De laatste etappe naar Santiago de Compostela

Kon bijna zwemmend het plein op

Het 06:11 en ik kan niet meer slapen. Ben eigenlijk al helemaal klaar voor vertrek. Rugzak staat klaar, poncho en regenbroek liggen klaar. Ik heb de route bekeken, ik ken hem nog wel een beetje van voorgaande keren, en zie wat mogelijkheden om de modderpaden te vermijden. Mijn schoenen zijn nog nat, ik had er heel veel keukenrol ingepropt maar dat heeft maar een beetje geholpen. Het is goed zo. 

De laatste 19 km. Meer nog dan voorgaande keren voel ik wel dat deze keer speciaal wordt. En dat werd het ook. Was er gisteren regen, nou vandaag nog een streepje meer. Omdat ik al zo vroeg wakker ben bestudeer ik de laatste etappe nog een keer heel precies. Het routeboekje is nog nat van gisteren. Dat gaat vandaag maar in de rugzak. 

Het worden weer 19 heftige kilometers. Ik trek alle registers open, of eigenlijk aan. Rugzak-hoes, regenbroek, oranje poncho. Buff (speciale hals- en veel meer doek) op mijn hoofd. Om 07:00 sta ik buiten en het giet. Omdat ik langs de lokale weg ga lopen, tot vlak bij het vliegveld, monteer ik mijn veiligheidslampje op een van mijn wandelstokken. 

Links van de weg lopen en ja weglopen. Stap voor stap in de plenzende regen. Je kunt het je niet voorstellen maar ik loop te lachen. In de regen in het donker, langs de kant van de weg. Makkelijke ondergrond, beetje op en af. Tot aan de rotonde heb ik in mijn hoofd dan links af. Duurt een uurtje maar ik wil nu zéker niet verkeerd lopen. 

Het gaat eigenlijk wel prima maar na 20 minuten is alles weer kleddernat. Goed dat ik de eerste bospaadjes niet loop, daar zou het nu spekglad en heel blubberig zijn. 

Mijn gedachten dwalen al snel af. Terug naar deze Camino, naar deze geweldige reis en uitdaging. Ook vandaag. Camino is ook een reis naar binnen. Dat zeggen er meer en het is ook zo. Zeker alleen zo zwervend over het land, het mooie land van Spanje, heb je tijd en rust om na te denken. Zo’n laatste etappe is daar helemaal geschikt voor. En ja, als het dan ook eens nog knijterhard regent. Ik kruip dan toch in een soort overlevingsstand en “maal” de km’s weg. De stroompjes naast de weg beginnen flink woest te stromen. Nadat ik rond het vliegveld ben volgt er nog een stuk door het bos na een lang modderpad naar beneden. In het bos is het echt niet te doen. Een grote modderbende. 

Ik probeer niet eens meer van droog plekje naar droog plekje te springen, switchen. Gewoon maar rechtdoor. Langzaam na een laatste flinke helling dan de stad inzakken. De brug over de snelweg, weer iets omhoog na een kilometer of twee afbuigen de oude historische stad in. De kathedraal heb ik deze keer niet vanuit de verte gezien. Een grote wolkenmassa ontneemt alle zicht. 

Ik check wel steeds de zuiltjes en de afstand. Gaat best hard. En dan ben ik er bijna. Onder de poort door met de altijd aanwezige muzikant met een Galicische doedelzak. Hét geluid voor mij van de Camino bij aankomst. Gedaan, ik zet de laatste stappen langzaam, langzaam naar het midden van het plein, langzaam tot stilstand komen. Het is gedaan het is volbracht deze mooie Camino de Norte. 

Gestart op 4 september, vliegen naar Bilbao en dan de dag daarop, de bus naar Castro-Urdiales. Eerst drie dagen met Paul en Berry op pad. Geweldige start, en daarna vanaf Santander weer verder met de groep PFE-ers. Na Gijon of eigenlijk al daarvoor ga ik wat verder lopen en loop de rest alleen. Het samen lopen of zijn is geweldig, het alleen lopen ook. Je mag er voor kiezen ieder zijn Camino. 

In de blog heb ik het al over bezinning gehad. Dat gebeurd ook vandaag weer. Ik denk aan al mijn dierbare. Weet dat ze me volgen. Het is een fijne gedachten weer naar haar, thuis te gaan. 

Deze tocht heeft mij wel verdiept, meer rust lijk het wel, meer van ik ben aan het “aankomen” met mooie ontmoetingen en mooie verhalen. Net voor de kathedraal nog. Het regent dus staan we met veel pelgrims en toeschouwers onder de bogen waar ‘s avonds de muziekanten hun speciale liederen ten gehore brengen. Een dame vraagt of ze een foto van me moet maken omdat ze ook wel ziet dat ik alleen ben. Fijn. We raken in gesprek. Bekende onderwerpen, waar heb je gelopen, is het de eerste keer, waar kom je vandaan? Dan verteld ze dat ze maar een klein stukje heeft gelopen, maar toch wel wat van de sfeer heeft meegekregen. Haar kinderen, thuis in the USA, twijfelde of ze het wel zou kunnen. Ik complimenteer haar met wat ze gedaan heeft en dan komen er tranen. Ik zeg haar dat dat dus ook bij een Camino hoort je emoties laten zien. Ze is onder de indruk van mijn tocht. Tja, het is best wel wat. 

Wat later sta ik op de plek waar ik in augustus met Mariëtte was. Ineens lijkt het weer harder te gaan regenen, maar het zijn nu mijn tranen. Na een paar zware dagen van inspanningen bereik je mentaal ineens zo’n punt dat je even moet puffen, zuchten, het letterlijk ook koud krijgt van de nattigheid en ja dan is een traantje, of meer laten prima. 

Ik rommel nog wat op het plein, het is inmiddels droog geworden en langzaam zakt de adrenaline weg en voel ik me echt moe, koud wil een warme douche. Ik ga richting mijn slaapplek. Vlakbij ik ken de weg.  

En dan is het echt klaar gedaan. Ruim 650 km. Ik stuur wat foto’s en berichtjes rond in de appgroepjes en ontvang mooie reacties van jullie. Later na die warme douch ga ik mijn kleding weer droog maken in een wasserette en haal ik bij het pelgrimskantoor mijn oorkonde de compostela, en afstand-certificaat. Mooi als herinnering. Ik bezoek de kathedraal en brand daar mijn kaarsjes. De rij om wat hoger in de kathedraal het beeld van Jacobs aan te raken is klein, ik doe het gewoon. En of je dat nou zweverig of apart of wat dan ook vind, ik ben weer heel erg bewust, bij de aanraking, dat ik een schakeltje ben in een lange, lange keten van mensen, pelgrims die me zijn voorgegaan. Dat vind ik een mooie gedachten. Verbonden zijn. 

Net als nu bij deze laatste blog. Ik, maar ook jullie, we zijn verbonden met elkaar. Met elkaar door mijn verhaal. Voor een paar weken althans. Ik heb genoten van jullie reacties maar ook van het idee dat jullie als het ware meeliepen. Dat heb ik gewoon gevoeld. Dank jullie wel voor het lezen, volgen, interesse in mijn Camino. Mijn Camino de Norte. 

Buen Camino

Wim

❤️