Vanuit Irun naar Santiago over de Camino del Norte, begin september. We hopen dat Christine uit Frankrijk er ook bij kan zijn. Liefst had ik met Hetty erbij gelopen, maar die voelt zich en nu nog niet klaar voor, maar wellicht ... De voorbereiding en trainingen doet ze gewoon met mij mee. Dat scheelt een hoop. Alleen trainen daar ben ik niet goed in.
En dan wordt het dus zaak je voor te bereiden, zeker op de vele hoogtemeters. En daar zijn we dan ook meer begonnen. En in deze blog (caminowvp.blogspot.com) kunt u de tocht net als eerder weer volgen.
Ach, ik ben al getrouwd, zei ik, wat in feite niet waar is natuurlijk. De datum voor de volgende ingreep staat al gepland.
Ooit vroeg Wim, als ik de Camino ga lopen, gaan jullie dan met me mee? Zie de allereerste blog ooit hier. En ja, daar gaan we weer. De trainingen zijn gestart.
Mijn voorbereiding liep enigszins op schema maar kent u wat probleempjes nu. Ik zit niet veel meer in de zon en moet de zon wat mijden. Ik ben laatst geopereerd aan een verdachte plek. En dat moet nu nog een keer. Meer weghalen omdat het zo'n gevaarlijk ding bleek te zijn. Nu gaat de plastisch chirurg het doen. Het bleek een voorstadium van een melanoom. Best wel dodelijk op termijn. Wat heb ik toch geluk eigenlijk. Ik kwam voor een plekje op mijn been. Maar de dermatoloog ging naar het plekje op de wang kijken. Vertrouwde het niet. Ik vertelde haar dat het niets was. In het verleden was ik langs gekomen voor een plekje, hadden ze ook al niet naar dát plekje gekeken maar naar dít plekje. Een biopt genomen. Bleek toen nog niets te zijn. Maar, zo zijn mijn aardige en mooie Surinaamse dermatoloog, dat zegt niet alles. Gewoon weghalen, nu helemaal en opsturen. U krijgt wel een litteken zei ze.
Gisteren naar de tandarts. Ik stierf van de kiespijn. Zenuwontsteking toch? De tandarts, een aardige lange van origine Duitser, dacht daar anders over. Op de foto niets te zien. De soort pijn een beetje anders dan bij een zenuwpijn. Kan een ontsteking zijn, om daar nu al de kies voor te slopen.... Bovendien, de zenuw is al verwijderd een fiks aantal jaren geleden. O, dus dan kan het nooit een zenuwontsteking zijn? Nou, dat kan soms toch maar nu niet. De foto ziet er goed uit. Als de kies wordt verwijderd hebben we altijd de foto's nog dacht ik. Nee, even wachten maar, en een receptje voor een antibiotica kuur. Tegen ontstekingen. Ergens daar. Als het niet helpt, over 5 dagen terugkomen. Nou, gisteren werd de pijn dus erger en erger. Ik zat al snel aan de 1 paracetamol per uur, en toen daaroverheen maar naxo hupelepup slikken. De pijn dreunde er dwars doorheen. Nou zag ik later dat de naxo effectief was tot 2004. Dus in de caminorugzak gekeken en daar zat gelukkig nog naxo in effectief tot 2020. Te slotte, de rugzak staat al helemaal klaar. Nieuwe poging. Hup, nu 2 paracetamol tegelijkertijd en een nieuwe nog min of meer goede naxo. En, oud Camino recept, een Leffe Blond om het weg te spoelen. Dat gaf toch wel een 2 uur durende verlichting zodat ik ook wat kon eten. Daarna .... Boem boem boem pijn pijn pijn. Nu kan ik kleinere pijn wel 'wegmediteren'. Maar dit is ver beyond my reach. Dus, voordat we verder gingen kijken naar de 'Sinner' (geweldige Netflix serie) nog maar weer een hetzelfde recept en voor het slapen gaan alleen maar 1 paracetamolletje om het af te maken. Het slapen ging ... 's Nachts nog een paracetamol en in de ochtend was het op 'wegmediteer' niveau. Slechts 1 paracetamol en 1 naxo. Het houdt het! Kennelijk begint de antibiotica zijn werk te doen. Nu even heen medicijnen, alleen een paracetamol en een antibiotica tablet. Want ik krijg oorsuizingen. Waarschijnlijk een bijwerking van de naxo.
De Camino wordt ook anders. Niets is altijd hetzelfde. Dat zou ook niet kunnen, maar ook niet wenselijk zijn. Alles heeft zijn eigen dynamiek. Succes in het verleden is geen garantie op succes en andersom. Wij zijn 3 jaar ouder om maar eens wat te noemen, geen kaartjes meer naar Ma sturen bedacht ik mij. Ik schreef vandaag op Facebook haar uitstrooien.
'Had je ook niet gedacht, hè Ma, dat je nog eens in Drenthe zou komen op jouw leeftijd. Opgehaald in Amersfoort waar je nog lag te liggen. We hadden je kunnen laten liggen, maar liggeld is zonde geld, zou jij zeker vinden. Je lag daar al sinds 21 september 2021. Maar nu ben je weer thuis in Rotterdam. Je ligt bij de door ons geplante boompjes in de groenstrook en daarachter. Dan weet je waar je bent. Daarom vertel ik het je even. Vandaag heb ik je daar uitgestrooid. Aan je denkend maar zonder ceremonie. Je dochter loopt de Camino vanuit Rotterdam en nadert inmiddels de Pyreneeën. Had je ook niet gedacht denk ik. Ik ook niet. Ik heb je nummer bewaard en die ligt in de tuin. Je bent nummer 28729 van de gecremeerden aldaar geworden. Iedereen krijgt in de oven voordat de oven aangaat een stukje klei mee met een nummer, om eventuele omwisselingen te voorkomen. Dat stukje klei wordt meegebakken en blijft bij je als je as in een zak wordt gedaan. Het stukje klei ligt nu op een pot in de tuin zodat ik je af en toe tegenkom. En dan kan ik even de stand van zaken van het leven met je doornemen en even op je toosten.'
Deze Camino zal voor mij ook in het teken staan van haar. Dan 1 jaar geleden overleden.
Tot zover mijn voorbereidende trainingen voor de Camino del Norte. Het gaat prima 😄🚶
De anders Caminotiers volgen. Ik ben benieuwd naar hun verhalen!
Groet en Liefde, Victor
PS. Wilt u zich abonneren op deze blog stuur dan even een mailtje aan mij of de persoonlijk bericht via messenger.
