9 oktober 2024, Santiago

'Ex-orkaan Kirk zorgt in Spanje voor slecht weer en overlast. Onder meer het beroemde bedevaartsoord Santiago de Compostella heeft te maken met wateroverlast, melden Spaanse media zoals La Voz de Galicia.'

Tot zover de krant die ik doorgestuurd kreeg van een vriendin. Die zich, met velen tegelijkertijd bleek later, afvroeg of we dit wel moesten doen. Terechte vraag natuurlijk maar een rustdag in O Pedrouzo is niet echt een aanlokkelijk idee. Niet echt de leukste stad van Spanje. We gingen toch lopen maar aangepast. Ik had gezien op Weer 24, mijn favoriete weerapp, dat een groot deel van de 50 mm regen zou vallen voor 10 uur. Daarna zou het gewoon licht regenen en ging de wind naar 5 Bft. En daar schrikken Nederlanders niet van. Dus, uitslapen! En dat kwam goed uit want we zaten op een eigen kamer met gedeelde voorzieningen met 1 andere kamer, met ruime uitchecktijden. 

Dus om 10 uur naar het café, daar ontbijten en om half elf op stap. En de regen valt mee. Mooi toch, alles perfect voor de laatste dag. Totdat ... we bij de bospaden komen waar de 50 mm reeds gevallen is. Het bos staat grotendeels onder water. En waar je normaal met behulp van stokken langs het randje kon is nu meermaals het randje weg en staat ook onder water. Mijn Water-loo kwam toen ik met behulp van de stokken een 45 graden kant bewandelde en de kant ophield. Ik kon niet terug.

 

Draaien was onmogelijk. Daar sta je dan. Je wilt niet maar na een minuut besef je dat je gewoon door het water moet. Plons plons plons en het water loopt je schoenen in. Maar Hetty had toch een omweg gevonden. Maar ja, later kwam er nog een plas en nog één.

 

Het rare is dat die schoenen ook weer droger en warmer worden na een tijdje. 

En toch, het was weer mooi.

Ook leuk zo'n restaurant binnenkomen met druipende poncho en zien dat het personeel bijna een hartverzakking krijgt (Galliciërs zijn niet de lachebekjes van Spanje) en dan vragen welk tafeltje voor jou is. Stokken daar, rugzak daar en tafeltje daar, was de laatste keer de reactie .De meeste cafeetjes zijn er wel aan gewend maar niet allemaal. Er zijn veel lessen te leren. Met een grote glimlach anders leren zijn. Niet alleen met natte poncho's maar ook met mutsen als de zon schijnt, zeer kleurrijke mutsjes, kettingen die je onderweg gekocht hebt en ga zo maar door.

Onderweg gesprekken met een Amerikaanse die geteisterd was door een orkaan ruim een week geleden (oudere vrouw met blauw paars haar, erg in hier), een Nederlandse die in Ierland woonde (net weer op het plein gezien), en ons Mexicaanse koppel.van onze leeftijd. 

En dan komen we in de buurt. We zien het bord wat enigszins woke is geworden van kleur maar wat niet echt houdt. Je kan er al een deel van afscheuren om het oorspronkelijke bord van 5 jaar geleden te zien. Niet gedaan, het is niet mijn zaak. We maken wat foto's!

Een goede traditie. En we lopen verder. De poncho's kunnen uit, de pet op. Het wordt warempel lekker weer. Dan duurt het altijd nog wel even voordat je het plein bereikt. En dan komen we Juliëtte tegen, die hebben we vaker gezien en mee gegeten. Ze is er al een dag.

 

Hoe leuk en hoe toevallig? We kletsen even bij en dan gaan we door.  We zien de kathedraal al liggen en dan is die niet meer te zien. Even zoeken. Net als 5 jaar geleden. We komen aan de zijkant aan. Hetty wil nog wat foto's maken, het is ook allemaal prachtig, zeker na zo'n tocht met geen overweldigende gebouwen, maar ik heb haast, ik wil naar het plein. Irrationeel, we zijn hier morgen nog heel de dag, maar ik moet er nu snel heen en troon Hetty mee. En dan zijn we er. Prachtig! Wat een grandioze beeld. We maken een selfie.

en ik vraag de eerste de beste om een foto van ons te maken. Dat doet hij met plezier en overgave. Zeker anders dan 5 jaar geleden maar toch weer mooi en vreugdevol! Heerlijk gewoon. Even zwaaien naar een Nederlandse die in Ierland woont en dan op zoek naar een terrasje. Er staat nog één tafeltje in de avondzon. Ik bestel bij twee heel oude mensen een witte wijn en een Radler. Radler? Nog nooit van gehoord. Een leuke vrouw komt bij me staan en zegt me hoe ik het ook kan bestellen zodat ze het zelf maken. Ze leert me even de uitspraak. Grappig allemaal. Lekker op het terras met één tafeltje.

Voor ons, met uitzicht op de één van de torens. We proosten elkaar nog eens tegemoet. En kletsen met een Amerikaan die in Duitsland woont en net de Via de la Plata heeft gelopen. In 3 stukken. Grappige kerel. Onze Zwitser appt een foto van het plein. Hij is er. Ik app onze foto terug en zeg hem dat we hem morgen vast wel zien. En dan door. Boodschappen doen en naar ons appartement. Met ligbad waar ik zo in ga liggen. Ik kook een linzenschotel en maak een lekkere salade. Dan nog wijn, Rioja, een bad en koffie. 

De blog eindigt hier met nog wat foto's. Wij gaan nog even Santiago doen met daarna een paar dagen Porto en vliegen dan via Porto naar Amsterdam. Tot hier en niet verder, voor nu. 

In mei weer verder lopend op weg naar Konya vanuit Istanboel.