Bénévent l'Abbaye - Les Billanges, 22 mei 2019

Etappe Bénévent - Les Billanges 25 -30 km
Wie heeft de “blog” vandaag? Vaak starten we met die vraag als we vertrekken en we, Victor en ik, maken daarna onze dagelijkse selfie. Peter doet niet mee aan die “onzin” zegt hij. Ik heb dus de “blog” vandaag. Waar zal ik beginnen, met de tocht van vandaag of toch nog even die terugblik naar gisterenavond? Gisteren geslapen in een mooi gite. Een pittige dame van Engelse afkomst showt ons haar huis. Alles is selfsupporting. Alles staat of ligt al klaar. De maaltijdsoep voor vanavond, het ontbijt voor morgen, thee, koffie, Franse-kaas voor het dessert. Top. Ziet er weer prima uit. Het slapen gaat........lastig, voor mij dan. Ik lig in een eigen bed op een kamer met Peter en Elza. Geen probleem, geen snurkers dus moet goed gaan. Nou, daar heb ik me op verkeken. Peter maak een drietal uitstapjes naar het toilet. Oké kan. Elza is waarschijnlijk in haar dromen achternagezeten door een eng monster. Ik ben dus wakker. Net als het lijkt te lukken gaat het sporthorloge van Peter een eigen leven leiden. Het is net een verkeerslicht en springt om de twee minuten op groen. De eerste paar keren denk je; wat is dat nu? Heel de kamer is even groen verlicht. Lijkt dat grapje van Herman Finkers wel: het verkeerslicht staat op rood, het verkeerslicht staat op groen, in Almelo is altijd wat te doen.  Nou bij mij in de slaapkamer ook. Ik zoek het horloge op in het donker en schrik me rot als het dan net op dat moment weer gifgroen licht de hele kamer in gooit. Got you, denk ik. Hup diep in een plastiek zak verstoppen. Het slapen lukt daar na een beetje. Het is dan al 05:00 uur. Ik ga in de huiskamer zitten en kruip na een half uurtje nog even in mijn slaapzak. Dan is het 07:00 uur. Ik neem jullie mee in het ochtendritueel. We worden wakker en brommen een goede morgen naar elkaar. Dan pakt iedereen zijn eigen routine op. Die van mij is nu steeds het zelfde. Ja logisch anders noem je het geen routine. Ik pak mijn handdoek en toilettas en duik de badkamer in. Poets mijn tanden was mijn gezicht en maak mijn haar een beetje nat. Even die lange bos een beetje onder controle zien te krijgen. Vaak kan ik gelijk een toiletbezoek afleggen, dus geen gedoe onderweg. Ja, hoort er allemaal bij. 😜 Dan beging ik met het innemen van mijn medicijnen en sluit dat waterdichte zakje waar ze inzitten meteen af en zet ik naast me op bed. Telefoon van de oplader en oplader en touwtje in het etuitje, dichtritsen en ook naast me neer zetten. Zo doe ik dat ook met mijn twee kledingzakjes, mijn notitieboekje, mijn papieren agenda met mooie spreuken en overwegingen en mijn e-reader. Dan mijn slaapzak in de hoes terugproppen en dan kan alles de rugzak in. Twee zakjes onderin, slaapzak rechtop er boven op, links EHBO-etuitje, medicijntasje erop en daar weer op de opgerolde handdoek. Rechts naast de rechtopstaande slaapzak gaat mijn toilettas en het etuitje met opladers, knijpers, reserve veters enz. Als laatste gaat het zakje met de agenda, e-reader en notitieboekje. Vest er boven op en dicht maken. Alles strak aansnoeren, waterflessen vullen. Klaar.  Hoef er bijna niet meer bij na te denken. Vandaag is het prachtig weer en hebben we een mooie route. Ik althans, want we lopen allemaal anders. Peter de kortere maps.me route. Victor en ik deels de Jacobs-route, maar ik maak het laatste deel de keuze om de GR (Grand Route) te nemen. Die is zeker zo mooi maar wat directer. Elza loopt nu haar eigen route maar slaapt wel op het zelfde adres. Ik geniet van het alleen lopen, ik kijk om me heen en zie zoveel mooie dingen. Ik maak vandaag veel foto’s probeer alles goed vast te leggen. De route is taai. Veel hoogte meters het wordt met de dag meer. Een paar kilometer omhoog lopen is geen uitzondering. Maar goed ik loop ook veel naar beneden. Mooie bospaden, kleine D-wegen, leuke graspaden, kleine, piepkleine dorpjes. Het is prachtig. In het begin kom ik Victor nog twee keer tegen bij de eerste pauzes. Dat is ook zo zen, ja ik schrijf het echt zen! Ik zit op een stenen bankje op een hele kleine kruising van een smal asfalt weggetje en een graspad. Ik heb net een taaie helling achter de “kuiten” van een deel van dat graspad en moet daar straks weer op verder. Naar boven! 🥴 Tijd voor heerlijke crackers met brie, stukje chocolade en nog wat nootjes. Pelgrim-voedsel, power-food. Ik geniet van de rust. Na een paar minuten komt ook Victor het graspad opgeklommen en duikt naast me op het bankje. We kletsen en eten wat. Er lopen twee mannen het gaspad af naar beneden en vragen in het Frans of we een “chien” hebben gezien. Mhhhh uhhhh? Hij laat zijn “lege” hondenriem zien en ik snap het. Hond! Weggelopen of op hun wandeling door de bossen lekker achter van alles en nog aan. Ik begrijp ook nog dat het een witte hond is. Nee niet gezien. Ze blijven treuzelen op de kleine kruising en fluiten heel hoog, schel. Niks. Ze lopen iets verder, dan weer terug en blijven fluiten. Uiteindelijk lopen ze verder door naar beneden. Ik zie de bezorgdheid in hun houding. Victor en ik bespreken nog even de varianten van de mooie routes en ik weet wat ik ga doen. Eerst nog even de Jacobs-aanduidingen (blauw-gele stickers of de schelpjes) volgen en dan de switch naar de rood-witte stickers van de GR-route. Net als ik mijn rugzak weer omhang schiet er, over het



graspad, een zeer vieze witte hond met een rotgang naar beneden. Ha gelukkig hij is terecht. Die hond heeft lekker in een modderpoel rond gedold. De beide heren zijn opgelucht. Ik vervolg mijn route en moet weer stevig aan de bak. In het bos is het lekker koel en loop ik op de kleine D-wegen dan geniet ik van de zon. Ik maak veel foto’s er is weer zoveel moois te zien. Dan..........zie ik in de verte een ree langs de kant van de weg ik hou me stil en grijp gauw mijn telefoon, camera aan, inzoomen en ik heb geluk.

De Ree stap de weg op en ik kan een paar foto’s maken. Bijzonder. Ik loop langzaam door maar echt dichtbij kom ik niet. Verder maar weer. Ik loop heerlijk en ben al een heel eind. Ik stop nog even bij een gedenkteken van een Franse luitenant, afgevoerd in de oorlog.

Die gedenktekens zie je  in Frankrijk. Het moet hier bizar zijn geweest in de beide wereldoorlogen. Dan daagt mijn eindbestemming op en loop ik het dorp in. Gelijk in het begin is er een terrasje. Mooi denk ik dat komt straks wel. Ik ga eerst naar het slaapadres daar verwacht ik Peter al aan te treffen. Ik groet in het voorbijlopen de beide dames op het terras, ook pelgrims zie ik aan hun uitrusting. Hé die ene dame ken ik toch? Marga denk ik te herkennen. Ik ben al voorbij en check de locatie van Peter in WathsApp. Hij loopt achter me. Mhhh dat het ik niet verwacht. Hij loopt toch de korte route zoals zo vaak. Ik app hem dat er direct bij het binnen lopen een kroeg met terras is en meld dat ik er naar terugloop. Inderdaad zit Marga daar met een Duitse dame. Ik loop naar binnen haal een biertje en een colaatje. (Vandaag een alcohol vrije dag voor mij). Ik zie Peter in de verte aankomen en steek zijn biertje omhoog. Het lijkt of hij gelijk harder gaat. Ik klets nog even met Marga en dan arriveert Peter. Ja korte route gelopen, maar weer in “gevecht” geweest met de route. Ha ha, weer schrammen op zijn benen opgelopen op een pad wat zomaar midden in het bos stopte. Weg pad, weg weg. Tja die korte “pret-routes” ik weet het niet. Vandaag zijn we ook Mat nog tegen gekomen. Een andere pelgrim die samen met Marloes opliep. Hij staat op het station op de trein te wachten. Hè! Ja ook Mat heeft zo’n zelfde blessure als Peter en ik opgelopen. Hij moet rustig aan doen, maar hij verteld ook dat hij het saai vindt en er genoeg van heeft. Hij pakt de trein naar Limoges en ontmoet daar Marloes. Dan gaat hij met de trein door naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Hij wil drukte, hij wil meer mensen om zich heen, hij gaat door naar de Camino Frances. Inmiddels zijn we op ons slaapadres. Tja hoe omschrijf ik dat nou weer. Het wordt gerund door een overjarige hippie-dame en zo ziet haar huis er ook uit. Van alles bij elkaar “geplakt” lijkt het. Alle kleuren, alle materialen en een hoop andere pelgrims. Ook in alle kleuren en nationaliteiten. Frans, Duits, Nederlands. Ben benieuwd hoe dat vanavond gaat worden aan tafel. We eten straks gezellig met elkaar. Ach zo gaat het elke dag. Steeds weer een nieuw onderkomen een ander bed een ander diner. Wat een apart leven is dit toch.



Salud
Caminotier Wim