De grilligheid van een klip, berg

Het “gevecht” met de berg!

Zo dan, dat was even wat. Ik ben weer vroeg op. Zo rond 06:00 uur. Oké prima, dan zal mijn lichaam  uitgerust zijn van de inspanning van gisteren. Dik 38 km gisteren en die voel ik nog wat deze morgen. 

Vandaag niet zo’n lange afstand, maar wel een berg of misschien klif. Maar wat een “gevecht” werd dat. Maar eerst, de dagstart is prima. Ik doe mijn dagelijkse routine. Ik zorg dat alles weer op zijn plek in de rugzak beland. 

Laatste check. Mijn andere pelgrimsvrienden een mooi dag wensen via de app, en ik ga. 

Ook nu weer het eerste stuk, 4 km, alleen lopen. Op naar het hotel waar Paul en Berry verblijven. Door de ontwakende stad wandelen, ik hou ervan. Ontbijten doe ik in het hotel van Paul en Berry. Lekker, eenvoudig, energie. 

Dan op pad. Vandaag 15 km, makkie toch? Ja, dat wel, naar die klip, berg, rots om van het ene fantastische strand naar het andere te komen. Hoe zal dat gaan.  Mhhh pittig. Maar eerst Laredo uitlopen, langs de boulevard zo plat als een pannenkoek dus lekker lopen. Het “menselijke verkeer” wat ons tegemoet  loopt, uhhh een fantastische verzameling van karikaturen. Wat opvalt veel, vooral oudere, mannen die kleine, te kleine hondjes uitlaten. 

We lopen de hele strook uit tot deze doodloopt op een strand waar bij een banner al wat mensen staan te wachten voor de oversteek per boot(je). 

Loopplank op het strand laten vallen, op de boot stappen, kaartje € 2,50 p/p en voor je het weet “klaar over”. Prachtig. 

We vervolgen onze weg, markering prima je kunt niet verkeerd lopen en we gaan goed (lees in een vlot tempo) vooruit. We lopen langs een voormalige vrouwengevangenis complex.  Zó groot! We verbazen ons er over. 

Dan is het tijd voor koffie, we hebben ook tijd. Het is “maar” 15 km vandaag. We doen rustig aan. Na de koffie werkelijk een schitterend stuk over het strand. Zo mooi. Maar we lopen wel op een muur van groen af. Hoe dan, wat dan? Ja, daar moeten  we op en over. 

Nou dat heb ik geweten. Liep ik op het vlakke zonder stokken, nu kan ik wel vier stokken gebruiken. Het pad gaat zó grillig omhoog over een zó rommelige ondergrond dat ik in ieder geval héél goed en geconcentreerd moet lopen. Nou, dat doe ik maar wat zegt zo’n reclame ook alweer “het is geen garantie voor de toekomst” dus…….ik schuif twee keer onderuit op dit grillige pad. Een keer moet ik mijzelf met mijn zakmes bevrijden van wortels die zich om mijn schoen hebben gedraaid in een “onderuit schuif moment”. Ach ik heb het gered ook de afdaling. Ik draag wel wat “sporen” op mijn armen en benen van dit avontuur. Mooi toch. Tatoes van het pad van de Camino. 

De beloning is een werkelijk prachtige aankomst op zo’n bounty strand. Daar lopen we een fors aantal kilometers over terwijl we in de verte de eindbestemming voor vandaag in beeld hebben. Noja (spreek uit al Noga). Bij de kerk is de “ophaal locatie” voor Paul en Berry. We hebben tijd en drinken wat. Wat dan ontstaat, is mooi, is intens, gaat soms diep over de allerbelangrijkste zaken uit ons leven. Punt. Dat doet Camino met je. Dat doet Camino met ons. Ik herken het van mijn vorige Camino’s. 

Morgen nog een dag met deze fantastische kerels op pad. Weer 27 kilometer, weer wandelen, weer Camino. 



Buen Camino

Wim.