Nog even en dan ga ik weer op pad

Het rommelt in huis

Het rommelt in huis. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Ik herken het onrustige gevoel van mijn andere Camino reizen. Ik ben nu echt begonnen met mijn rugzak in orde maken. 

Dat gaat zo: eerst haal ik echt alles eruit en leg dat neer op tafel of op een klein bankje. Ik glimlach als ik mijn spullen voorbij zie komen die ik al lang niet heb gebruikt. Die microvezel handdoek bijvoorbeeld. We hebben een wat afstandelijke relatie met elkaar. Het afdrogen met zo’n handdoek, mhhh, is wat minder vooral als je lang nat haar hebt zoals ik. 

De waterdichte opbergzakjes, voor orde, netheid en…..waterdicht kunnen inpakken van mijn kleding. Best wel fijn als het regent. Het medicijnetuitje, checken of alles nog aanwezig is wat ik denk (niet) nodig te hebben, de flightbag waar straks, voor de vlucht mijn rugzak in gaat, de lakenzak, zo’n dun geval waar je lekker onder kunt slapen als het warm is. Zoiets dus. 

Zaak is om alles straks weer netjes in de rugzak te stoppen en ik doe dat volgens een vast patroon. Rust in mijn hoofd en ik weet precies waar alles zit. Dit doe ik al vijf jaar zo, bevalt me prima. 

Zondagmiddag

Het is nu zondagmiddag en al vier leden van onze wandelgroep Pelgrims For Ever, zijn vandaag op reis richting Spanje. Per trein en één in de Flixbus. De appjes vliegen heen en weer. Zo krijg je wel echt zin om ook op pad te gaan. 

Nog twee dagen rommelen in huis. Ik draag altijd flink mijn steentje bij in ons huishouden. Maandag is dus de dag dat ik wat voorwerk zal doen zodat mijn vrouw en dochter rustig aan kunnen wennen aan het feit dat ik er “even” niet ben. 

De kat in de zak, o nee in huis

Waar zij beide wel naar uitkijken is de logeerpartij van de kat van Hetty en Victor. Roshi, geadopteerd jaren geleden ergens in de Spaanse pyreneeën, komt bij ons. Mariëtte en Nikita zijn gek op de kat en ik denk dat Roshi het andersom ook wel prima vind. 

In Spanje zal ik de eerste drie dagen niet gelijk oplopen met de andere. Ik heb een sportgenoot beloofd dat ik hem en zijn vriend op weg zal helpen op hun eerste camino. Tot aan Santander drie dagen op pad. Zo is het echt Camino. Niets is zeker het is de weg. 

Matras geregeld

Rommelen dus in huis. Nog twee dagen en dan ga ik er ook aan beginnen. Klaar met routes uitzoeken, reserveren van de eerst albergues en tot aan Santander maar gelijk alles vastgelegd. Iets afwijkend van Camino gedrag maar er zitten op de eerste drie dagen twee pittige afstanden tussen en dan wil je wel weten of er aan het eind van de weg, van de Camino, minimaal een matras is waarop je kunt uitrusten. Dat is allemaal gelukt en ik ga woensdag goed voorbereid op pad. 

Geen garantie dat het allemaal vlot zal verlopen, maar wel een fijn gevoel.

“Het rommelt in huis” is al wat minder geworden. 😜

Het is fijn in huis, en fijn om straks, na een mooie Camino, weer in terug te keren. 

Thuis waar mooie herinneringen straks goed kunnen landen.

Buen Camino 

Wim