De laatste stop voor Santiago wandelen naar O Pedrouzo

Kuieren of doorstappen

Het is nog vroeg. 08:00. Voor mijn doen eigenlijk al laat. Nu een cafétje vinden voor ontbijt? Geen enkel probleem. Mhhh nou over enkel gesproken. Rechts piept een beetje, nog niet warm, maar voelt ook wat stijf aan. Even lief voor zijn vandaag. 

Ik heb heerlijk alle tijd precies zoals ik me het had voorgenomen. Zit nu langs de doorgaande weg op een terras en heb ontbijt besteld en, dat staat nu op tafel. Terwijl ik lekker van de koffie, gebakken eitje en wat sinaasappelsap geniet, trekt er werkelijk een parade van pelgrims voorbij. In alle soorten en maten. Kleurrijk. Ik heb hier zelf absoluut geen moeite mee, maar ik weet dat daar soms anders over wordt gedacht. 

Ook ik zal nu toch echt op pad gaan, de regen in. Da’s altijd minder ik schreef het al eerder maar goed, dit is ook Camino is ook Pelgrimeren. Eigenlijk zijn het twee woorden die een soort container-begrippen zijn geworden. Camino, ja weg, de weg, letterlijk maar figuurlijk of eigenlijk gevoelsmatig zit daar veel meer achter. Net als Pelgrimeren. Dat is leven volgens een bepaalde…uhh….vorm, manier, routine. Ik heb het juiste woord nog niet. Ga ik op kauwen onder weg. Ik stap nu op. Tot later. 

Dat later is écht later. Kwart over 3 en ik ben weer binnen, gedoucht en zit wéér in een wasserette. De reden daarvoor is de regen. Echt de hele dag en niet zo’n beetje ook. Ik heb werkelijk geen droge draad meer aan mijn lichaam van het puntje van mijn tenen tot het laatste haartje van mijn staart. Drijfnat. In mijn kamer alles uitgedaan en puzzelen hoe dat nou droog te krijgen. Dus……de wasserette maar weer. Koud wasje. Paar spullen en dat draait en ik blog. Hiermee is gelijk een vraag beantwoord of ik onder de poncho’s ook zo nat wordt. Ja dus. 

Zó, maar wat een dag zeg. Mijn kuier-wandel-dag is in het water gevallen. Nee, wacht, dat zeg ik verkeerd; daar is heel veel water óp gevallen. Zo klopt het beter. Het is maar 19 km maar die heb ik wel als een uitdaging ervaren. Met zoveel regen hou je de boel echt niet droog. Ook niet onder de poncho. Wat mij dan vooral nekt zijn natte voeten. De hele dag op natte voeten lopen wordt uiteindelijk erg pijnlijk. Maar goed, ik heb het overleeft en, ondanks het “grenzen verleggen”, wel om me heen gekeken. 

Het is echt razend druk met pelgrims, een grote optocht. Er loopt van alles tussen en dát is wat me verbaast, wát er loopt en hóé ze erbij lopen. Fijn dat ze een camino-ervaring willen meemaken. Ik zie heel veel regenkleding, ponchos, paraplu’s, soms twee, een voor de voorkant en een voor de rugzak. Sommige zijn nog niet gebruikt dat zie ik aan de vouwen op de rug. 

Vervelend lijkt me als je maar een klein stukje loopt en het dan uitgerekend zulk slecht weer is. Ik heb de indruk dat ik redelijk vroeg op pad ben. De paden in het bos zijn nat, worden natter. Of zo vlak langs de weide, waar die niet helemaal ondergelopen zijn, worden natter. De stroompjes water doen hun uiterste best. Geheel op hun eigen tempo stromen ze hun weg over het pad zoekend naar beneden. Grappig, de zwaartekracht regelt dat voor de stroompjes water, ze kabbelen rustig langs de simpelste weg naar beneden. De mensen zoeken hun eigen weg. Steeds een ander patroon dan de beekjes. Verderop wordt het al erg blubberig en is er bijna geen droog strookje meer over. Zo’n strookje vlak langs de kant. Zonder stokken is het net of je op de evenwicht balk loopt. Als daar straks al die andere ook nog voorbij moeten. Oei. 

Het vergt best veel van me om er wat tempo in te houden. Moet best wel een grens opzoeken. Maar hoort erbij, niet eroverheen maar kijken wat kan. 

Foto’s maken is vandaag bijna geen optie. Mijn natte vingers worden door de app niet begrepen of geven helemaal niet thuis. Een paar keer lukt het. 

De zuiltjes tellen af, richting de 20 km dan moet ik de route verlaten om mijn slaapplek te vinden die iets van de route afligt. 

Ik herken zoveel op deze route, was er vorig jaar nog en natuurlijk in 2019. Er zijn wel wat veranderingen maar erg herkenbaar. Leuk om te zien, maar er zijn zoveel pelgrims. 

Ik besluit om de afstand in een keer te doen. Het is maar 19 km makkie toch. Nou, niet met natte voeten. Maar goed, geen gezeur, eigen keuze, zoek je grens maar op. Herkennen jullie dat? Zo’n stemmetje in je hoofd. Altijd eigenwijs aanwezig als je er net geen behoefte aan hebt. Ik probeer er al heel lang vriendjes mee te worden en vandaag lukt dat aardig. Vraagt het stemmetje ‘nat hè’, zeg ik ‘nou hè’, ‘vind je dit leuk’ stemmentje dan hè, en ik ‘ja hoezo twijfel je daaraan’. ‘Moet je niet wat eten?”, “Ja, jij ook? Ik loop door, geen trek”. 

Nou zoiets speelt zich dan onderweg af. Raar? Nee hoor, als je eerlijk bent naar jezelf zal je dit herkennen. Het is wel lastig af en toe. 

Ik zit nu, na de wasserette lekker in een warm café/restaurant. Met zo’n “schreeuw-TV”. Je kent hem wel. In de hoek aan de wand en maar bla bla bla bla. Elza is er ook zo’n fan van. Geen hond die er naar lijkt laat staan naar luistert. 

Vandaag ben ik echt aan het dalen, afdalen naar Santiago de Compostela. Zo bijzonder dat ik daar nog geen twee maanden geleden ook was. Samen met Mariëtte. Voor haar heel leuk om lekker relaxt onze vakantie te beleven. Spanje is echt “ons” land. Voor mij heel leuk om eens wat van die pelgrimswereld te kunnen laten zien aan haar. Win, win. Zeg maar. Het pakt geweldig uit. Wat een fijne vakantie. Volgend jaar weer.  

Deze dag was nat, deze dag was een uitdaging, maar die ben ik aangegaan en…..ik lig heerlijk in bed. Net wat gegeten, pelgrimsmenu. Kwaliteit? Mwah. Energie? Zeker. Dus ja, o ja voor morgen nog wat yoghurtjes gekocht. Morgen wil ik om 06:00 uur gaan wandelen. Als de weerapp me niet in de maling neemt, kan ik een groot deel droog lopen. 

De Camino, daagt je uit, laat je nat regenen en stuurt je over blubber-paden. De Camino doet wat hij wil, jij volgt wel. 

Buen Camino

Wim

PS:

Nelly die nieuwe veters zitten in mijn schoenen. Loop een stuk netter. 😜