Op naar Colunga er komen wat kilometers op de teller

Dag lieve PFE-vrienden ik ga jullie missen

Het hostel waar ik vannacht sliep is geweldig. De stijl waarin dit is gebleven, ik kan het haast niet beschrijven. Ik kom aan in het dorpje Nueva. Klein, niet piepklein maar kneuterig. Ik heb het adres waar ik naar toe moet. Links, rechts, recht vooruit, allemaal terrasjes waar je ook kijkt. Recht tegenover de ingang van het hostel is ook een terras. Daar “land” ik even na mijn redelijk snelle tocht van ruim 17 km. Etappe drankje en een leuk praatje met twee andere pelgrims. Lars uit Zweden en Cathy uit Duitsland. Beide wandelend op de Camino maar ook hier gestopt voor vandaag. 

Na mijn biertje steek ik het straatje over en……….ga ik tijdreizen. Ja echt, hier kan dat. Ik stap de grote, oude houten deur binnen en wordt terug geteleporteerd naar 1800 zoveel. Geweldig, wat een sfeer wat een uitstraling van oudheid. Prachtig. Veel hout, klein maar niet té klein. Een trap naar de verdiepingen met een echte loper, het “kantoortje” adement een oude, zeer oude snoepwinkel uit met allemaal laadtjes, haakjes, plankjes. Je zou haast het “vloekende” grote beeldscherm weg willen schuiven en ingeschreven willen worden in een dik perkamenten register met een ganzenveer gedoopt in een inktpot. 

De niet meer zo jonge dame is kwiek en vlot met het incheck-proces en huppelt letterlijk de trap op naar de verdieping waar mijn kamer is. Ze opent de deur en ik waan me in een kamer ook weer uit 1800 zoveel. Net alsof je in een oud kasteel of paleis rondloopt en dan vanachter een gespannen koord mag kijken hoe ze “vroeger” woonden. Het ruikt ook een beetje zo. Dit is met smaak en oog voor detail ingericht. 

Ik doe mijn “aankomst-routine” en sta daarna schoon gedoucht weer buiten en ga op het terras zitten. Op het hoekje, strategisch. Ik zie, na een poosje, de andere aankomen lopen. Dat zal na vandaag gedaan zijn. Dan valt de PFE-bubble echt uit elkaar. 

Vanavond nog een keer gezellig eten samen. Dat is altijd een puzzel. Waar? Hoe laat? Wat?  Ach, ook nu lukt het weer. Op tafel komt een mooi palet van ieder zijn wens, smaak en voorkeur. Het leek chaotisch te worden met een tsunami aan aanloop in dit café maar uiteindelijk gaat het prima. Beetje de Spaanse-school volgen en je geniet. 

Voor de deur zeggen we, in de al wat kille avond, gedag en nemen afscheid met knuffels en mooie wensen aan elkaar. Dag lieve PFE-vrienden tot gauw. Met een schuin oog kijk ik nog even naar de bar aan de overkant, niet om wat te drinken, maar raar die is al die tijd dicht. Mhh. 

Het genieten van gisterenavond gaat vanmorgen gewoon weer verder. Ik sta vroeg op en loop de deur uit. Hoekje om en………nu is die bar wel open. De bar die gisteren maar zo dicht leek en bleef, is nu open en in volle actie. Tenminste de dame achter de bar. 

Ee zijn al wat bezoekers, locals, allemaal voorzien van koffie en ik zie ook toast met jam. Mooi. Ik kan gelijk ontbijten. Net bedacht ik me nog dat ik op een lege maag weg zou gaan maar, opgelost. 

De dame is precies, heel precies. Ze zet de flessen drank recht, nee kaarsrecht en de etiketten perfect in lijn met elkaar naar voren. Zoiets valt mij altijd op. Heb er oog voor oog voor details. 

Na mijn koffie en toast loop ik het nog donkere dorp uit. Het lampje op mijn rugzak aan de voorkant, helpt me op het donkere pad mijn weg te vinden. Grappig, links rijdt de trein, rechts loop de locale weg, en mijn weg, mijn pad loopt in alle rust daartussen.

De Camino het pad van de rust tussen de wegen van…….ja wat, het gewone leven, of dat andere leven?

De zon komt prachtig op. Ik trek mijn jack en gelijk mijn t-shirt lange mouw uit. Het wordt al warm. 

De Camino biedt mij vandaag weer zoveel moois aan. Een zonsopkomst, geweldig. Wandelpaden in alle soorten en maten en ondergrond. Weg van de kust en weer terug naar de kust. Ineens herken ik mijn omgeving, herken ik de paden en de mooie vergezichten maar ook die van dichtbij. Pling, zegt het lampje in mijn bovenkamer.  Ja hoor, 2019, na de grote Camino een weekje op visite in Spanje bij Javi en Carmen. 

Carmen wilde graag een etappe lopen van de Norte, een deel dan. Dat hebben we gedaan en dat stuk wat we toen samen hebben gelopen was een deel van mijn lange etappe van vandaag. Ik herken sommige paden, muurschilderingen en de vergezichten op het strand, de zee en de bergen achter mij. Leuk. Hier liggen dus al voetstappen van mij van vijf jaar geleden. 

Mijn dag verloopt verder soepel. Het is best een eind zo’n 28 km maar dat lukt goed. Zeker de laatste kilometers, dan heb ik zicht op prachtige stranden, in de verte de plaats waar ik heen ga en het is gezellig druk met wandelaars. Niet alleen pelgrims ook de toeristen die hier zijn. 

Ik zie een hoop leuke, mooie en soms grappige dingen. Misschien is dat wel het thema van vandaag. “Vandaag van alles wat”. Van een van de foto’s, met mijn schaduw op een muur door de ochtend zon “geschilderd” maak ik met wat fantasie een Banskey tekening. 😜 Zo'n tekening was ik gisteren nog tegengekomen toen ik langs een school liep. Vandaar. 

Victor appt nog dat zij goed zijn geland in de albergue van 8 jaar geleden, Elza en Vera ook. Morgen verlaten zij elkaar ook doordat ze andere afstanden gaan lopen. 

Dat is ook Camino. Niet van mijzelf, maar Camino is ook loslaten of eigelijk anders vasthouden. 

Ik hou dus de anderen vanaf nu anders vast. Ik hou Camino-vast. 

Buen Camino

Wim

Hier nog wat mooie foto’s, veel kijkplezier;