Dag 0. Zijn we alle drie vertrokken?

Een uur geleden dacht ik, ik bel af. Ik kom na via Bilbao. Dat heeft te maken met kiespijn die ik ook zondag al had. Die een paar maanden geleden opgelost was met antibiotica... Maar iedere keer weer even de kop op stak. Met een Ibuprofen was het onder controle. Maar vanacht weer heel fel. Vanochtend weer redelijk. In overleg met Hetty besloten de tandarts te raadplegen. Om dan op recept de antibiotica eventueel onderweg te kunnen slikken. 

Ik moest langskomen, om 14.00 uur. Ik vertel het verhaal, dat ik niet in Spanje naar de tandarts wil en dat ik geen 145 Ibuprofen tabletten mee kan nemen. Hij bekijkt de foto van vorige keer. En concludeert, dat als ik dat wil de kies eruit moet om het daaronder schoon te kunnen maken. 

En zo geschiedde. En dat deed pijn. Voor het eerst geschreeuwd van de pijn. Bij verdoven op de plek van de ontsteking bij het bot. Kies eruit, het bot schoon schrapen, en daarna nog een tijdje de boel weer hechten. 

Na een uurtje (afspraak was 15 minuten) stond ik buiten met instructies. Niet warm eten de komende 2 dagen, niet links eten en 3 dagen Ibuprofen slikken.

En ik stond nog buiten of de verdoving redt het niet meer. De pijn vlamde op tot boven het draagbare. Ik fietste en probeer de bobbels te omzeilen. Ik zie een AH, ging naar binnen voor Ibuprofen want ik hou het niet meer. Verkopen ze niet. Klote winkel. Ik fietste door. En kom een Kruidvat tegen. Koop de 400 mg Ibuprofen, gelijk 40 stuks. Slik het gelijk. Ik wil naar de winkel voor gebak en bloemen, voor Hetty, maar ik red het domweg niet. Ik kom thuis, Roshi en de buurkatten staan klaar om iets te krijgen. Ik mompel een excuus en loop naar bed en stort neer. Roshi komt op schoot liggen. Ik app Hetty dat ze beter iets bij Caroline kan eten en ik lig te lijden, ik volg de pijn. Elke hartslag krimp ik in. Ik neem nog een Ibuprofen. Ik lig weer. De pijn is niet te harden. Ik sta op en los 2 paracetamol op in water en drink dit op. Die combinatie van Ibuprofen en paracetamol is een goede begrijp ik altijd. Ik overweeg niet meer op camino te gaan vanaf Irun, nu,  om later het vliegtuig naar Bilbao te pakken. Ik sta op het punt om mijn kameraden te appen. 

En dan om vijf uur verminderd de pijn een heel klein beetje. Net genoeg om weer te leven. Ik lees de enthousiaste whatsapp berichten van Peter en Wim en zie de heel blauwe nieuwe crocs van Peter. 

Kleurenblind en bijkomend van de verblindend nieuwe crocs hoor ik Hetty binnenkomen en kan ik zelfs weer wat vertellen tegen haar. Ik denk toch dat ik het morgen probeer. Niet warm eten in de bus is een makkie. Met de nodige pijnstillers moet het kunnen. 

Mijn enthousiasme begint weer terug te komen. Ik hoop op een goede nacht. Dadelijk wat yoghurt eten. 

De volgende dag om kwart voor vier hadden we afgesproken in de huiskamer van het Centraal Station Rotterdam (zie de eerste foto). Hetty heeft mij afgezet en toen ik binnenkwam zag ik Wim en Peter al. Gezelligheid en het wegen van elkaars bagage volgde. Peter was weer verschrikkelijk licht bepakt met 7 kilo inclusief water (kan dat wel hoor ik jullie denken), ik een stukje zwaarder (ik denk 10 kilo inclusief drinken en eten) en Wim nog een half kilootje zwaarder. Om half vijf stonden we buiten. De filxbus kwam en wij enthousiast de bagage stouwen. Maar het bleek de verkeerde bus te zijn. Heerlijk hilarisch. 

Maar goed, een klein half uur later reden we in de goede bus de file van Rotterdam in. Op naar Parijs. We hebben alle stoelen op rij 1.

We hebben een gezellige chauffeur, zo kan je ook. Niet alle Flixchauffeurs zijn zo maar deze wel. De chauffeur niet storen, het bordje waar Wim hem aan herinnerde, gold niet voor Nederlands sprekende passagiers. En nu, om 00.20 zitten we in een Parijs park, althans, Wim en ik zitten en Peter ligt. Tot hier alles goed. Het gezelschap is gezellig, en voor mij, de pijnstillers doen hun werk, en waarschijnlijk gaat het de goede kant op, maar ik slik vrolijk voor, tot na de busreis. Van hier in het park, het begin van een nieuw avontuur, de Camonotiers.

Groet en Liefde,

Victor