Ik wil bij mijn ontbijt

Vandaag ga ik van Santander naar Boo de Piélagos

Ik zit op het schoenenbankje in de gang naast de slaapzalen. Om me heen starten de andere pelgrims ook op. Ik ben al wakker, gewassen, tanden gepoetst, rugzak weer ingepakt en…..wil ontbijten. Maar de deur naar de algemene ruimte met de keuken en koelkast is op slot. Gaat om 08:00 uur open. Weer wat geleerd, goed kijken hoe het op je slaapadres is geregeld en wat dat betekent voor je plan voor de dag. Oké rustig aan dan maar ik moet nog driekwartier wachten voor ik bij de koelkast kan en mijn zelf gekochte ontbijt. 

Ach, het is vandaag maar een kleine stukje zo’n 14 km dus rustig aan. Goed voor me, mijn gekneusde rib “meld” zich af en toe. Vooral bij het slapen en het draaien in mijn slaap, steeds even wakker. 

Ik heb even gelegenheid om de route voor vandaag te bekijken. Dat ziet er niet al te lastig uit. Straks eerst een stukje de stad uit en dan weer de rust van de kleine dorpjes en mooie wandelpaden. 

Ik heb inmiddels mijn ontbijt gehad de vriendelijke maar strenge man van de hostel deed de deur wat eerder open en we zijn allemaal aan ons eigen ontbijtje begonnen. Ik zie yoghurtjes, kaas, toast, sap. Makkelijk met zo’n supermarkt naast de deur. 

De rugzakken staan klaar we gaan op pad. Het is een fijne ontspannen dag. Niet té veel kilometers weer heel goed te doen. De route is niet al te uitdagend. Eerst de stad uit. Dat is altijd zo’n dingetje. De een vind het leuk de ander vind het niks. Ach ja, ik vind geweldig. Goed om je heenkijken genieten van het lopen in een buitenlandse stad. Langzaamaan maar dat ging goed uiteindelijk verlaten we toch  de hele drukke Santander omgeving en lopen de rustige buitenwijken in. 

De markeringen en gele pijlen zijn weer zo goed aanwezig dat “verkeerd” lopen niet mogelijk is. Koffie? Ja graag, roepen we maar uhh waar. Een pompstation geeft een oplossing. Typisch van alles gecombineerd. Dus ook koffie, croissant, toilet. Zo dus. Lekker even een pauze. 

Weer door op de route, beetje stijgen, dalen, langs gesloten kerken, buitenwijken, en langs het boerenland. Het ruikt lekker en……langs het spoor komt dus inderdaad de trein voorbij. We zwaaien en we krijgen reactie, een vette dikke treintoeter en de beide personen in de cabine zwaaien. Leuk.

Dan, een bordje, albergue nog 200 meter. Klaar we zijn er. Een werkelijk prachtige albergue, we slapen op een mooie kamer met z’n vijven. Ik duik als eerste de douche in. Fris en lekker gedoucht, dat voelt weer prima. Ik schrijf dit laatste stukje op het terras buiten de albergue. Lekker biertje gezellige mensen. We gaan wat eten. Het leven is goed het leven is Camino. 

Buen Camino

Wim