleurde duit in het zakje. Ik ben precies op tijd om het te zien. 

De wolken zien er dus redelijk dramatisch uit. Ach, valt eigenlijk wel mee maar voor de blog klinkt het wel leuk toch? 😜

Vanwaar nou die WWW? Nee, geen verwijzing naar mijn werkzame ICT-leven, maar: Wolken, Wind, Werken. Wat en dag. Heerlijke uitdagingen en een fantastische afscheid van de kust, van de Del Norte. Vanaf Ribadeo buigt de route af naar Santiago de Compostela. Ik “daal” af naar Santiago. 

Eerst die wolken, zien er prachtig uit ik fotografeer ze plak ze hier in de blog. Kijk maar eens. Bij het vertrek denk ik er de  hele dag wel mee bezig te zijn, maar dat valt dan toch tegen of eigenlijk mee. De laatste “wolken foto” is er een van een mooie blauwe lucht. Aan het eind van de ochtend. De middag had wat anders in petto. 

Dan maar die andere W. De W van wind. In de middag, ik zei het al, na een mooie maar niet al te aansprekende route begint de wind in het spel te komen. Net als ik weer, eindelijk, dicht en dichterbij de zee kom te lopen. Het is net alsof de Camino en de zee zeggen; kijk nog maar een keer goed, want je gaat afbuigen dit was het. Het blijft zo mooi de romantische baaien.

Moet er wel omheen klimmen en klauteren. Ineens is daar die wind. Best fors, nou echt krachtig. Via de app krijg ik van Hetty te horen dat ik goed moet eten anders waai ik weg. Met zo’n grote windvanger op je rug betekent dat veel beweging en veel corrigeren. Dat maakt het wat zwaarder. Samen met de afstand, ruim 30 km, is daar de derde W. Werken, want dat is het. Helemaal op de brug om Ribadeo binnen te lopen. 

Ik moet werkelijk goed opletten om niet over de  railing te waaien. Die harde wind staat er dwars op. Ik ga iets door mijn knieën, buig voorover en loop zo met 11 kilo op mijn rug over de brug. Ik hoop dat coach Melissa oplet, nieuwe oefening; squat-lóóp met 11 kilo op je rug. 

Het lukt me en ik ben in Galicië, provincie Lugo. 

Onderweg geeft de Camino me nog een laatste mooie blik op de zee. Ik besluit om te rusten met een broodje tortilla en een glas cola en neem zo afscheid. Ik voel het gewoon, ben een met de omgeving, een met het moois. Het emotioneert me. Mhhh. 

Ik zei het al. Deze etappe was weer bijzonder. Lang, mooi, winderig, uitdagend. 

Maar ik ben weer binnen. De slaapplek ach er staat een bed. 

Morgen weer een mooie etappe maar dan ga ik het binnenland in. Ben heel benieuwd. Over een paar dagen kom ik dan weer op een route te lopen waar al voetstappen van me liggen, al meerdere. Dat is logisch, hoe dichter bij Santiago hoe meer de routes in elkaar schuiven. Daar heb ik al vaker gelopen. Via de app delen we onze ervaring. Elza en Vera thuis en Hetty, Victor en ik hier op de Norte. 

Ook dat is camino. Elza en Vera zijn inderdaad weer veilig thuis, ze reizen nu mee via de blogs (van Victor en mij) en via de app. Gezellig. 

Dat is ook Camino, gezellig, thuis landen, anderen volgen, met andere (virtueel) aan komen in Santiago. 

Beun Camino. 

Wim.