Het vervolg van mijn Camino naar Cué

Het venijn zit (niet) in de staart. 

Wat een speciale dag. Mooi, heftig, nog mooier, nog heftiger. Zo iets. Het begint goed. Ontbijtbuffet. Netjes geregeld voor ons vijven. De tafel staat gedekt klaar met de kamernummers op standaardtjes op de tafel. Kan niet missen. Dat wordt voor mij, na een heerlijke nacht slapen, yoghurt met cornflakes, twee geroosterde boterhammen met kaas en jam, koffie con leche en een donut. Niet gezond maar even “suiker” tanken. Alsof ik het wist. 

We kijken naar de route, de dames Elza en Vera hebben geboekt voor de slaapplekken. Ruim 24 km vandaag. Oké te doen. Dan even de route bekijken en we denken “het weggetje” aan de overkant te zien. Nou mooi niet en toch weer wel. 

Ik stop de laatste spullen in mijn rugzak, check de kamer en ga op pad. Laat voor mij 09:30 uur. Ach “klein stukkie” maar. Achter het hostel om een klein weggetje omhoog. Prima, het is geweldig weer. Zon, beetje fris nog, bijna geen wind. Heerlijk wandel weer. Ja dat wel. Ik zoek de markeringen, maar, toch ook de route app (Organic Maps) raadplegen. 

Ik loop omhoog, of eigenlijk de weg loopt omhoog. Met de app lijkt het toch mis te gaan, ik zie dat ik “ergens” voorbij ben gelopen. Dus terug. Ja, hier is het. Mhhh ik kan “het bos in”, nee "móét” het bos in. 

Wat ik zie is een klein spoor wat op een pad lijkt. Wel al flink overgroeid, maar de app is onverbiddelijk. Hier “het bos in”. Gaan. En dat doe ik. Dat gaat de eerste paar honderd meter goed. Dan raak ik het pad wat kwijt. Op dat moment hoor en zie ik Elza achter mij en even later ook Vera. Alle drie “het bos ingestuurd”. 

Dat hebben we geweten. Het wordt een “gevecht” van anderhalf uur voor nog geen twee kilometer. 

Elza duikt even op de grond en test gelijk haar bril. Mhhh beide komen redelijk door deze test heen. Verder weer. Het pad wordt onduidelijker en we zoeken een beetje. We voelen het pad onder onze voeten, maar zien het door de dichte begroeiing bijna niet. We worden “aangevallen” door hoge pluimen, lange bramen wortels en venijnigen stekel planten Gaspeldoorn. Het laat een bloedig spoor na op onze armen en benen. 

Heel langzaam dalen we wat terug naar wat een doorgaande weg moet zijn. Het geluid van de weg wordt steeds harder dus het moet kloppen. De bramenwortels trekken mijn veters los. Dus vastmaken. En nog een keer. 

Elza gaat even voorop en loopt vast. Ik bevrijd haar en neem de kop weer over. Worstelen, sleuren, trekken, platstampen maar uiteindelijk geraken we er. Ik kus van blijdschap het asfalt. Helaas geen foto.

Wat een start van een, voor de rest geweldige dag. 

We zijn blij dat we uit de bush zijn, feliciteren elkaar en zijn trots. Drie van die al, op leeftijd pelgrims flikken het toch maar. Toen we halverwege waren belde Victor hoe gaat het bij jullie? Nou niet echt lekker, dus als je de mogelijkheid hebt om terug te gaan, doen. En dat doet hij samen met Hetty. Zij lopen dus dat weggetje wat we ‘s morgens bij het ontbijt zagen. 

Als we moe, gekrast, bekrast, beetje bloedend bij Victor en Hetty aanschuiven op het terras, is het een heftige bende. Drie (oudere)stuiterballen nog vol adrenaline van het avontuur, kunnen er niet over stoppen. We “likken” onze wonden en vinden onszelf heel stoer. 

Dan ga ik na de koffie als eerste weer op pad. Ik wil door, wil wandelen. Het dorpje uit is leuk. Al die terrasjes met dit mooie weer al redelijk vol. Lekker sfeertje. Ik steek de brug over en moet een straatje in. Calle La Cruz. Ach kijk nou de naam van mijn kleinzoon. Gisteren was ik zijn naam ook al tegen gekomen op de gevel van een mooi huis. Vertaalt, het landgoed van Cruz. 

Het is klimmen op dit straatje. Daarna door dorpjes en op weg naar de mooie stroken langs de kust. Nou, die kwamen er. Zó mooi. De lucht is staalblauw, de paden kiezel wit. De natuur schildert zo iets moois vandaag. De kleine baaitjes langs de kust, de golven rollen af en aan. De aparte huizen, een met een “ui-vormig” dak. 

Alles wat ik zie is nectar voor mijn ogen, is voeding voor mijn ziel. Wat een schoonheid van de natuur. De zon schildert in een beek mooie bruine plekken in het water.  Zo mooi. Verderop een “eenzame” boom heftig tegen het blauw. Het wordt toch nog een pittige dag. De afstand is oké maar het op en afgaan haalt de snelheid en de energie er wel uit. 

Al diep in de middag, en nog 7 km te gaan. Dan komen die extra potjes energie en mentale kracht weer te voorschijn. Het gaat lukken. Ik heb wat contact via de app met de anderen. We lopen ver uit elkaar. Er wordt veel gestopt gerust gegeten. Belangrijk en noodzakelijk. We hebben weer allemaal ons eigen verhaal en toch ook weer een hoop gelijkheid. De wilde kastanjes op het pad, soms met veel soms een alleen  

Ik zie deze dag als een mooie parel aan mijn al lange ketting van Caminos. Wat een pracht wat een natuur geweld. Kijk zelf maar. Ik voel me blij en dankbaar dat ik dit kan en mag doen. 

Onderweg had ik nog veel meer woorden in mijn hoofd, maar die zijn me nu ontschoten. Kijk naar de foto’s en geniet met me mee. Dit is wat er spontaan in mij opkwam:

Waar liefde en natuur elkaar omarmen

Kan dat zelfs de koudste, verdwaalde ziel verwarmen

Op het pad van de camino is het altijd mooi. Mooi van vormen , mooi van geluid, mooi van beeld. Camino, die nooit verveeld. 

Buen Camino 

Wim

PS: Dossier gekneusde rib, gesloten.