Op pad naar Comillas

Het regent, het regent de daken worden nat

Voor de “oudjes” onder ons een bekent regeltje uit een kinderliedje. Nou, het klopt helemaal. Hoewel, vervang daken in straten en het klopt nog beter. Zo’n dag dus vandaag. 

Maar even nog over gisterenavond. We sliepen op een camping in een spiksplinternieuwe caravan voor 6 personen. Prima te doen, goed te verdelen met het groepje waar mee ik samen optrek. 

Spullen neerzetten en naar de supermarkt. Een grote Lupo. Vandaag zelf koken. Daar hou ik me mee bezig en uiteraard ook Victor. Hij snijd alle ingrediënten en ik kook. Menu: aardappeltjes in de schil eerst gekookt dan mee gebakken met uit, knoflook en daarna eieren er door heendraaien. Dan de salade; gemixte sla met paprika, appel, mandarijntjes, cherrytomaatjes, olie en zout zelf af te maken met stukjes tonijn. Stokbrood met roomkaas. Wijn: Rioja Tempranillo. Kosten? Ja, dat valt mee € 6,00 per persoon. Heerlijk. 

Ik mag, heel lief van de groep, alleen in het grote tweepersoonsbed. Mijn rib hè. Daar gaat het goed mee. Nog niet hiep hiep hoera, maar oké. 

Maar dan vandaag. Regen, de hele dag. Ik bereid me goed voor. Regenbroek, poncho, wat op mijn hoofd zodat de capuchon niet zo kleeft op mijn haar. Rond half acht zeg ik de andere gedag na een simpel ontbijt. 

Ik kan een lang verhaal kort maken. Hele dag regen, je raakt doornat ondanks de maatregelen. De route is mooi, niet te moeilijk, maar ik zie niet zoveel ondanks ik wel lekker om me heen kijk. Een bril met vele regendruppels geeft een speciaal effect. 

Ik loop weer alleen, maar desondanks is het best druk in mijn hoofd. Niet psychisch, niet schrikken, dat heeft iedereen hoor. Je klets tegen jezelf, praat jezelf moed in, moedig jezelf aan. Het is maar 22 km niet zover maar de omstandigheden zijn zwaar. 

Ik besluit het hele stuk in een keer te lopen, geen foto’s te maken, gewoon een lange mars. Ha ha, vergeet het. De Camino heeft zijn eigen regels. Eerst zie ik een rijtje gele bollen kuilgras liggen. O denk ik staat toch wel vrolijk zo. Dus, klik foto. 

Dan zie ik daarna nog zulke, leuke mooie aparte dingen dat ik met regelmaat maar telefoon boven haal om e.e.a. vast te leggen. Een oude kerk hoog alleenstaand op een heuvel, een zwarte stoere stier in een wei, een mooi beeld van een koe wat haar kalf voert.

Dan krijg ik een seintje van de natuur. Mhh, ja toilet nodig maar waar. Een veel voorkomende uitdaging voor pelgrims. Ik hoor mezelf zeggen: nou Camino welke oplossing heb je voor me vandaag? Ha op de app zie ik een bar, tjssssss gesloten, wat nu? 

Wat verder vlak bij een kerk, is een soort oudercomplex. Ziet er mooi uit. Ik zie een uiterst vriendelijke dame en vraag haar of ik van het toilet gebruik mag maken. Tuurlijk. Oké, probleem opgelost. 

Nu weer verder op het natte pad. De appelboom vind het ook zwaar al die regen en heeft de appeltjes laten vallen, netjes langs de kant van de weg. Soms is het zoeken hoe verder over het natte pad. Stukje door de berm om de plassen heen. Het lukt mooi. Ik kom een paars bankje tegen, een statement voor gelijkheid. Ja wie kan daar nou tegen zijn. Alleen wordt het soms wat overdone denk ik. Ha ha een pelgrim met een mening op de Camino. 

Ik passeer nog een mooi klein kerkje, donker interieur, geeft mooie sfeervolle foto’s van de glas in lood ramen. Helaas werkte de stempel niet. Je kunt niet alles hebben. 

Door de nattigheid krijg ik pijn in mijn voeten, ze worden nat. Nog 10 km te gaan dus……extra potje mentaliteit open trekken en de route vervolgen. Blij dat ik ooit marathons heb gelopen, dan moet je ook iets achter de hand hebben om te kunnen finishen. 

Bij een bushokje, gooi ik de rugzak even af, zet mijn stokken in een hoekje van het bushokje en maak een simpele lunch. Stukje stokbrood met plakje kaas en ook met smeerkaas. Slok water. Prima, energie voor het laatste deel. Wel koud als je alle natte spullen uit doe en daarna weer aan. Rillend loop ik verder, maar na één kilometer ben ik alweer wat warmer. Ik focus me op een warme douche straks. 

Dan loopt de route weer vlak onder de kust. Mooi. Word ik de hele dag begeleid door een hoop geruis van stromend water, heel veel, wat van de bergen afloopt, is het nu weer de zee die haar golven wat bruter en met meer geluid de baai vlak voor Comillas in stuwt. 

De beekjes en geultjes langs de route zijn soms best pittig en niet altijd instaat om al de aanvoer aan te kunnen. Dan loopt het water vrolijk over de weg in een grappig golf patroon.  

Soms rustig kabbelend, soms wat grommend en soms met fors geraas. Fascinerend. 

Uiteindelijk loop in Comillas binnen langs het kenmerkende bord van de Camino.

Ik heb het weer gedaan. Ik ga op zoek naar de albergue. Die is na 800 meter klimmen snel gevonden. Dan volgt weer de gekende routine. Deze keer met de variant, hoe om te gaan met alle natte spullen. Dat gaat zo. In de schoenen gaan kranten-proppen, zooltjes eruit en luchten. Poncho en regenbroek op een haakje lekker uitdruipen. Rest, sokken nat, t-shirts nat, wandelbroek nat, buff (hals of hoofdsjaal) nat, gaan in een apart zakje. Dat drogen we morgen wel. 

Op naar de warme douche. Dan heerlijk een uurtje op bed, ik ben vroeg en ik slaap ook.

Ik wordt wakker als ik de andere hoor aankomen. Elza heeft dan al gewaarschuwd dat ik een dutje doe. Mooi. Elza was deze dag met de bus. Heel verstandig en makkelijker voor haar voor de zaken doe zij moet regelen onderweg in verband met haar diabetici. 

Zo doet ieder zijn ding, loopt ieder zijn eigen Camino. We eten bij de Italiaan, nou neem van mij aan het zijn gewoon Spanjaarden, maar het is lekker. Pizza, klein voorafje, koffie en taartje toe. 

Terug naar bovenlopen, blog schrijven, foto’s erbij, plaatsen en………..slapen. Zo lekker zo’n Camino etappe, nat en zwaar, maar toch. Camino is wandelen, lopen, is doorzetten. Camino is mooi. Camino is………….slapen. 

Buen Camino

Wim.