14 september 2024, Pesués - Cue

we komen laat aan, maar wel prachtig 

Wat een ontbijt vandaag. Dit is een soort wegrestaurant waar veel ook nog een goed is. Yoghurt met schuimpjes genomen, naast koffie, cake en geroosterd brood met boter en kaas. Goede koffie. Wat een verschil met de Italiaanse ontbijten. En dan op weg in de stralende zon. We kijken al vooruit. Over 5 dagen van nu in Gijon? En dan? Wim gaat wellicht versnellen, Elza overweegt een eindpunt, Vera misschien ook, en wij overwegen een rustdag. Maar Parijs is nog ver. We gaan het zien. Gedachten spinsels zijn het, nog niet meer dan dat. Wij starten wat laat. Ons wasgoed is nog niet droog. Het is in de nacht koud dus in de kamer drogen de dingen slecht. Veel hangt aan mijn rugzak.Dan droogt het een beetje en wordt de rest niet nat. Vooral dikke wandelsokken (en Hetty en ik lopen op dubbele sokken) drogen nooit zo snel. En sokken moet je wel wassen anders verharden ze. En een frisse onderbroek is ook wel lekker. 

Na een geweldig ontbijtbuffet vertrekken we. Wim, Vera en Elza zijn al even eerder vertrokken. We lopen op een leuk weggetje. De eerste Spanjaard zegt dat we anders moeten lopen, de tweede ook, de derde ook maar … wij zien op het kaartje dat er een klein weggetje loopt. Ik snap dat veel niet lopende Spanjaarden dit niet snappen. Nou, uiteindelijk wij ook niet.

het weggetje bij het pijltje naar links is niet meer te doen!

Het 'paadje' is vol met water en bramen. Ik bel Wim, en ja, hij zit met Vera en Elza voor ons. Het is echt heel moeilijk. En het is een heel eind. Ze zijn al een tijd bezig. Wij besluiten na een paar verwondingen maar met net nog droge voeten om te keren. We lopen terug en nemen de alternatieve route. Als we uiteindelijk in het dorp aankomen belt Wim. Ze zijn er bijna, hij snakt naar een terrasje. Wij bezetten er een en even later komen Wim, Vera en Elza eraan. Ze zitten helemaal onder de schrammen. Hetty geeft aan de slachtoffers een rondje koffie. Al zien ze er niet echt als slachtoffer uit. selfie van Wim

Daarna op pad. Een kerkje waar ik een kaars aansteek die lekker lang blijft branden (het wordt nog een lange tocht)

en we kopen wat yoghurtjes waarvan we de helft gelijk opeten. En dan is het lopen geblazen. De tocht is geweldig. Verbazend mooi. Zee, branding, groene weiden, strandjes, golven, kliffen, het kan niet op.

Allemaal badend in de zon met een helder blauwe lucht erboven. 

Na een kilometer of 12 komen we een Mexicaans restaurant tegen. De keuken is nog 10 minuten open. We bestellen wat, originele Mexicaanse keuken van Mexicanen.

We appen de locatie maar Wim is al 4 km verder, Elza ziet ons pad als we het restaurant verlaten en Vera mist ons waarschijnlijk door het missen van een leesbril 😀. Ze slaat denken we 40 meter voor het restaurant naar rechts. 

Daarna wordt de route nog mooier. Maar we worden moe. De gehele tocht dreigt toch wel 30 km te worden (27 plus tweemaal anderhalve kilometer heen en weer naar het paadje). In een klein dorpje zou een restaurant moeten zijn. Wij op zoek. En jawel. Maar pas om 20 uur open. Wij ploffen op het terras neer. Nemen wat te eten en kletsen met twee Spaanse jongens uit Toledo. Dan komt de eigenaresse de zaak voorbereiden voor ‘s avonds. Kwart over 7 inmiddels, en ze wil wel koffie zetten. Wat fijn en flexibel. We konden er weer 2.5 km tegen. En om half negen kwamen we aan in ons hotelletje. Wim en Vera zijn er al. Hetty ging even slapen, ik ging aan het bier met de andere en nog wat eten. Als Elza en Vera naar bed zijn (hoewel naar bed maar geenszins stil horen wij in de kamer naast hen 😂) neem ik met Wim nog een biertje. Het was mooi. Morgen wel een rustdag hebben we besloten. In Llanes, 4 km verderop. Vera en Elza doen het ook, maar dan op 7 km en Wim gaat ook een wasdag (geen rustdag 😉) inplannen. Deze ochtend relaxed opstaan en ontbijten en weer naar die mooie kust. 

Behalve de prachtige kust ook nog mooie dorpjes, treinen en bloemen.

'Veel mensen brengen hun hele leven door in gevangenschap, binnen de muren van hun eigen gedachten.'

Eckhart Tolle