Dag 9. Kwinkelerende vogeltjes en wegschietende hagedissen

Gisteren kwamen we aan bij een prettige BNB die Victor online had geregeld. Zoon en ma heetten ons welkom en lieten alles zien. We stopten Victor in een kamer alleen

voor ons alleen welzijn en nachtrust en dat lukte heel goed. De moeder maakte zelfs een ontbijt voor ons dat we binnen moesten opeten want koud. We constateerden dat we op dezelfde tijd opstonden als eerder maar dat het nu nog donker was, we zijn een met de natuur. En dan op pad, de slaapplek voor vanavond is geregeld en het is niet heel ver of steil.

Deel twee om 1042. Net een pittige klim gehad met van die vervelende losse keien. We lopen in het prachtige Baskenland. Zeer woest terrein met groene glooiingen en veel smalle paadjes.

En kwinkelerende vogeltjes en wegschietende hagedissen. Oude ruwe kerken met karakter.

Kortom fijn lopen hier, we zijn nu ongeveer halverwege. Daar loopt Claudia voorbij, een stoere Oostenrijkse. Net ook de Canadezen gezien die we gisteren op het terras tegenkwamen. En de uitrusting is op orde, de rugzak zit lekker, de sandalen ook. Die sandalen hen ik vanochtend iets anders aangedaan, het voorste koordje net wat losser en die eronder weer wat vaster. En als resultaat ren ik mede dankzij met groene BMI de hellingen op. Straks weer verder.

Nu is het 1652. We zijn in ons hostel. We zitten op een terras en drinken bier met andere gasten. Het is ontzettend gezellig en we lachen veel. De wandeling hierheen was toch iets zwaarder dan gedacht maar we did it. En nu ff bijkomen en kletsen. Er is een Japanner die nog beter Engels spreekt dan ik en we delen onze fascinatie voor Murakami. We zaten net op het voorterras en het uitzicht was belachelijk mooi. Hier een filmpje van het uitzicht en de sfeer. Klik hier.

Met live muziek. En daar vlogen de gesprekken heen en weer. Voertaal is Engels dat de meeste mensen spreken als ze niet uit Frankrijk komen. Het leven is goed. En dan heb ik nog een bovenbed ook.