Dag 13. Ziek en een beetje moe ...

In de tijdmachine mag ik even terug!

Dag 11.

Ik heb de blog niet maar maak wat eigen aantekeningen. Ik heb wat observaties. Vanochtend loop ik rustig weg. Stijl naar boven. Wim en Peter lopen al wat voor me. Ik ploeter naar boven. Ik word ingehaald door een slanke jongeling en drie meiden. Het groeten van een medereiziger zit er niet in. Ze zijn alleen met zichzelf bezig. Hij, vast trots op zijn tocht vanuit München, heeft een nieuwe trotse identiteit opgebouwd zo lijkt het. De meiden vinden dat interessant en ze kunnen onderling hun eigen taal spreken. Maar er is ook een andere groep Duits sprekenden onderweg, Eén Poolse drie Duitse. Heel aardig. Ze pakken vanaf het terras de bus naar Bilbao, vertellen ze wat besmuikt. Prima hoor. Een van hen is een stevige dame met veel tattoos. Ze zit naast met mij eten op dag 9. Nadat ik uitgesproken was met de Pakistaanse, sinds 9/11 in Spanje, eerst Nederland, waar haar vader nog woont, gevlucht uit de bergen, waar ze een Christelijke minderheid waren, kwam ik in gesprek met haar. Ze snapte niet dat al die mensen zo naar die Nederlanders luisterden met hun grote mond, terwijl ze zo'n klein onbelangrijk landje waren. Ik legde uit dat dat dus onze kwaliteit was, en dat dat heel knap was van ons, toen brak de glimlach door. Ze excuseerde zich en zij dat ze gewoon even niet zo goed in haar vel zat. Ik vertelde haar op mijn beurt dat de Duitsers eens hun schuldgevoelens opzij moeten schuiven en een moeten beginnen met Europa te verdedigen door te investeren in hun leger. En sprak met haar over haar onvrede gevoelens. Een gezellige avond volgde. 

Gisteren kregen we goed eten. Drank was niet inclusief, afhankelijk van je gerecht. Dus ik koop een fles wijn en deel die met Wim. Komt er een Spanjaard op mijn fles aan, gebaard dat hij de wijnfles pakt. Ik zeg hem van niet. Geen wijn van hem, maar voor ons. Ja, nou, pakt de fles toch om een beetje wijn bij zijn cola te gooien. Ik zeg hem in het Nederlands dat hij een eikel is (volgens Peter noemde ik hem een lul, zou ook kunnen). Kennelijk moet deze Spanjool nog leren dat wat van mij is niet van hem is en dat Rioja in Cola gooien nog erger is). Zulke mensen heb je dus ook. De eigenaars gebaarde hoofdschuddend of ik een nieuwe fles wilde, maar dat vond ik niet nodig. Niet haar schuld tenslotte. 

Ik liep door na deze bespiegelingen en zoals jullie konden lezen in de blog van Wim werd het serieus. Ik ontmoette Jo, uit Ierland, en daarna landgenoot Zach, die mij vertelde dat Wim, zijn vriend ook inmiddels, Wim maakt vrienden voordat je met je ogen kan knipperen,  bij de frisdrankautomaat, 2 minuten voor mij liep. En jawel, ik zei Zach gedag en trof Wim op zijn volgende pauze.

Dag 12 Zwaar. Lees de blog van Wim. Ik loop naar boven te stumpen en hoor George Zamfir binnenkomen. De CD die ik gedownload had voor mijn moeders begrafenis en die we als sluitstuk bij mijn moeders kist afspeelde. De dag erna plopte hij nog een keer op. En dat random met 400 nummers. Alsof mijn moeder me even een seintje geeft, ik loop een stukje met je mee hoor. In de maat met zijn bekendste nummers, die langzaam zijn, stamp ik naar boven. Het raakt me. En dat is prettig, ondanks een emotie. Na 2 dagen Zamfir heb ik tegen haar gezegd, ik vind het soms wel mooi maar nu even iets anders opzetten 😊

Dag 13 Heet. 38 graden en we moeten nog 6 km. Hoe in godsnaam? Het weghotel heeft eten en bier. Ik heb het idee dat we alle bier opdrinken. Als ik aankom zie ik Wim 2 lege bierglazen wegschuiven om Peter er 2 nieuwe te zien brengen. Zo gaan we door tot de douche en daarna bij het eten wijn. Omdat Wim wit drinkt en ik rood krijgen we ieder een eigen fles. Welkom natuurlijk. Ons vochttekort moet bijgevuld worden. Na het behoorlijke eten, salade vooraf, asperges met gebakken papikra en ui ernaast en heerlijk flan, echt goed, zijn we bijgekomen. Samen met de fles wijn maakt dat inclusief ruime fooi 17 euro pp.

Verder: de blog van Peter

Dag 14 Ik heb de blog. We hebben nog een keer een airbnb.

Daarna proberen we de Auberge's weer. Ook de openbare. Maar daar beginnen we morgen mee, als we minder ver lopen en dus eerder ter plaatse zijn.

Wim en ik lopen een prachtige route, Peter neemt de provinciale weg. Het valt mee zegt hij. Maar zijn maag is niet in orde. Hij loopt hard door en is er voor 12 uur maar niet in orde. Slaapt op het strand. Is het het eten, de zon, de inspanning, het is onduidelijk? Wij komen een paar uur later, groot oponthoud bij een cafe, waar we Cola 3, pinchos 2, Radler 2% 2 en café con leche 1 achterover slaan. Daarna vervolgen wij de wonderschone route. Wim voelt enerzijds dat het goed gaat maar tegelijkertijd dat hij op zijn maximum aan het presenteren is. Gisteren wilde zijn hartslag in rust niet snel naar beneden. Peter is er al. Maar als wij de airbnb betreden (mijn moeder spreekt alleen Spaans! melde mijn contactpersoon, No problema!, antwoorde ik) apt Peter ons dat het niet goed gaat. Misselijkheid… wij zoeken hem op op terras waar hij hoopt dat ons medicijn (vitamine Bier) hem er overheen helpt. Dat lukt matig … Wij brengen Peter en zijn rugzak naar het appartement waar we drie slaapkamers hebben, de tocht van terras naar appartement valt hem niet mee. 

Nu zijn we aan het strand zonder Peter en bespreken we opties voor de terugreis, maar daarover morgen meer. We besluiten zelf te gaan koken. We hebben een prachtig uitzicht van 7 hoog, met eettafel voor het raam voor 3 personen. Het gaat pasta worden, met paprika, knoflook, ei, rucola, een hoop geraspte kaas en tonijn later bijgevoegd voor de niet vegetariërs, en tomaat , gemengd.en erbij. Of het lekker was ? Het was geweldig! Samen koken is kennelijk een recept voor succes. Al weten we niet wat Peter vindt, want die slaap zich over zijn probleempjes (problemen zou Peter zeggen, hij kan al die verkleinwoordjes (verkleinwoorden) niet uitstaan. Met wijn en bier vooraf. Hoort erbij. Morgen verder.

Victor