Vandaag de weg naar Navia

Al lopend toch wat rusten

Geritsel, gerommel, ritjes dicht of nee toch weer open. Vanuit de verte klinken al wat stemmen uit de gezamenlijke ruimte. Ik hoor wat gebrom met een zware ochtendstem, een vrouw die wat zacht praat met haar partner, voor hem té zacht, want ik hoor steeds ‘What?’ Een geluidsimpressie van het ochtend-ritueel in een Albergue met een grote slaapzaal. 

Zelfs ben ik al wakker en ook als een van de eerste in de maar twéé aanwezige toiletten/wasruimtes. Er zijn hier 22 plaatsen in 11 stapelbedden in een ruimte. Ach ja, nu ik het zo intik en denk aan sommige van jullie die dit dan lezen, moet ik wel glimlachen vanop afstand. Als je dit (nog) nooit hebt gedaan, ja dat kan dit een ding zijn. Maar ik heb ook goed nieuws, ook ik breek daar af en toe uit hoor. Vanmiddag wacht me een privé kamer in een pension. Soms moet je jezelf even belonen. Nou maar hopen dat ik zelf ook niet snurk. 😜 

Het is nu 07:30 ik ga ook ritselen en rommelen of te wel; inpakken en wegwezen. Tot later. 

En nu is het later. Ben binnen op mijn slaapadres in Navia. Een privé kamer in een pension zoals ik al zei. De receptie is nog dicht check-in vanaf 15:00. Ik wacht geduldig, zit lekker voor de balie. Geen haast. Omdat ik toch moest wachten en ik best vroeg binnen ben, zo rond 13:30, ben ik eerst gaan eten. Mix salad. Lekker. Ben ik eigelijk wel klaar voor vandaag. 

Hoe was het vandaag? Ja, gewoon weer prachtig. Al vaak verteld in deze blog serie maar het blijft zo vertelbaar, een fijne route, niet zo heel zwaar. Mooie stukken langs open velden en ook weer kleine bospaadjes. Links van me de mooie, niet meer zo hoge bergen en rechts piept de zee steeds in beeld. Ruimte dus om in je hoofd ook op de loop te gaan. Vandaag zie ik veel "oud”, niet per definitie lelijk, maar oud en op. Kijk naar de foto’s en beoordeel zelf. De oudheid is gewoon weer mooi. Wat gaat er schuil achter deze ramen, deuren, poorten? Ooit was dit nieuw, was men trots op het nieuwe. Ooit heerste hier geluk, dat hoop ik althans. Wat is hier allemaal aan voorbij getrokken. Al deze ramen, deuren, poorten zijn een doorgang naar het verleden. Je zou zo terug in de tijd willen om te kunnen zien hoe er toen werd geleefd. 

De laatste foto is wel typerend. Ende, zegt het verwaaide reclame te koop doek. Ja “Ende”, zo ziet het er vaak uit. 

Zo is ook ons leven, eindigend. Maar ja, als ik kijk hoe mooi het leven nu voor mij is, nu op dit moment. Korte broek, t-shirt, zon, weinig wind, gezond en gelukkig en wandelend door deze prachtige omgeving. Het is al herfst maar zulk lekker wandelweer. Als er al een “kracht” is die dit allemaal zo beheerst en heeft gemaakt, dan was dit wel een kunststukje en heeft deze “kracht” wel verstand van mooie dingen maken. Dus dankbaar zijn en genieten. Alles positief bekijken dat is mijn rode draad voor deze Camino. Daar wil ik me in verbeteren. Moet je ook maar eens doen het maakt je leven zoveel rijker. Tuurlijk lijkt het soms niet mee te zitten maar ja, dat gaat over en, er zijn er altijd die willen en kunnen helpen. Die vinden dat nog leuk ook. Nou tot zover het Happinez uurtje met Wim. 

Zo was ook het leven van mijn moeder eindigend. Vandaag precies 30 jaar geleden. Ik zoek vandaag op de hele route naar een kerk die open is om een kaarsje voor haar op te steken. Helaas niks open. Ik kom langs een oude kerk, maar ook die is dicht. Ik besluit dan een “gewaagde” foto te maken. Recht tegen de zon in, de zon bedekt door het kruis op de kerk. Net als ik de foto maak klinkt de kerkklok. Éénmaal.  Alsof het een seintje is, zo van het is wel goed zo. Dat kaarsje komt nog wel. Moest er wel een tijdje aan denken. 



Verderop staan drie bankjes onder wat bomen. Bankje een loop ik voorbij. Ik denk nog, mhhh zal ik, bankje twee roept iets harder, maar ook dat loop ik voorbij en bankje drie, ja “iets” stuurt me er naar toe. Ik ga er op zitten en uiteindelijk languit op liggen. Verdraaid ik slaap zelf even kort. Power nap. Zo simpel. (Deze foto’s moest er natuurlijk in dus heb ik maar zelf gemaakt 🤗)

Vandaag was/is het thema “oud” dus. Kijk naar de foto’s en vind het mooi oud. 

Wat het hoogtepunt voor maar mij was? Zo leuk, ik loop net Luarca uit, straatje gelijk fors omhoog. Zit er een oude hond op de stoep. Ik bedoel hij zít op de stoep. Kont op de stoep, poten op straat. De hond is niet meer waakzaam, met pensioen denk ik. Slaat niet aan als ik of anderen voor bijkomen, bekijkt alles met een loomheid, sloomheid. Prachtig. 

Dan wat verder op de route het zwart witte geitje. Ligt in de zon op het stoepje van een oude, gesloten kerk. Een poot buitenboord om niet van het trapje te donderen, genieten van de zon. Prachtig, dieren in relax stand. 

Je ziet veel als je onderweg bent maar je móét het wel zien. 

De Camino laat het zien. De Camino geeft ruimte om te denken, te kijken, te wandelen, te rusten. De Camino geeft. 

Buen Camino. 

Wim