Dag 2, de eerste etappe, en de eerste gewonde

Let op, na de blog van Peter ook nog een aanvulling van Wim

Dag drie we gaan lopen! We staan heel vroeg op, dat moet ook want om 8 uur moeten we de hostel verlaten hebben. Een Spartaans ontbijt en we gaan op pad voor etappe 1. Na 1 kilometer merk ik dat ik mijn water ben vergeten en ik ga er niet voor terug. Wim leent me 1 van zijn flessen, dat is heel aardig. De weg begint te stijgen en de ademhaling verdiept flink. Dan komen we bij een splitsing die we wisten dat zou komen. Wim neemt de hoge weg, over de klippen en Victor en ik de weg door het bos, ietsje langer maar veel vlakker. Prachtig weggetje met loslopende paarden en veel schapen.

En doorkijkjes. En aan het eind een afdaling die zelfs mijn beenspieren doet trillen. Maar ik bereik de aubergue. Daar zijn 14 plekken en de pelgrims blijven arriveren dus ik maan mijn reisgenoten tot lichte spoed.

Wim heeft een zware dag gehad met ruw terrein en heeft zelfs een valpartij gehad. Niet ernstig maar wel wat bloed op de hand. Andere pelgrims helpen verzorgen, mooi. Dan komen er 4 mensen aan met nog twee open plaatsen in de herberg die pas om vier uur open gaat. Niet fijn, ben je uitgeteld en moet je naar de volgende slaapplek. Wij wachten tot de herberg opent met ratelend Spaans alom. Ik ben op Duolingo al een tijd bezig maar dit is next level.

Peter .

Zie nog een paar foto's hieronder!

Omdat Wim een andere route liep, hier een toegift van Wim!

Dag 1 Wim

Wat een………..mooie, zware, heftige dag. Waar Peter en Victor heel verstandig de iets vlakkere route kiezen. Ik ga over de hogere steile route. Deze is prachtig qua uitzicht, maar daar kan ik alleen in de ochtend van genieten. Wat hoger hangt mist en is het uitzicht weg.

 Het is heftig. Eerst flink omhoog over slechte paden. Zwaar dit kan je thuis niet trainen. Het dalen is ook een uitdaging.

 Glade stenen, rotsen zorgen voor een moeilijk pad. In dit gebied lopen ook wilde paarden. Er staat er een voor een oude strategische toren. Prachtig plaatje.

 Ik zwoeg voort. Ik klim nog extra omhoog op zo’n oude toren op mijn knieën onder het deurtje door. Het uitzicht is spectaculair. San Sebastián in beeld en de oceaan. 

Door de vermoeidheid en het slechte pad zie ik de omgeving niet meer zo. Ik loop zelfs een stukje verkeerd. Dan maar terug en de route weer zoeken. Het laatste stuk is loei zwaar. Doordat ik mijn water met Peter heb gedeeld en er niet onderweg is bij te vullen kom ik wel wat te kort. Straks maar extra water naar binnen gooien. Bij het afdalen is het zo glad dat ik onderuit schuif. Schaafwondje verder geen shade. We hebben contact via WatsApp dus we weten waar we op de route zijn. Peter is al bij de slaapplaats. Omdat er maar 14 slaapplekken zijn moet we een beetje doorlopen. Het lukt me op net op tijd in de rij te komen. Ik wordt door verschillende mensen geholpen met mijn schaafwondjes. Nu even wachten tot de albergue open gaat en zal het wel weer beter gaan. 

Vergeet ik nog te vertellen dat we vanmorgen begonnen zijn met onze verhalen. Peter over de geschiedenis van de mens, en ik over de geschiedenis van de computer. Morgen mag Victor.